zondag 29 december 2019

Oliebollentocht 2019 / OBT 2019

Onder de bezielende leiding van Bram gaan we naar Utrecht voor het verrijden van de jaarlijkse Oliebollentocht.

english For English please scroll down.

De voorbereidingen had ik al getroffen: een speciale thermo cover om de reserve banden op temperatuur te houden.

Als het werkt voor Max Verstappen, zal het ook voor mij werken ;-)
's Ochtends vroeg las ik de eerste berichten al van Cees Roozendaal uit Hippolytushoef, het was daar kou, wel -3 centimeter (!)
Hmm, hier voelde het al niet veel warmer.

De Quest staat al te trappelen van ongeduld ...
In alle vroegte op naar het Maltaplein in Rotterdam Nesselande om vanaf daar met 14 Velomobielen te vertrekken.

pré Oo-Bé-Té

Even voor acht uur vertrokken wij en na nog geen 500 meter was het al raak, ik had de bocht Boulevard - Brandingdijk net ff te krap genomen waardoor mijn voorwiel 5 centimeter lager in het gras terecht kwam.
Met een klap van de schuimkap tegen mijn oor werd ik op hardhandige wijze aan herinnerd dat een zonnebril prima helpt om vliegjes e.d. uit de ogen te houden, maar een slecht idee is om mee te gaan fietsen in het donker.

Het blijft een mooi gezicht, de zonsopkomst

Na een paar uurtjes rustig trappen (hoe groter de groep, hoe lager het tempo) en een paar plaspauzes kwamen wij uiteindelijk aan bij het startpunt, Anafora in het Maximapark.

De heen- (en terug) weg
Nadat wij ons hadden ingeschreven en was het tijd voor koffie en bijkletsen met bekenden uit binnen- en buitenland.
Om de boel een beetje te spreiden waren de dik 150 deelnemers in groepen verdeeld die een paar minuten na elkaar starten.

Ik ben d'r klaar voor. (foto: Erik van Dongen)
En weer ging het na de eerste paar 100 meter mis. Ik zou nog ff snel de camera recht zetten, maakte de schuimkap aan de voorkant los en woesj ! Natuurlijk sloeg de (rij)wind eronder en de kap belandde achter mij op het fietspad.
Snel uitstappen, kap halen, camera recht en snel door om de groep bij te halen. Gelukkig lag het tempo niet te hoog en kon ik weer snel aansluiten.

Over de Dafne Schippersbrug
Op zich ging het rijden met zo'n grote groep in de stad best goed, maar het tempo ligt te laag om profijt te hebben van de aerodynamische vorm van de Velomobiel.

De Dom in de steigers ...
Onderweg reed ik een stukje naast John Williams, die helemaal uit Engeland gekomen was en zijn handschoenen vergeten was. Nou, dan leen je die van mij toch ?
Bij de finish heeft de arme man meer dan een half uur lopen zoeken naar een berijder van een witte DF om de geleende handschoenen terug te kunnen geven, echter niemand kon hem helpen.
Tja John, ik rij een witte Quest ;-)

Een Domplein vol met velomobielen en velonauten, waar je ook kijkt.

Zoek de Rotte Rijder
Na het statie portret ging de stoet verder door de stad en kwamen we niet veel later uit op het breedste fietspad ter wereld, voormalig vliegveld Soesterberg.
Maar eerst nog ff treintje spelen.

Kedeng-kedeng, kedeng-kedeng, oe oe !

Ready for take-off !
Na het speelkwartier konden we op weg naar de koffie en gebak in Oud London om daarna weer verder te gaan met de tocht.

Gelukkig niet alleen stad, maar ook een beetje groen
Op een gegeven moment viel er een groot gat. Eindelijk een kans om wat tempo te maken en warm te trappen, dus vol gas achter de Quattrovelo aan.
Helaas, bij het dicht rijden van het gat verdween de Quattrovelo in een bocht uit het zicht.
Het bleek dat kort na de bocht een T-splitsing was, maar de Quattrovelo was in geen velden of wegen te zien.
Dan zit er niks anders op om te wachten op de rest om daar achter aan te sluiten.

Niet veel later kwam er een groepje waar ik achteraan kon sluiten voor het laatste gedeelte van de rit.
In Nieuwegein nog even een heel klein stukje van mijn woon-werk route (Nedereindseweg) en door naar Anafora.

Finish Oliebollentocht 2019, kom maar op met die snert.
Nadat iedereen weer een beetje op temperatuur was, konden we hergroeperen om de thuisrit aan te vangen.

Klaar voor de thuisreis
De groep voor de thuisrit was wat compacter, aangezien er een paar nog bleven eten.
Dit had als voordeel dat de snelheid wat omhoog kon.

Errug donker 
 Dit keer toch maar de zonnebril af gelaten, hopende dat al het vliegend gespuis verdwenen zou zijn.

Hierbij nog een uitermate zeldzame opname van de Grote Smurf die verkeerd reed. Was het de vermoeidheid, een beslagen bril of een verkeerde inschatting ? In een bochtige T-splitsing stond de voorste DF pardoes in het gras naast de weg. Vreemd, dat doettie anders nooit.

M'n gras, daar gaat m'n gras !!!
Dank aan de organisatie en niet te vergeten de vrijwilligers voor een grandioze Oliebollentocht en uiteraard ook dank aan onze Grote Smurf voor het gidsen van de Rotte Rijders van en naar Utrecht !

Hierbij nog film van de Oliebollentocht 2019
(en nog eentje van alleen de tocht zelf met onderweg commentaar van Hans F.)




english This year Bram will guide us to Utrecht for the traditional 'Oliebollentocht'. A Velomobile ride, held at the end of the year in a different city with lots of participants from all over the world.

I've made my preparations: a special thermo cover to keep the spare tires at just the right temperature.

If it works for Max Verstappen, it shall also work for me ;-)
At 06:00 I read the first message of Cees Roozendaal from Hippolytushoef, it was cold outside he said, it was -3 centimeter (!)
Hmm, it wasn't much warmer over here.

The Quest is ready to go
At around 07:45 we all gathered at the Maltaplein in Rotterdam Nesselande with 14 (!) Velomobils to leave for Utrecht.

pre Oo-Be-Te
We were about 500 meters on our way and there it happend. In one of the first corners my front wheel went for the grass 5 centimeter below the tarmac.
A whack of the foam cover against my ear remindend me not to wear sunglasses when riding in the dark.

Always a nice view, the sunrise

After only two hours of gently pedaling (the bigger the group, the lower the speed) we arrived at the start, Anafora in the Maximapark.

From Rotterdam to Utrecht (and back)
After we completed the sign-in process we got ourselfs some coffee and took some time to chat.
In an attempt not to block the city completely with Velomobiles, the more than 150 participants were divided into groups which started every two minutes.

I'm ready, lets go. (photo made by Erik van Dongen)
And again after a few hundred meters it went wrong. I tried to adjust the action cam while riding but the wind took hold of my foam cover and 'Whoosh', there it took off and few away.
Quickly got out of the Quest, pick up the foam cover, adjust this stupid action cam and full throttle to catch up with the group.

The Dafne Schippers bridge
Riding a Velomobile through the city was ok, a few very tight corners here and there but the speed is not enough to really benefit the aerodynamics of the Velomobile.

The Dom in scaffolding  ...
I found myself riding along John Williams, who came all the way from the UK without his gloves and he was complaining on his cold hands. No problem John, just take my gloves so you can keep on filming.
At the end of the OBT this poor man has been searching for over half an hour for a white DF rider who lent him a pair of gloves, but nobody could help him.
Well John, I ride a white carbon Quest, not a DF ... ;-)

At the Dom square it was packed with Velomobiles and Velonauts, a magnificent view.

Spot the 'Rotte Rijder'
After all the pictures were taken we went along and arrived at the broadest bicycle lane in the word, an unused airstrip at former Airport Soesterberg.
But first we ride like trains.

An old railroad track transformed into a bicycle lane

Ready for take-off !
After playtime was over we continued our way to the coffee stop at Oud London and went on with our journey.

Not only bricks and concrete, also some green stuff
At a certain moment there was a great gap between the groups. A fine chance to get up to speed and pedal myself warm and chase the Quattrovelo in front of me. Unfortunately the Quattrovelo had some more luck at the crossings and I lost  sight of him in a bend.
When I passed this bend in the road, I noticed a T-junction but not a trace of the Quattrovelo.
Ok, never mind, I'll just have to wait for the others so I can join them.

After a few minutes other Velomobiles arrived and together we continued our ride.
In the city of Nieuwegein we took a very small piece of my commute Rotterdam - Nieuwegein  (Nedereindseweg) and we ride on to the finish at Anafora.

Finish Oliebollentocht 2019, now it's time for hot soup.
The hot soup warmed our chilled bones and the 'oliebollen' filled our stomachs. But now it's time to go home, so we round up the other 'Rotte Rijders' for our journey back to Rotterdam.

The start of the journey home
A few stayed for dinner so the group was smaller than this morning. And a smaller group means a higher speed.

Very dark 
 This time I was wise enough to leave my sun glasses in my bag, hoping all the flies have gone. I've learnd my lesson.

And now, an extremely rare capture of  our big leader 'Papa Smurf' taking a wrong turn. A bend in the road in combination with a T-junction and suddenly the DF was hitting the grass. Was it due to fatigue, fogged up goggels or wrong judgement ? I'll guess we'll never know.

A DF in the green !!!
Many thanks to the organisation and of course the volunteers for this magnificent event and also many thanks to our big leader 'Papa Smurf' for guiding the 'Rotte Rijders' from Rotterdam to Utrecht and back again !


And here you have the complete movie of the Oliebollentocht 2019
(and another one, just the ride from start to finish with some comments on the way by Hans F.)


zondag 22 september 2019

Ovale kettingwielen / Oval chainrings

Ovale kettingwielen, wie kent ze niet ?

english For English please scroll down

Hans heeft ermee gereden op zijn Optima Cheetah, echter zijn deze erop blijven zitten toen de Cheetah werd verkocht.
Na een tijdje 'rond' te hebben gereden met de QuestXS begon het ovale bloed toch weer te kriebelen en op een gegeven moment had Hans een mooie set gevonden. Nu moest het alleen nog gemonteerd worden.

Op zich is het geen rocket science, echter het gaat zoveel beter en sneller als je de juiste spullen, ruimte en ervaring hebt. 
Dus kreeg ik de uitnodiging van Hans om mee te gaan naar Lattrop, alwaar Peter -Ovaal- de Rond zijn werkplaats heeft.


Hoe dichter in de buurt van Lattrop, hoe rustieker de omgeving
Na een hartelijk ontvangst in huize de Rond met koffie en koek in de tuin werd het tijd om aan de QuestXS van Hans te gaan sleutelen.

Voor de operatie
We beginnen bij het begin.
Hans nam plaats in de QuestXS zodat Peter de juiste stand van de cranks kon bekijken. 
'Maarre, staat de stoel eigenlijk wel goed ?' begon Hans twijfelend ...

En toen begon het. 
De stoel kon inderdaad nog 2 gaatjes omlaag, het crankstel kon een stuk naar achteren dus moest ook de ketting worden ingekort en vervolgens moesten natuurlijk ook de voetengaten aangepast worden.

'Met passen en meten wordt de meeste tijd versleten.' Deze tegeltjeswijsheid ging ook hier op. Ondertussen was het tijd voor een heerlijke lunch in de zonnige tuin, gezellig bijkletsen onder het genot van een bakkie thee.

Na de lunch begon het echte werk, waar we eigenlijk voor gekomen waren, het monteren van de ovale kettingwielen. Ook dit vergt tijd, de voorderailleur moet ook een kleine modificatie ondergaan en opnieuw worden afgesteld en ondertussen was de ketting na het verwijderen van de sluitschakel ontsnapt en had zich verstopt diep achterin de kettingbuis.

Klaar voor de duik in de donkere krochten van de QuestXS
Politoeren van de voorderailleur
Eind goed, al goed, tijd voor een proefrondje.
Zo te zien aan de grote glimlach op het gezicht van Hans heeft Peter weer puik werk verricht.

Nu we er toch zijn, heb ik gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om proef te rijden met de aangepaste demper van Peter, waarover later meer.

Na nog een rondje koffie (dank je wel, Grytsje !) gauw de Questen weer in de bus geladen.
Na dik 2 en een half uur rijden en diverse files was de bus terug in Alphen. Nu wij nog terug naar Rotterdam. Zo te zien zitten die tandwielen wel goed, met dik 50 km/u over de Brandingdijk lopen scheuren :-)

Snel nog ff boodschappen gedaan, gegeten bij Hans en Ellen en door naar huis voor een welverdiende douche.




english Oval chainrings, never heard of ?

Hans used to ride oval chainrings on his Optima Cheetah, unfortunalely when the QuestXS came the Cheetah had to go and was sold, taking the ovals with him.
After a while Hans found another set and now the only thing was to mount them in the QuestXS.

It's not rocket science, but it's a lot easier and faster when one has the right equipment, enough room and experience.  
So I got an invitation from Hans to join him on his way to Lattrop, to the shop of Peter -Oval- de Rond


The closer to Lattrop, the more rural the surrounding
After a warm welcome by Peter and Grytsje we enjoyed some coffee and cake in the sunny garden, before we started tinkering at the QuestXS.

Before the operation
We start at the beginning.
Hans took place in his QuestXS so Peter could check the position of the cranks at the dead spot.
'But Peter, are you sure my seat position is correct ?' Hans asked doubtfull ...

This created an avalanche of actions. 
The seat was positioned two steps lower and the cranks were put a bit to the back. That means the chain has to be shortened as well and the footholes has to be enlarged.

After all this tinkering it was time for a lovely lunch in the sunny garden.

After the lunch, the real work started. The mounting of the oval chainwheels. This also took a lot of time, the front derailleur had to be adapted and readjusted too. In the mean time the chain, which was openend to get the frontderailleur out, managed to escape and hide itself deep inside the chain tube.

Ready to dive into the dark depths of the QuestXS
Polishing the front derailleur
All's well that ends well, now it's time for a testride.
Looking at the big grin on Hans' face, all the labour of Peter was not in vain !

As we are here, I could also take a testride with the modified damper of Peter. (more to come in another blog)

Another coffee before we go (thanks, Grytsje !) and then hurry up and load the Quests into the van. 
After more then 2 and a half hour of driving and several traffic jams the van was back in Alphen. Now we had to ride back to Rotterdam.
Hmm, those oval chainrings seem to work fine, looking at a speed of well over 50 km/h on the  Brandingdijk. :-)










maandag 2 september 2019

De Lambada / The Lambada

Wie kent 'em niet, dat vrolijke, aanstekelijke zomerdeuntje van tig jaar geleden alweer.

english For English please scroll down.

Het dansje erbij scheen makkelijk te leren te zijn; stop een potlood in je .. en dan maar achtjes op de muur gaan tekenen.
Nee, dansen is nooit zo mijn ding geweest, ik blijf het een vreemde manier van voortbewegen vinden.
Mijn Quest daarentegen heeft er minder moeite mee.
Het is mij al eens vaker opgevallen in de diverse Rotte Rijders filmpjes het achterwerk van de Quest sierlijke achtjes draait.

Is dat erg? Nee. En kan het kwaad ? Nee, niet echt.
Maar ik wil graag dat mijn energie die ik op de pedalen zet wordt omgezet in snelheid, niet in een Lambada !
Waarom 'Lambadaat' de Quest eigenlijk langs 's Heeren wegen ?
Dan kom je al gauw uit op bewegende massa's en gedempte veer systemen.

De Quest staat stevig op z'n 3 onafhankelijk geveerde wielen. De berijder trapt er lustig op los, zijn benen heen-en-weer bewegend.
Je voelt het al aankomen, die benen bewegen zowel omhoog en omlaag als naar voren en naar achteren.
Nu valt het bij rustig rijden wel mee en je merkt het niet zo, echter zodra er zich weer een RIS aanval voor doet, zal de been beweging en dus ook het schudden van het achterwerk (van de Quest) heftiger worden.

Na een grondige *kuch* analyse van de Jumping Sessions kreeg ik onder andere te horen dat de achterveer niet genoeg gedempt zou zijn.
Het valt op dat voornamelijk de kont van de Quest omhoog komt, terwijl de neus al weer netjes het asfalt opzoekt.

De baan van het voorwiel

De 'vlucht' van het achterwiel
Nu was er laatst in Dronten al een stijvere veer in gezet, echter een veer veert hoofdzakelijk en dempt niet of nauwelijks.
En ik wist niet meer of ze toen ook het asje van de demper hadden opgedikt. De demper is een schuimrubber rol die tegen de binnenkant van de veerpoot aandrukt.
Door de as wat dikker te maken, drukt de rol harder tegen de buis dus meer wrijving.

Witte as met daarboven de grijze schuimrubber rol en rode veer.

Ja, ik had natuurlijk ook een Risse demper kunnen aanschaffen via Wim Schermer of een tegen veer laten plaatsen door Peter de Rond.
Maar zelf een asje opdikken is toch zo gedaan ? Kan ik direct testen of het wat scheelt.

Dus op een avond de achterdemper uit de Quest gehaald.

Lowrider Quest

Vleugelmoer losdraaien, demper losdraaien en klaar is Kees.
Vervolgens het beschermkousje aan de onderkant er af schuiven, schroefje losdraaien en dan de bus eruit.
Nu blijkt het verschil in theorie en praktijk. De bus zit muurvast.
Ook de bus aan de bovenkant, geen beweging in te krijgen.
Hmm. Voor nu geef ik mij gewonnen, plaats de veerpoot weer terug en ga een poging wagen mijn ondertussen onderzeeboot-grijze handen schoon te maken.

De volgende avond, ik zal me toch niet laten kennen door zo'n stomme veerpoot, nogmaals de poot uit de Quest gehaald.
Een sluiting en moer op het draadeind gezet, heb ik wat meer grip. (tjonge, wat is dat ding vet !)
Het is weer zo'n warme avond en ik veeg het zweet van (en het onderzeeboot grijze vet op) mijn voorhoofd.
Uiteindelijk is het mij gelukt de poot te demonteren, zie hier het resultaat:

Exploded view achterveerpoot

Er bleek toch een stukje tape extra om het asje te hebben gezeten, deze los gehaald en nu opnieuw opdikken.
Vraag me niet waarom, maar in al mijn eigenwijsheid had ik besloten dat ik er maar beter een stripje van het een of ander om kon wikkelen.
Diverse plastic koffie bekertjes, tandpasta tubes en zelfs een blikje Radler 0.0 zijn voor deze operatie gesneuveld, echter zonder resultaat.
Het bleek niet te doen, een stugge strip om een dun asje gewikkeld houden en dan een vette, strakke schuimrubber ring over een grote kraag te krijgen.

Ok, ik zet mijn eigenwijsheid overboord en stap over op tape. Ik vond nog ergens achterin een bureaulade een rolletje.
Na tig keer met mijn nagel in beide richtingen over het rolletje gegaan was het genoeg. Met geen mogelijkheid kon ik een begin (of eind, net hoe je het wil bekijken) vinden.
Drastische omstandigheden vragen om een drastisch besluit, ik neem een vlijmscherp hobby mes en maak mijn eigen begin op de rol.

Lang verhaal kort: ik eindig dus met een strip van een aantal lagen tape en weer een rol zonder begin.
Zo te zien is deze dunner dan het stukje pvc bus wat ik eerst erom had gedaan en dikker dan het stukje oorspronkelijke tape.
Ik frommel en plak deze strip om het asje en vervolgens snel het schuimrubber rolletje er omheen.

Nog een lik vet op de veer en het spul kan weer in elkaar. Het laatste stukje van de demper gaat wel wat moeizaam de pijp in, maar uiteindelijk lukt het me toch om met een complete Quest te eindigen !


Wat heeft dit alles mij opgeleverd ?
Het rollen om de lengte as, daar is natuurlijk niets aan veranderd.
Heb het gevoel dat ik iets sneller ben, of is dat een placebo effect ?
Morgen met de Quest naar het werk, eens kijken hoe of dat gaat.
Ik ben benieuwd.

Naschrift:
Zoals beloofd, hierbij de woon - werk rit.

Er vallen mij een paar zaken op.
Kleine oneffenheden in de weg voel ik bijna niet meer.
Ik heb het idee dat de acceleratie verbetert is, met andere woorden ik ben sneller op snelheid.

Ja, ik ben niet ontevreden !




english Who doesn't know the Lambada song ? A catchy summer tune from the past century.

The Lambada dance was easy to learn; just put a pencil in your .. and draw a figure eight on the wall.
No, dancing is not for me. I think it's a strange way of moving forward.
But my Quest thinks otherwise. 
I noticed before in our different Rotte Rijders movies the back of the Quest moves like it's doing the Lambada.

Is that bad ? No. Does it do any harm ? No, not really.
But I want to put all of the energy I put on the pedals to be converted to speed instead of being converted to a Lambada dance !
So why does it do such a thing ?
The answer lies in moving masses and dampened spring systems.

The Quest stands solid on its 3 independently sprung wheels. And the rider is just pedaling along.
There you have it, the legs are moving up and down as well as backward to front.
When riding at slow speed, the movement of the Quest is hardly noticable.
But at higher and /or more powerful rpm's the rear of the Quest starts doing the Lambada.

After a thorough *Ahem* analysis of the Jumping Sessions someone told me the dampening of the rear spring was too weak.
You'll notice the rear is still going skywards, while the nose is turning back to the tarmac.

The trajectory of the front wheel

The 'flight' of the rear wheel
Lately while in Dronten they mounted a stiffer spring. But a spring only 'springs' and does very little or no dampening at all.
And I wasn't sure if they also enlarged the axle.
The damper is just a foam ring pressing against the inside of the tube. By making the axle thicker, the foam ring will press harder so more friction / dampening.

White axle, the grey foam ring and the red (=stiffer) spring
Of course I could have bought a Risse damper via Wim Schermer or ask Peter de Rond to modify the damper.
But enlarging the axle is a piece of cake and I immediately can test the result myself !

So one evening I decided to remove the suspention strut.

Lowrider Quest
Removing the wingnut and you can unscrew the suspention strut like a large bolt and take it out of the Quest.
Remove the protection sleeve, undo the bolt and now one should be able to remove the bushing.
So they say.
But not now. The bushing is stuck and I can't get it out.
Hmm, ok.
Tonight is not the night, I replace the strut in the Quest and go try to clean my submarine-grey hands.

The next evening, who's the boss, that stupid strut or me, I removed the strut once more.
I put a washer and a nut on the other side, so I have more grip. (Oh my, grease everywhere!)
It's a very warm evening and I whipe the sweat off (and the submarine-grey grease on) my forehead.
Eventually I managed to disassamble the whole thing:

Exploded view suspention strut rear wheel
There was a piece of tape around the axle, I removed it and now I could wrap around something thicker.
Don't ask me why, in all my stubbornness I decided to use a strip of some sort rather than a piece of tape.
Numerous plastic coffee cups, toothpaste tubes and even a tin can were offered for this operation, but all in vain.
It was impossible to wrap a stiff strip around a small axle, at the same time putting a foam ring over a big collar, and all covered in grease.

Ok, I let go of my stubbornness and go and use some tape.
Just wrap some tape aroud it (not too much !) and replace the foam ring.

Some extra grease on the spring and now I can put it all together again.
The last part of the foam ring needed some persuasion, but eventually it all came together.


What's the result of all this ?
The rolling motion hasn't changed, the pitch should be less.
I've got the feeling of being faster, or is this just a placebo effect ?
Tomorrow I'll commute and see how that goes.
I'll let you know.


Postscript:
As promised, my commute.

I noticed the following.
Small bumps in the road seem to have disappeared.
I feel the acceleration has improved, I'll reach my end speed much faster.

Yes, I'm not discontent !