donderdag 24 november 2022

Een nieuwe neus / A nice nosejob

 'Tijd heelt alle wonden', zegt men wel eens. En dat blijkt maar weer.

english For English please scroll down.


Voor

En na anderhalve maand

Eindelijk kwam het verlossende woord uit Dronten, de Quest was weer klaar ! Tof dat Hans aanbood om mij naar Dronten te rijden. En niet geheel zonder eigenbelang, op deze manier kan hij zich op een waardig opvolger van zijn Quest XS orienteren.

Dus om even over half negen stond ik met draaiende motor voor huize Fransen. Snel sprong Hans in de auto en daar gingen we. Onderweg nog even bij de bakker wat lekkers halen voor bij de koffie en snel weer door naar Dronten. 

Voor


Na

Nog een beetje bloot, zo zonder 'carbon Quest' sticker op de neus

Kijk ‘ie glimmen ! 
De neus was weer perfect hersteld en ook een kleine scheur aan de andere kant hadden ze meegenomen, grandioos ! 

Alleen de Rotte Rijders stickers van StickersNow.com moesten er nog op. Een verse set had ik netjes thuis afgeleverd gekregen. 
De oude hebben de Quest overleefd en zien er na al die jaren in weer en wind nog als nieuw uit, alleen vanwege het spuitwerk moesten ze eraf. 
Nu prijkt er eentje op de trofeeënwand van Paulus.


De carbon Quest stickers die op de voorkant moeten lagen nog in Roemenië, deze worden na gezonden. 
Nog ff snel een proefrondje, trappers zitten op de goede afstand, het stuur recht gezet en voor je het weet is het twaalf uur, op naar Rotjeknor. 

Had ik in het begin het idee dat de voorwielen 30 graden toespoor hadden maar nee, het ligt toch echt aan mij.
De Quest fietst beter dan de baas. 
Van anderhalve maand bankhangen word je niet sneller.

Zeilend op de Oostenwind en lekker in het zonnetje rolde de Vogelweg onder mij door. 
Alsof Moeder Natuur rozenblaadjes strooide op mijn pad, zo dwarrelden de herfstbladeren naar beneden. 
Om daar vervolgens wreed onder de roffelende GoCycles en brede Almotion te worden verpulverd. 

 Het uitzicht voor het komende uur ...

Iets meer dan een uur later bereikte ik de rand van Flevoland. Goh, ze zijn hier aan het bouwen alsof er geen stikstof problematiek bestaat, dacht ik nog. En ook toen ik langs de naturistenvereniging ‘De zwiepende swans’ (?) reed, had ik nog niets in de gaten. 
Even verderop zag ik al de dijk, daar moest ik naar toe. Voor ik het wist, stond ik boven op de Stichtse Brug. Hmmm, dat was niet de bedoeling. ‘Nu kan ik omkeren, maar ja, dat staat ook weer zo stom op Strava’ hoorde ik mezelf denken. 

Ach, gewoon richting het Zuiden en daarna richting het Westen, dan kom ik er vast ook wel. Het ging op zich goed, totdat ik in de bloemkoolwijken van Blaricum terecht kwam. Aparte architectuur, maar daar kwam ik niet voor. 
Gauw doortrappen, ik zal vast binnenkort de borden ‘Utrecht’ tegen komen. Jammer, de borden naar Utrecht lieten op zich wachten. Wel borden naar Hilversum, Maartensdijk, Lage Vuursche en Hollandsche Rading.

Tjonge, had ik nou maar beter opgelet bij topografie... Dat gepruts op een Strava kaartje op de telefoon is ook niet alles. Ondertussen trapte ik door de bossen en de hei. Prachtig om te zien, maar ja, zoals eerder gezegd, daar kwam ik niet voor. 
Eigenlijk had ik moeten stoppen om er een foto van te maken, echter gunde ik mezelf daar geen tijd voor omdat ik straks nog naar een verjaardag moet. 

Ondertussen vond ik de OBT 2018 fleece muts te warm, tijd om die in te wisselen voor een petje met klep tegen de laagstaande zon. Het petje lag net buiten mijn bereik, ik kan net de rand van de klep voelen, nog ff wat verder reiken en daar heb ik 'em. 
Helaas zat het touwtje waarmee het petje aan de kleerhanger geborgd zat onder de zitting geklemd. Ondanks mijn verwoede pogingen liet de stoel het touwtje niet los. 
Gloeiende gloeiende laat los !!! En na nog wat meer kracht gaf het touwtje zich uiteindelijk gewonnen.
Je raadt het al, niet veel later, in een onbewaakt ogenblik koos het petje het hazepad. 
Om met de gevleugelde woorden van het Cocktail trio te spreken: 'Die zien we nooit meer, terug !'

Na nog wat omzwervingen op een industrieterrein in Utrecht-Noord kwam ik uiteindelijk langs een bekend kanaal. Hè, hè, eindelijk. 
Nu alleen nog maar dit water volgen, dan kom ik vanzelf langs kantoor en dan, dan is het nog ruim anderhalf uur trappen met dit tempo. Zucht.

Het begon te schemeren. Hmm, ben niet voor het donker thuis.
Jammer dan, het is niet anders.
Het trapt niet fijn, in het donker met een zonnebril op. Obstakels zie je niet of te laat en die vlekken in het asfalt, zijn dat gerepareerde stukken of kuilen ?

Dat scheve fietspad, dat hoort zo.

Bijna was ik thuis, nog even wachten voor de brug bij Gouda.
Hier gaf de telefoon aan dat het te koud was voor de batterij en dat ik het verder zelf maar uit moest zoeken. Snel de powerbank aangesloten, toestel opnieuw gestart en gelukkig pikte Strava de draad weer op. Pfieuw !

Op het stuk langs de A20 lukte het mij zelfs om nog wat meer gas te geven en 35 km/u te halen.
Dik zes uur en drie kwartier onderweg, een nieuw PR. 
Nee, door woonwijken rijden, dat schiet niet op.
Eenmaal thuis gekomen snel douchen, omkleden en hup door naar de verjaardag.
En nee, ondanks dat het erg gezellig was, heb ik het niet laat gemaakt.




english Sorry, still under construction ...