Mijn eerste keer / My first time

Rit ! Sorry, dit had 'Mijn eerste rit' moeten heten. Maar goed.

   For English please scroll down.

Iedereen kan zijn of haar eerste rit nog wel herinneren.
Na eerst jaren op een open ligger te hebben gereden, kon ik de verleiding van de snelheid van een velomobiel niet langer weerstaan. Een nieuwe vond ik erg aan de prijs en tweedehands was er bijna niet. Uiteindelijk toch eentje kunnen vinden en vol goede moed een kijk-afspraak gemaakt.

Kijk 'ie eens glimmen!

Helaas was voor mij was een proefrit onmogelijk, mijn benen waren veel langer dan die van de oorspronkelijke eigenaar.
Gelukkig voor mij was m'n maat mee gekomen en aangezien hij veel kleiner is heeft hij een stukje gereden.
Hij had al gauw door hoe het werkte en stoof de straat uit, gevolgd door de eigenaar op zijn fiets en ik mocht daar weer achteraan op de oude boodschappenfiets van zijn (ook al niet te grote) vrouw.
'Zadelpijn is een keuze.' Jaja, ik weet het weer ...
Na dik een half uur fietsen waren we weer terug en werd de deal gemaakt.

In Dronten zou de Quest op maat gesteld worden. Mocht het niet passen, dan zou de koop niet door gaan.

Een paar weken later was het dan zover, wij arriveerden met de Quest in Dronten. Eerst werd door Theo een inschatting gemaakt hoeveel verder de trapas naar voren gezet moest worden en hoeveel extra kettinglengte er nodig was. Na wat gesleutel kon het feest dan eindelijk beginnen. Het bleek echter niet zo makkelijk als het lijkt.

Dat begon al bij het instappen. Alleen daar mocht ik staan, alleen daar mijn handen plaatsen en dan alleen daar zitten. Hmm, nou, vooruit dan maar. Voorzichtig liet ik mij in het instapgat zakken en nam plaats. De roldeur werd geopend en ik werd door Theo op pad gestuurd. 'Zo, rij eerst maar eens een rondje om te kijken hoe of het gaat.'

Tjonge, dat viel nog niet mee. Ik bleef soms haken met m'n schoenen in de voetengaten en/of kwam met m'n knieën tegen de bovenkant. Gauw maar weer terug.
En toen kwam het uitstappen. Voet op de tunnel (en alleen op de tunnel !) plaatsen en prompt zat ik met mijn knie klem tegen de bovenkant. Dus dan maar op pure armkracht mezelf eruit gedrukt.

Vervolgens zijn alle variabelen aan bod geweest. Stoeltje iets hoger/lager, wat meer naar voren/achter, cranckstel naar voren/achter, een ritje met stoelkussen, met 2 stuks en eentje helemaal zonder en dat natuurlijk in combinatie met het verschuiven van de trapas.
Op zich prima en natuurlijk nodig, alleen het probleem van uitstappen bleef.
Na de 2e keer al voelde ik dat ik niet genoeg kracht in m'n armen had en met het schaamrood op de kaken moest ik iedere keer Theo vragen om mij uit de Quest te hijsen.

Uiteindelijk hadden alle opties de revue gepasseerd en kon de koop doorgaan. En nu kon Theo ook zo'n handig stukje hoeklijn monteren bij de voetengaten, zodat ik daar m'n hak op kon zetten. Dat scheelt een stuk !

De eerste ritten in 010 werden zorgvuldig gepland. Geen verkeersdrempels, paaltjes etc. en alleen brede overzichtelijke wegen met verkeersluwe kruispunten moesten het zijn.
Terwijl ik genoot van de rit, doemde er ineens een gat in de weg op.
Oh jee, om nu met deze snelheid een flinke draai aan het stuur te geven zou geen goed idee zijn, maar wat nu ? In een split second schoot het me te binnen, 'Ik heb nu toch 2 voorwielen, dat gat past er makkelijk tussen, niets aan het handje !' Zo gezegd, zo gedaan.
In de microseconde die daarna volgde: KA-BANG !
Ik realiseerde me te laat dat ik naast 2 wielen voor er slechts eentje achter had ....

En met gierende hartkleppen kwam ik er zo achter dat de achtervering van de Quest prima in orde was.


    Ride ! Sorry, it should have been 'My first ride'. But let's go on.

Look at this shining piece of perfection !

Everybody can remember his or her first ride in a velomobile.
After riding several years on a Optima Baron I couldn't resist the lure of speed of a velomobile.
A new one is quite expensive and a second hand is hard to find. Eventually I found one and made an appointment to check it out.

What a pity, a test ride was impossible for me. My legs were too long. Fortunately my friend came also and because he is much shorter he could make a test ride.
It didn't take long for him to get the hang of it and off he went, followed by the owner on his regular bike and myself on the old shopping bike of his (not so tall) wife.
'Saddle soreness is a choice' Well, ok, now I know ...
After more than half an hour riding and cycling the deal was made.

In Dronten at Velomobiel.nl the Quest should be adjusted to my measurements. In case that didn't work, the deal was undone.

A few weeks later the big day was there, we arrived at Dronten. At first Theo estimated the amount of extra chain and put the bottom bracket almost half a meter to the front. And after some serious tinkering I was ready for my first ride ! Only it was not as easy as it looks.

It all started with getting in the Quest. I was only allowed to put my feet over there, place my hands over there and only sit over there. Hum, well, ok. Carefully I took place in the Quest. The roller door was opened and Theo send me on my way. 'Well, just paddle along and we'll hear from you later.'

It didn't went that perfect. Sometimes my shoes rubbed against the edge of the foot holes and/or I hit my knees against the top. So I returned after a short ride.
And now came the hard part, getting out. When I placed my foot on the tunnel, my knee got stuck against the top. Well, never mind, I shall only use my arms to push me out of the Quest. 

To get the fitting right was a case of trail and error. Placing the seat a bit higher/lower, or a bit more to the front/back, a ride with a seat cushion, with a double seat cushion and without a seat cusion, all in combination with moving the bottom bracket to the backfront. All needed for the perfect fitting, only it didn't solve my problem with getting out. After only the second time of trying to get out I felt my arms were not strong enough to lift me out of the Quest. It was quite embarrassing for me to ask Theo if he would be so kind to pull me out of the Quest.

Eventually we found the perfect fit and I could call it mine. Only now Theo could mount an extra aluminium angled profile in front of the tunnel where I could place my foot. That gave me some extra centimeters more space so my knee didn't get stuck between the tunnel and the top.

The first rides in Rotterdam were carefully planned. Avoiding speed bumps and only wide roads with little or almost no traffic.
And while I enjoyed the ride , suddenly a pot hole appeared.
Oh dear, jerking the steering column with this speed didn't seem like a good idea, but what else could I do ?
In a split second I had a great idea. I've got two wheels in front, the pot hole will fit easily between the two wheels ! No sooner said than done.
In the next micro second : KA-BOOM !
Too late I realised I had only one wheel at the back ...

And with fluttering heartvalves I discovered the back suspention of the Quest was perfectly all right.