Een nieuwe neus / A nice nosejob

 'Tijd heelt alle wonden', zegt men wel eens. En dat blijkt maar weer.

 For English please scroll down.

Voor

En na anderhalve maand

Eindelijk kwam het verlossende woord uit Dronten, de Quest was weer klaar ! Tof dat Hans aanbood om mij naar Dronten te rijden. En niet geheel zonder eigenbelang, op deze manier kan hij zich op een waardig opvolger van zijn Quest XS orienteren.

Dus om even over half negen stond ik met draaiende motor voor huize Fransen. Snel sprong Hans in de auto en daar gingen we. Onderweg nog even bij de bakker wat lekkers halen voor bij de koffie en snel weer door naar Dronten. 

Voor

Na

Nog een beetje bloot, zo zonder 'carbon Quest' sticker op de neus

Kijk ‘ie glimmen ! 

De neus was weer perfect hersteld en ook een kleine scheur aan de andere kant hadden ze meegenomen, grandioos ! 

Alleen de Rotte Rijders stickers van StickersNow.com moesten er nog op. Een verse set had ik netjes thuis afgeleverd gekregen. 

De oude hebben de Quest overleefd en zien er na al die jaren in weer en wind nog als nieuw uit, alleen vanwege het spuitwerk moesten ze eraf. 

Nu prijkt er eentje op de trofeeënwand van Paulus.

De carbon Quest stickers die op de voorkant moeten lagen nog in Roemenië, deze worden na gezonden. 

Nog ff snel een proefrondje, trappers zitten op de goede afstand, het stuur recht gezet en voor je het weet is het twaalf uur, op naar Rotjeknor. 

Had ik in het begin het idee dat de voorwielen 30 graden toespoor hadden maar nee, het ligt toch echt aan mij.

De Quest fietst beter dan de baas. 

Van anderhalve maand bankhangen word je niet sneller.

Zeilend op de Oostenwind en lekker in het zonnetje rolde de Vogelweg onder mij door. 

Alsof Moeder Natuur rozenblaadjes strooide op mijn pad, zo dwarrelden de herfstbladeren naar beneden. 

Om daar vervolgens wreed onder de roffelende GoCycles en brede Almotion te worden verpulverd. 

 Het uitzicht voor het komende uur ...

Iets meer dan een uur later bereikte ik de rand van Flevoland. Goh, ze zijn hier aan het bouwen alsof er geen stikstof problematiek bestaat, dacht ik nog. En ook toen ik langs de naturistenvereniging ‘De zwiepende swans’ (?) reed, had ik nog niets in de gaten. 

Even verderop zag ik al de dijk, daar moest ik naar toe. Voor ik het wist, stond ik boven op de Stichtse Brug. Hmmm, dat was niet de bedoeling. ‘Nu kan ik omkeren, maar ja, dat staat ook weer zo stom op Strava’ hoorde ik mezelf denken. 

Ach, gewoon richting het Zuiden en daarna richting het Westen, dan kom ik er vast ook wel. Het ging op zich goed, totdat ik in de bloemkoolwijken van Blaricum terecht kwam. Aparte architectuur, maar daar kwam ik niet voor. 

Gauw doortrappen, ik zal vast binnenkort de borden ‘Utrecht’ tegen komen. Jammer, de borden naar Utrecht lieten op zich wachten. Wel borden naar Hilversum, Maartensdijk, Lage Vuursche en Hollandsche Rading.

Tjonge, had ik nou maar beter opgelet bij topografie... Dat gepruts op een Strava kaartje op de telefoon is ook niet alles. Ondertussen trapte ik door de bossen en de hei. Prachtig om te zien, maar ja, zoals eerder gezegd, daar kwam ik niet voor. 

Eigenlijk had ik moeten stoppen om er een foto van te maken, echter gunde ik mezelf daar geen tijd voor omdat ik straks nog naar een verjaardag moet. 

Ondertussen vond ik de OBT 2018 fleece muts te warm, tijd om die in te wisselen voor een petje met klep tegen de laagstaande zon. Het petje lag net buiten mijn bereik, ik kan net de rand van de klep voelen, nog ff wat verder reiken en daar heb ik 'em. 

Helaas zat het touwtje waarmee het petje aan de kleerhanger geborgd zat onder de zitting geklemd. Ondanks mijn verwoede pogingen liet de stoel het touwtje niet los. 

Gloeiende gloeiende laat los !!! En na nog wat meer kracht gaf het touwtje zich uiteindelijk gewonnen.

Je raadt het al, niet veel later, in een onbewaakt ogenblik koos het petje het hazepad. 

Om met de gevleugelde woorden van het Cocktail trio te spreken: 'Die zien we nooit meer, terug !'

Na nog wat omzwervingen op een industrieterrein in Utrecht-Noord kwam ik uiteindelijk langs een bekend kanaal. Hè, hè, eindelijk. 

Nu alleen nog maar dit water volgen, dan kom ik vanzelf langs kantoor en dan, dan is het nog ruim anderhalf uur trappen met dit tempo. Zucht.

Het begon te schemeren. Hmm, ben niet voor het donker thuis.

Jammer dan, het is niet anders.

Het trapt niet fijn, in het donker met een zonnebril op. Obstakels zie je niet of te laat en die vlekken in het asfalt, zijn dat gerepareerde stukken of kuilen ?

Dat scheve fietspad, dat hoort zo.

Bijna was ik thuis, nog even wachten voor de brug bij Gouda.

Hier gaf de telefoon aan dat het te koud was voor de batterij en dat ik het verder zelf maar uit moest zoeken. Snel de powerbank aangesloten, toestel opnieuw gestart en gelukkig pikte Strava de draad weer op. Pfieuw !

Op het stuk langs de A20 lukte het mij zelfs om nog wat meer gas te geven en 35 km/u te halen.

Dik zes uur en drie kwartier onderweg, een nieuw PR. 

Nee, door woonwijken rijden, dat schiet niet op.

Eenmaal thuis gekomen snel douchen, omkleden en hup door naar de verjaardag.

En nee, ondanks dat het erg gezellig was, heb ik het niet laat gemaakt.

 Sorry, still under construction ...

Finaal Frontaal / Final Frontal

 Ik voelde het al, vandaag, eind september, zal waarschijnlijk de laatste forenzenrit worden van dit jaar.

 For English please scroll down.

 

Het wordt te laat licht voor mij. Meestal vertrek ik een half uur voor zonsopkomst, het eerste stukje in de ochtendschemer durf ik wel in het donker te rijden.

Nu is het een uur voor zonsopkomst maar de lucht is helder en is het te doen.

De lamp op de Quest geeft genoeg licht, maar niet om op volle snelheid over smalle, slingerende dijkjes te rijden, vind ik. 

Nog even een bericht aan mijn collega dat ik op weg ga en dan kan ik aan de bak.

De rit verliep eigenlijk zoals alle andere ritten, genieten van mooie uitzichten en wolkenpartijen, zwaaien naar automobilisten die hun snelheid aanpassen en je de ruimte geven en met samengeknepen billen strak langs de rand sturen bij tegemoet scheurende busjes met een nog bredere aanhanger. En natuurlijk langs uitritten, ook altijd spannend.

Na Oudewater werd het drukker met scholieren op het fietspad. Op zich heb je er niet zo'n last van, af en toe bewonderende kreten of geschrokken gilletjes.

Na de brug over de Hollandsche IJssel kom je dan op het fietspad langs de N228, ter hoogte van Achthoven.

 

Fietspad gezien vanaf de N228

Dit is een breed, kaarsrecht fietspad en verschillende groepjes scholieren waren mij al tegemoet gereden en gepasseerd zonder problemen. 

Tot die ene grote groep.

Ik reed op mijn weghelft, zij op hun weghelft. Op zich ruimte zat, niets aan de hand.

Totdat tijdens de passage de laatste van de groep besloot om zonder te kijken in te gaan halen.

Geen schijn van kans.

Een klap.

Stille getuige bij HMP 22.5,

de meuk uit de wielkast

En voor je het weet komt er als in slow motion een wolk van carbon uit het vooronder, de tuimelende deeltjes zijn afwisselend carbon zwart van de binnenkant of helder wit van de buitenkant. 

Het deed mij denken aan de berichten van 9/11, waar je die enorme wolken van stof door de straten ziet gaan.

Even later zit je dan beduusd door de klap, half in de berm en voel je de kou binnenstromen langs je been.

Terwijl ik probeer om de schuimkap los te maken, staat de scholier al met tranen in zijn ogen naast de Quest. Ik hoor: 'Sorry meneer, sorry, sorry, sorry, sorry, ...' 

Alsof deze toverspreuk de handeling ongedaan kon maken.

Auw.

Het eerste wat ik dacht, gelukkig, hij kan nog praten, dan lijkt het mee te vallen.

Eenmaal uitgestapt zie ik een gapend gat in de Quest en de berm die bezaaid ligt met stukken carbon ter grootte van een handpalm.

We wisselen namen en telefoonnummers uit en de scholier belt zijn ouders. 

Ondertussen is een bukker gestopt en hij adviseert mij om wat aan te trekken, ik sta daar nog steeds in t-shirt en korte broek maar voel geen kou.

Ik trek een fleece jas uit de Quest, eentje die ik speciaal voor pech gevallen altijd bij me heb.

Door de klap ben ik met mijn schouder en rechterhand tegen de rand van het instapgat gekomen.

Mijn schouder voelt alsof iemand er een stomp op heeft gegeven, mijn hand is wat dik en er zit een bloedende winkelhaak op de knokkel van mijn rechter pink.

Qua reservebanden en bandenplak spul kom ik een heel eind, echter snelverband heb ik niet in de Quest. Dan maar een shirt uit de Velomobieltas gepakt en aan een omstander gevraagd om hier een reep van te knippen om zo het bloeden een beetje tegen te gaan.

Het zit voor geen meter maar ja, het is even niet anders.

Ondertussen komt er een andere fietser poolshoogte nemen. Hij biedt aan bij de scholier te blijven, zodat ik door naar mijn werk kan. Een sympathiek aanbod, maar het lijkt mij toch beter te wachten op de ouders. Vervolgens ging het gesprek de kant op van : 'je ging wel erg hard, he' en 'ik schrok toen je mij inhaalde, ik zag je niet in mijn spiegel'.

Nou ben ik heus niet te beroerd om deze discussie aan te gaan, maar niet nu.

Ondertussen waren de ouders gearriveerd. Namen en nummers uitgewisseld en gekeken of ik nog kon rijden.

Het voorwiel was nog vrij, dus dat ging nog.

Fiets met lekke voorband van zoonlief in de auto en naar huis. Ze bleven nog een stukje achter mij rijden om te zien of alles goed ging, wel sympathiek.

Het rijden ging stapvoets, de kabel naar de USB poort hing los en moest ik met 1 hand hoog houden om te kunnen trappen.

De verrassing kwam bij het remmen, de trekstang kon zijn kracht niet meer kwijt aan de beschadigde wielkast dus bij remmen slaat het voorwiel tegen de achterkant van de wielkast en blokkeert de hele boel. Tegelijkertijd komt de Quest dwars te staan.

Ok, dus ruim vaart minderen bij een bocht en heuvelaf uitstappen dan maar.

Eenmaal terug op kantoor liep mijn planning dus in de soep. 

Ik meende kort na de aanrijding mijn collega's te hebben ingelicht via een WhatsApp, echter zij hadden geen bericht ontvangen.

Bij het douchen ontdekte ik een flinke striem op mijn rechterschouder.

Ondertussen stond de app van de Rotte Rijders ook niet stil. Die lui tikken sneller dan ik de berichten kan lezen.

En toen kwam ik deze foto tegen:

Milan GT rand

Huh ?!? Ik snapte het ff niet meer. 

Mijn bericht vanaf de plek van het ongeval komt niet aan en de schouder waar ik dus geen foto van had gemaakt, verschijnt in de app ?!?

Pas als de tekst lees dringt het tot mij door, dit zijn de verwondingen van een collega ligger in een soortgelijke situatie.

Carbon Quest rand

Van mijn hand heb ik meer last, die is wat dik en blijft maar bloeden. Dan maar ff een snelverband er omheen, anders gaat het zo'n smeerboel worden.

Ondertussen kreeg ik van AJ het aanbod om mij met Quest naar Dronten te transporteren.

Ge-wel-dig ! Wat een uitkomst !

Dus de Quest transport gereed gemaakt door alle losse spullen (ja, ook de ventisit en nekrol) er uit te halen en het gat aan de voorkant af te plakken met vuilnis zakken.

Net zo hard als toen door de Maastunnel

Paulus stond al handenwrijvend op ons te wachten in Dronten. 

Hmm, de kap kunnen we zo lamineren, waarschijnlijk een mal maken en een nieuwe rechter voorkant lamineren, alu frame is ook wat ontzet, zullen we moeten bijbuigen, ...

Het aanvalsplan werd alvast klaargestoomd.

In de wachtkamer bij Dr. Paulus te Dronten

Op de terugweg naar huis werden we aangenaam verrast door het aanbod van Kevin om bij hem te komen eten.

Dat is echt wel super na zo'n dag.

Verder wil ik mijn collega Hans Vogelaar bedanken voor het overnemen van mijn late dienst (terwijl hij zelf de vroege dienst had!) en uiteraard AJ voor het transport naar Dronten.

Ook op Strava en via WhatsApp stromen de goede wensen binnen, allen dank daarvoor !

Maarre, volgens mij had Hans ook al eens een soortgelijke aanrijding gehad, staat zelfs op beeld.

Zie hier de link. Spoiler alert: vanaf 3:30

Paulus zal de vorderingen bijhouden op het velomobiel.nl kanaal op MeWe.

Ondertussen zijn we 6 dagen verder. De zwelling van mijn hand bleek te zijn veroorzaakt door een bacteriële infectie, zit nu aan een stevige antibiotica kuur en zie langzaam maar zeker de knokkels en de rimpels weer terugkomen in mijn hand.

Alle gegevens zijn in behandeling bij de verzekering, nu is het een kwestie van afwachten.

   I felt it. Today, the end of September, will probabely be the last commuter ride this year.

 

The sunrise is too late for me. Usually I start riding about half an hour before sunrise, the first part of my commute I feel safe enough to ride at dawn.

Now it's an hour before sunrise but the sky is clear so let's do it.

The light on the Quest is sufficient, but not for high speed at small, winding dikes.

Just a message to my collegue so he knows I'm on my way and there we go.

It was a commuter ride like any other, enjoying the scenery, waving at motorists who reduce speed and give you the space you need and riding with squeezed buttocks along the edge when a van comes towards you at high speed with an even bigger trailer. 

And of course at passing exits, always challenging.

Past the village of Oudewater the pupils start to appear on the cycling path. That's fine, just sometimes a shout of admiration or a frightend yell.

Passing the bridge over the river Hollandsche IJssel one enters the cyclepath along the N228, near the hamlet of  Achthoven.

 

Cyclepath seen from the N228

This is a wide, straight cycle path and I've encountered several groups of pupils and commuters on bikes, e-bikes and mopeds without any problem.

Until a large group of school children came my way.

I was riding on my side of the road, they on theirs. Plenty of space, no worry's.

While I was passing this group the last one decided to overtake.

Didn't stand a chance.

A loud bang.

Silent witness at HMP 22.5,

the mud lost from the wheel well

And before you realise it, as in slow motion a cloud of carbon particles appears from the front, the tumbeling particles are sometimes carbon black (inside) and sometimes bright white (outside)

It reminded me at the news from 9/11, where one could see the enormous dust clouds moving through the streets.

There I was, half on the shoulder, half on the cyclepath, dazed by the blow, and I felt a cold wind around my legs.

As I was struggeling to remove the foam cover, there was this pupil standing next to me wit tears in his eyes saying: 'Sorry sir, sorry, sorry, sorry, sorry, ...' 

As if it was a magic spell which could undo this event.

Auch.

The first thing that came to my mind was:'Great, he can still speak and breath'.

Once out of the Quest I saw a gaping hole and pieces of carbon the seize of a hand all over the place. 

We exchange our names and telephone numbers and the pupil calls his parents.

In the mean time another cyclist stops and advises me to put on a jacket. I'm still wearing a t-shirt and a short pair of running tights but I feel no cold.

I put on a fleece jacket I kept with me in the Quest, just for occasions like this.

Because of the collision I banged my shoulder and right hand at the sharp edge of the man hole.

My shoulder feels like someone punched me, my hand is a bit swollen and bleeding from a wound on top of the knuckle of my little finger.

I've got plenty of spare tires and tools on board, but no bandages of any kind.

So I took a spare t-shirt and asked a bystander to cut some strips. I wrapped it around my hand, far from perfect but we had to improvise.

Another cyclist appears on the scene. He offers to stay with the boy, so I could continue going to work. A nice offer, but I think it's better for me to wait for the parents. Before I know it the conversation went like: 'You were going very fast, weren't you ?' and 'you scared me when you overtook me, I didn't see you in my mirror!'

Well, I'm not in the mood for these kind of discussions right now.

His parents has arrived. Names and telephone numbers were exchanged. A small check to see if the Quest could ride.

The front wheel was rotating freely.

The bike from the pupil with a flat front tire dissapeared in his fathers car and they went home. For a couple of minutes they drove behind me to see if all was ok.

Riding went slow, a cable hung over the crancks so had to manually keep it out of the way.

Braking was a surprise, the wheel well was damaged and lost its structural integrity.

So when braking, the wheel locked immediately and the quest steered hard left or right.

Ok, so even more easy on the corners and absolutely no downhill.

Once back at the office my planning was in ruins.

I thought I've informed my collegue about the accident via WhatsApp, but they haven't received anything.

When taking a shower I discovered a welt on my right shoulder

In the mean time the Signal app of the 'Rotte Rijders' flooded. Those guys can type faster than I can read.

I encountered this picture:

due to a Milan GT edge

Huh ?!? I didn't get it. 

My message send from right after the accident didn't reach my collegues and my shoulder, of which I'm sure I didn't take a picture, appears in the app ?!?

I must have hit my head as well.

Later on, when I read the whole message, it was clear to me it was the shoulder of a fellow velonaut who  had a similar accident.

due to a Carbon Quest edge

I hit my hand hard enough so I didn't feel it, but it kept on bleeding. My collegue was kind enough to apply a temporary dressing, so I can keep my desk clean.

AJ offered me and the Quest a ride to Dronten and back home. Awesome ! What a guy !

So I got rid of all the stuff stored in the Quest (even the ventisit) so it won't be blown out when riding on the highway and covered the hole at the front with garbage bags and ductape.

Going as fast as that time we ride through the Maastunnel

Paulus was waiting, mouth watering, our arrival in Dronten. 

Hmm, the top should be removed, so we can easely laminate the insite, need to make a mold to restore the front part, the alu frame is also bent, have to fix that as well ...

He couldn't wait to start with this project.

In the waitingroom at Dr. Paulus in Dronten

On the way home we got a call from Kevin, he made lasagna for all of us. What a great and generous offer, very welcome on a day like this.

Furthermore I would like to thank my collegue Hans Vogelaar for taking my late shift (even when he started his early shift !) and of course AJ for arranging the transport.

Also on Strava and via WhatsApp, thnx. for all the best wishes !

Hans has had an accident like this, even got it on camera. See this link. Spoiler alert: from 3:30

Paulus will keep track of the progress at the velomobiel.nl channel on MeWe.

Meanwhile, 6 days later, my swollen hand slowly gets back into it's original shape, my knuckles and wrinkels slowly appear. It was not only swollen due to the crash, but also got a bacterial infection which will be suppressed by a heavy antibiotic treatment.

All forms are filled and send to the assurance company, now I'll just have to patient ...

Blackie's Bijna Botsing / Blackie's run-and-(almost)-hit

 He, he, eindelijk weer eens een after-work rondje kunnen fietsen met Hans F.

 For English please scroll down.

 

Kijken hoe of de wind staat, hmm, nou, dan maar om Zoetermeer heen.
Even voorbij de Noord-Aa fietsen we lekker op een dijk totdat ik opeens vanuit de flank een witte labrador mij kant op zag rennen. 

Een volwassen versie van zo eentje die je in de reclame wel eens tegenkomt, alleen het wapperende 3-dubbellaagse wc papier ontbrak nog.

Ondanks het feit dat het baasje Blackie driftig aan het terugfluiten was, bleef 'ie achter mij aan rennen.

Eens kijken hoe hard zo'n beest nou eigenlijk kan ...
Op een gegeven moment vond Blackie het welletjes en keerde terug.
Hans, die wat meer ervaring heeft met rennende honden in combinatie met velomobielen, was gestopt en maakte een praatje met het baasje.
Toen Blackie eenmaal goed en wel was aangelijnd, kon Hans weer verder fietsen.
Ik ben benieuwd hoe dat er uit ziet op de film ...

Wordt vervolgd :-)

 Great, at last we've found the time for an after-work ride.

 

Let's see, if the wind is coming from overthere, we'll go around Zoetermeer.
Just past the lake Noord-Aa we were cruising on a dike till suddenly a big white labrador was running and barking my way. 

A grown-up version of the one you'll see in a commercial, the one thing missing was a flapping string of toilet paper.

Despite the fact his boss was whisteling furiously, Blackie kept on running.

Great, now let's see how fast he can run ...
After a few 100 meters he lost interest and went back.
Hans F., who has some more experience with dogs and Velomobiles, has stopped and had a chat with the boss.

When Blackie was back on the leash Hans could continue and we could finish our ride.
I can't wait to see the complete movie ...

To be continued :-)

Verkapte Oliebollentocht training

 De mails betreffende de Oliebollentocht 2022 stromen weer binnen.

 For English please scroll down.

 
De app van OBT 2022 Roermond begint ook langzaam maar zeker wakker te worden.

Naast alle (bijna) standaard tips en aanwijzingen lees ik ook iets over hellingen.

Hmm.

Nu hebben we hier in de regio niet echt hellingen, op een paar bruggen en wat dijken na.

Die kom ik met het middelste blad ook wel omhoog, da's kniepijn. 

(en kniepijn = geen enkel probleem !)

Het is mij wel een enkele keer overkomen dat ik vanuit stilstand niet de helling op kwam, de ketting vloog dan over de kettingwielen heen, leek wel.

Tja, lijkt erop dat m'n cassette en of ketting aan vervanging toe zijn. Maar ja, je weet hoe of dat gaat, manjana, manjana en dan komt er maar niets van.

Op Internet vond ik wat tips om de ketting op te meten, schuifmaat op 120 mm zetten, in de ketting en dan uitschuiven en je hebt de binnenmaat van een stuk of tien schakels.

Geen idee wat of ik fout deed, maar de schuifmaat schoof een heel eind op.

Dat kan niet goed zijn. Paniek sloeg toe.

Donders, had ik nou maar vaker de ketting schoongemaakt en gesmeerd ! 

Om nu thuis in de huiskamer een ketting en natuurlijk ook de cassette te gaan vervangen zag ik niet zitten. 

Snel eens bellen met Velomobiel.nl, zou zonde zijn als ik na 160 kilometer trappen de volgende dag niet eens een Limburgse heuvel op zou komen.

Theo had nog wel een gaatje, ik een dagje vrij genomen en op de donderdag vol goede moed gestart.

Op de heenweg, buien en Almere-Haven in het Oosten, nog lekker ver weg.

'Nou André, jouw Quest ziet er nog prima uit !' zei Theo. 

'Tja, van een oud mannetje geweest, altijd binnen gestaan ...' was mijn antwoord.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de Quest vlak voor de rit nog een poetsbeurt had gegeven en een lap door de kettingbuizen had gehaald.

Theo nam de maat van de ketting, die bleek zo goed als nieuw te zijn.

Wat hij verder zag, was dat er weinig spanning op de ketting stond. Aha, nou weet ik het weer.

(zie ook deze blog post )

Waarschijnlijk had ik de veer in de derailleur bij het weer in elkaar zetten te weinig spanning gegeven.

Theo heeft uit voorzorg weer een tie-wrap terug geplaats, het scheen vaker voorgekomen te zijn.

Het viel hem op dat zodra hij de Quest optilde, dat dan het achterwiel iets naar beneden zakte.

Dus de achterdemper uit elkaar en daar bleek een schuimrubber ringetje te ontbreken, die was gauw weer toegevoegd.

Ook de klacht van AJ, hij vond dat mijn Quest altijd zo schudde met z'n kont, werd verholpen.

De spaken van het achterwiel kregen een extra slagje.

Nog even met een lakstift een kleine cosmetische correctie en de Rotte Rijders Quest 783 is weer zo goed als nieuw !

Mijn lief had me een droge rit naar Dronten toegewenst, dat was uitgekomen.

Had ze dit nou ook maar voor de terugreis gedaan ...

'Nou André, als je binnen een uur de Vogelweg uit kan rijden, rij je waarschijnlijk net tussen de twee rode vlekken door' zei Theo met een grijns, kijkend naar buienradar.

De lucht zag er nog vriendelijk uit toen ik vanuit Dronten terug reed naar huis, schuimkap achter de stoel.

De eerste meters gingen prima. De volgende kilometers ook wel. Wat later begon het zachtjes te spatten, maar ach, we zijn niet van suiker, toch ?

En stoppen om de schuimkap vanuit achter te pakken is slecht voor het gemiddelde.

Maar goed, het ging steeds meer tekeer dus jammer voor het gemiddelde, ik pak m'n schuimkap.

De regen werd steeds meer en de wind trok ook aan. 

U bevindt zich hier

Ondanks het feit dat ik diep weggedoken onder de schuimkap zat en een pet met grote klep op had, deed de hagel zeer in mijn gezicht.

Ook het zicht werd steeds minder, niet alleen door de hagel en regen maar ook door al het water op mijn zonnebril.

Is dat licht grijze gebied recht voor mij nu de weg of de neus van de Quest ? Ik ging steeds langzamer trappen totdat ik merkte dat ik gewoon half op de wind zeilde.

Hmmm, dit in combinatie met zo goed als geen zicht is niet leuk meer.

Op een gegeven moment leek de Quest iets zwaarder te gaan trappen en ja hoor, ook iets naar links over te hellen.

Het zal toch niet ?!?

Lek. Plat als een dubbeltje.

Ik keek over het randje van de schuimkap en zag alleen maar loodgrijze lucht. Dat zal nog wel ff duren, voordat het droog gaat worden.

Dan zit er niks anders op om er uit te gaan en de band te wisselen, ik heb immers niet voor niets een reserve set en pomp bij me.

Voordat ik goed en wel naast de fiets stond, was ik al doorweekt. Bah.

Gelukkig viel het qua temperatuur mee.

Met m'n blote handen was de GoCycle gauw eraf gehaald en de reserve erom gelegd.

Nu alleen nog maar oppompen en gaan.

Dat was de theorie, nu de praktijk.

Wat ik ook deed, zodra de pomp op het ventiel zat kreeg ik of geen lucht erin, of alles ging er naast.

Ik had nu geen goed woord over voor de perfecte aerodynamica van de Quest, wat een gepiel met die dichte wielkasten en dan dat net te korte slangetje van de pomp!

Op handen en voeten lag ik in het water naast de Quest, de mouwen van m'n fleece jas (tja, het begon toch een beetje frisjes te worden en ik had niks anders bij me) absorbeerden gretig het water van de Vogelweg.

Na tig pogingen begon ik de moed een beetje te verliezen.

Tja, 1 lekke band en 1 reserve met een kapot ventiel, dat gaat niet werken.

Nou wist ik dat Theo ergens aan het eind van de Vogelweg woonde, misschien dat hij een binnenband en goede pomp langs kan brengen ?

Drijfnat stap ik in de Quest en onder het schuimdeksel.

Mijn handen zijn dusdanig nat dat de vingerafdruk sensor niet meer werkt, net als het swipen.

En ook al zou ik gezichtsherkenning hebben, ik weet zeker dat ook die mijn op onweer staand gezicht niet meer zou herkennen.

Ondertussen zie ik dat er een centimeter water in de Quest staat. Aan de linkerkant welteverstaan, waar dus ook mijn velomobiel tas staat met droge spulletjes.

Gloeiendegloeiende ...

Uiteindelijk lukt het mij met Theo in contact te komen. 'Ja, alles leuk en aardig, maar ik ga pas over 2 en 1/2 uur weg, heb je plakspullen bij je ?'

Tja, Theo moet natuurlijk werken en is nou eenmaal geen ANWB pechdienst.

Ik heb plakspullen bij me, maar om nou in de regen een natte binnenband te gaan zitten plakken ...

Helaas, er zit niks anders op.

Weer de stromende regen in, band oppompen, lek zoeken. Jammer.

De band is weer zacht in no time.

Weer pompen, checken, etc.

Het is een hoop geklooi, maar uiteindelijk is het lek boven water, bij wijze van spreken.

Nu opruwen en rijkelijk besmeren met solutie, plakker d'r op en gaan!

Ik monteer het spulletje weer en begin te pompen.

Langzaam maar zeker komt de band op spanning.

Maar wat is dat ?!? 

Onder de band verschijnt een kudde luchtbellen waar je 'U' tegen zegt.

Nee he.

Weer de band eraf, plakker checken, nogmaals goed aandrukken. (en reken maar dat ik die plakker goed aandrukte !)

Na enige tijd vond ik dat de solutie nu wel goed genoeg moest zijn gevulkaniseerd en monteerde het zaakje voor de zoveelste keer.

Tot mijn stomme verbazing lukt het oppompen nu wel.

Misschien niet tot de volledige vier bar, maar in ieder geval hard genoeg om de resterende 100 kilometer naar huis te rijden.

Tja, dit waren wel de natste anderhalf uur (!) van mijn ligfiets carriere.

Rotterdam - Dronten - Rotterdam

 

  English translation is still a work in progress, please try Google translate

Tango in de sneeuw / Tango in the snow

Rijden in de sneeuw is best geinig, zoals te zien in dit filmpje van alweer bijna 3 jaar terug.

 For English please scroll down.

 
Alleen de combinatie van sneeuw met windkracht 7 zag ik niet zo zitten. Maar toen eindelijk de wind wat ging liggen, brak de werkweek aan. 

En toen werd het woensdag. Mijn vrije woensdag.

Aan de ene kant werd mijn enthousiasme een beetje geremd door diverse onheilspellende berichten op Feesboek, over Velonauten die vastraakten in sneeuwduinen, aan de andere kant zag ik ook een enthousiast bericht van Marius en een mooie YouTube film van Eva. 
Het kan dus wel.

Dus toen Kevin aangaf dat hij nog een gaatje had in zijn agenda tussen het naar school brengen van de kleine en zijn eerste video conference van de ochtend was de beslissing snel genomen.
Om half negen stond deze jongen goed aangekleed de Quest door de poort te duwen.

Eerst nog wat voorzichtig maar daarna met steeds meer vertrouwen kwispelde de Quest vrolijk door de straat. De doorgaande fietspaden waren schoon, echter in de bochten lag vaak een berg vastgevroren sneeuw. En aangezien de Quest een vrij grote draaicirkel heeft, zeker met de GoCycles eronder, was het soms een paar keer steken.

Aangekomen bij Kevin toch maar de jas uit gedaan. In het begin misschien wat frisjes, maar na een beetje trappen ben je zo weer opgewarmd.

Op de dijk naar Zevenhuizen was het ff oppassen geblazen.

Deze weg loopt aardig bol, ideaal voor de afwatering maar aangezien het eerste stuk nog 1 ijsbaan was zag ik mezelf al in de naastgelegen vaart belanden.

Ook de vrachtwagen die achter ons reed (ondanks dat hij netjes afstand hield) was niet bevorderlijk voor mijn gemoedsrust.

Gelukkig kwamen we al gauw op een stuk dat wel schoon was en reden we weer als vanouds.

Kevin ging de Vosbrug over, beneden rechtsaf en we verlieten Zevenhuizen.

Daar kwam ik op een besneeuwd fietspad, vol met bevroren sporen. 

Alsof ik een tango aan het dansen was, zo gooide de Quest mij van links naar rechts. 

Nou is dansen toch al niet mijn hobby, ik blijf het een vreemde manier van voortbewegen vinden. In mijn hoofd klonk direct het 'Olé Guapo' van Malando, muziek waar de vader van mijn vader verzot op was.

Vanwege de abrupte bewegingen van de Quest kan je uit de film 2 snapshots maken die in dezelfde seconde zijn opgenomen maar met een ietwat verschoven camerapunt.

Door nu de foto's langzaam naar je gezicht toe te bewegen, krijg je opeens een enorm diepte effect !

Ik zag de snelheid dalen, hmm, nog even door rijden dan maar, straks zal het wel weer beter worden.
Gelukkig kwam aan deze tango een eind. 

De sneeuwlaag werd dunner, de sporen minder en het tempo ging weer omhoog.

Nog even een haakse bocht maken om over te kunnen steken ...

En bijna op de zijkant.

In de bocht lagen wat hoopjes opgevroren sneeuw. 

De voorbanden van de Quest ploegden er niet doorheen, maar gingen er overheen met als gevolg dat de Quest behoorlijk begon te hellen.

Maar goed, mijn gevloek zullen we wel uit de film knippen ...

Is het trouwens gelukt om het diepte effect te ervaren of heb je alleen maar vragende blikken gekregen toen je het scherm naar je neus bracht ? ;-)

 Riding through the snow is nice, as can be seen in this film, from almost three years ago.

 
The combination of snow and windforce 7 was not ideal. But as soon as the wind laid down, the weekend has reached the end.

And then it was Wednesday, my day off.

At one side my enthousiasme was lowered by stories about Velonauts getting stuck in snow dunes, on the other hand I read the story of Marius and saw this nice YouTube video of Eva's commute. 
So it is possible.

Kevin let me know there was a gap in his agenda between bringing the little one to school and his first video conference, so eight thirty in the morning this boy pushed the Quest through the gates.

Carefully at first but later on with a bit more confidence the Quest was riding, euh, well more a kind of wagging through the icy street. Most of the cycle paths were clean, but in the corners there was a lot of frozen snow.

And because of the large turning radius of the Quest, which was even bigger in combination with the GoCycles tires, there was some flintstoning to do.

On the dike to Zevenhuizen one needed to ride carefully.

This road is rather curved, ideal for getting rid of excess rain water but a bit scary to ride when is totally covered with a layer of ice. At one side you could collide with parked cars, one the other side you could end up in the canal.

Kevin went over the Vosbrug (bridge of foxes), down the dike we went to the right and we left the hamlet of Zevenhuizen. (the name literally means 'seven houses')

There I ended up on a cyclepath covered in frozen snow full of old tracks.

Like dancing a tango, the Quest was leading and pulled me abruptly from left to the right and back again. 

Dancing is not my cup of tea, I consider it a strange way of moving about. In my head sounded the accordeon of 'Olé Guapo' by Malando, music the father of my father was found off. 

Due to the swift movement of the Quest one can take 2 snapshots from the film with a tenth of a second apart who has a slightly different viewpoint. By moving the pictures slowly to your face, you will notice an enormous depth effect !

Fortunately this tango came to an end. 

The layer of snow got thinner, the tracks less and less and I could start making some speed.

Only one crossing to make ...

And before I knew it I was heeling 15 degrees ! 

In the corner there was some frozen snow and the front tires didn't plough through but started climbing the frozen snow.

Oh well, we will cut out my cursing when publicing the video...

By the way, did you see the amazing depth effect or did people start staring at you when you put the screen to your face ? ;-)

Is langer korter ? / Is longer shorter ?

 Nee, natuurlijk niet. Wat is dat nou voor een vreemde vraag. Alhoewel ...

 For English please scroll down.

Al sinds jaar en dag meander ik langs de N228 van en naar mijn werk. Ondertussen doe ik een wedstrijdje met lijn 207 en als ik een goeie dag heb en de bus wat langer wordt opgehouden bij de haltes, ben ik eens een keer geen eeuwige tweede !

Op zich is de route tussen Rotterdam en Nieuwegein goed te doen, het merendeel van de rit rij ik lekker door de polder.

Meestal ben ik binnen anderhalf uur op plaats van bestemming en die ene keer dat ik echt in topvorm was en alles meezat, was ik in 5 kwartier van deur tot deur.

Maar wat kan ik nu nog meer doen om toch nog sneller te kunnen zijn ?

De Quest is op z'n best op de lange, rechte stukken. In de stad met krappe, haakse bochten en veel start en stopwerk komt 'ie niet echt tot zijn recht.

Na een grondige bestudering van de kaart bleek er een kaarsrecht stuk weg te liggen tussen Vlist en IJsselstein.

Hmmm, wel iets langer dan de gebruikelijke route maar wellicht toch korter in tijd ?

Dus nemen we de proef op de som.

 

Zoek de tien verschillen, maak het verhaal af en kleur de plaatjes.

Vanaf Haastrecht rij ik op de langere route zuidelijk richting Vlist niet meer op het fietspad, maar gewoon op de weg. Daar voel ik me toch niet zo op mijn gemak tussen de auto's. En omdat het nieuw is rij ik wat rustiger dan ik normaal zou doen dus nee, dit zal geen nieuw record worden.

Na het passeren van het dorpje Vlist duik ik snel weer het fietspad op, immer gerade aus richting IJsselstein. 

Wat er op de kaart zo recht uit zag, valt in de praktijk wat tegen.

Het asfalt is niet zo strak als dat wat ik gewend was langs de N228 (die was een paar jaar geleden van een nieuwe laag voorzien omdat de Tour de France er langs kwam)

Ook in de dorpjes liggen wat obstakels, aansluitingen rustiek uitgevoerd met wat ongelijke klinkers en zo'n fijn paaltje in het midden.

In IJsselstein loop ik tegen een drietal rotondes en langs het kanaal in Nieuwegein blijken toch een paar kruisingen en een stuk slecht wegdek roet in het eten te gooien.

Langs het kanaal blijkt een populaire fietsroute te zijn, het is er best wel druk.

Nu is mijn route simpel woon-werk verkeer en geen wedstrijd met de overige fietsers.

Dus geen onnodige risico's nemen of er kosten wat het kost proberen iemand in te halen.

Die KOM komt de volgende keer dan wel.

Na de eerste keer kunnen we dus stellen dat de langere route niet korter in tijd is.

Einde verhaal ?

Nee.

Kees van Malssen schijnt een deel van dit traject goed te kennen en had nog een paar goede tips voor mij achter gelaten op Strava.

Nu kwam het op mij wat cryptisch over maar na de route een paar keer in gedachten te hebben proefgereden op de kaart moest het mij wel lukken.

Het eerste kaartfragment is mijn eerste poging, zoveel mogelijk rechtdoor.

Het tweede kaartfragment is met de 'van Malssen' shortcuts.

Dat lijkt langer, echter doordat je nu grotendeels op voorrangswegen rijdt, kan je sneller doorstromen.

Bij het inzoomen op de satellietfoto zag ik wel de doorgang in de heg om te kunnen ontsnappen aan het parkeerterrein, echter de steile afgrond na de doorgang was alleen in de echte wereld te zien. 

Voor je het weet hang je dan met de voorwielen vrij in de lucht.

En zo te zien aan de beschadigingen op het wegdek, was ik niet de eerste.

In plaats van anderhalf uur te doen over de lange route was ik nu 10 minuten eerder op de zaak. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat ik nu met schuimkap op heb gereden, verse lucht in de bandjes en een stuk op de weg in plaats van het fietspad, met dank aan de tips van Kees.

Is langer korter ? 

Nog niet.

Maar wie weet, als de route een keer goed in mijn hoofd zit en alles mee zit ...

 

 Is longer shorter ? No, of course not, what a silly question that is. But is it ?

On my commute to and from work I'm meandering along the N228. In the mean time I'm competing with bus 207 and when I'm on my best and the bus takes some more time at the busstop I'm no longer in second place !

It's a nice commute, mostly through the rural area.

Most of the time the 46 kilometer journey takes less then one and a half hour, My absolute best was one hour and fifteen minutes. (from door to door)

Is there a way to be even faster ?

The Quest is at its best on long, straight roads. In the city with its tight, right-angled corners and lots of traffic lights the aerodynamic hull doesn't provide much advantage.

After a thorough study of the map I discovered a long straight section of road between the village of  Vlist and IJsselstein.

Hmmm, a bit longer as usual but perhaps shorter in time ?

The proof of the pudding is in the eating, so let's do it.

 

In the village of Haastrecht I go south to Vlist. I don't use the cycle path (which is very narrow and beautiful for touring) but I join the cars on the road. I don't feel very comfortable between the cars and because this section is new for me, I don't ride as fast as I use to do.

So I already knew this is not going to be a new record.

After passing Vlist I quickly go back on the cycle path, immer gerade aus (like the French say) straight to IJsselstein. 

In theory it looked great, but in real life ...

The tarmac is not as smooth as I was used to along the N228 (which was completely renovated a few years ago thanks to the passing of the Tour de France)

In the small villages along the route there are some obstacles, the connections are made in rustic cobblestones, ideal for the scenery and ideal for losing your kidney stones when passing at high speed.

In IJsselstein there are three roundabouts and along the channel in Nieuwegein there are a few nasty crossings, a section of bad tarmac and a lot of other bikes. 

Well I know this is just a simple commute and no race with the other bikers. So no need to take unnecessairy riscs. That KOM will happen the next time. (or the next)

So after this first time we can conclude the longer route is not shorter in time compared to my standard commute.

End of story ?

Nope.

Kees van Malssen knows this part very well and has left some valuable tips on Strava for me.

At first it seems a bit cryptic but after studying the maps I would give it a go.

The first map is my attempt, as straight as possible.

The second map is my attempt with the 'van Malssen' shortcuts.

The route appears longer, but because now you're riding on a part of the road that gives you priority, you don't need to stop for other traffic.

By studying the satellite pictures I noticed a passage in the hedge where I could escape the parking lot behind the supermarket. 

Unfortunately the steep abyss was only visible in the real world so before you know it, I was dangling in the air with both front wheel spinning freely.

And as one can see I was not the first one, notice the other scratches on the pavement.

Instead of an hour and a half it took me the first time, now I was 10 minutes earlier at work with the longer route.

I need to say this time I was riding with fresh air in the tires, the foam cover and I skipped the bad parts of the cycle path by using the road, thanks to the advice from Kees.

Is longer shorter ? 

Not yet.

But who knows, when I've got the route in my head and everything else is working perfectly ...