woensdag 30 december 2015

En ik maar denken dat ik ... / I thought I was the one ...

Bron : http:/www.vanatotzon.com/atz-nieuws/tu-delft-wint-zonne-auto-race-zuid-afrika/
english For English please scroll down

Een paar maanden geleden, op een mooie zonnige najaarszondag, was het weer eens tijd voor een ritje langs de Rotte. En zoals verwacht was ik niet de enige die op dat idee gekomen was. De fietspaden waren vol met pensionado's, gezinnen met kinderen en natuurlijk ook de nodige bukkers.
Dus dan maar geen PR'retjes rijden maar gewoon relaxt genieten van de omgeving, oftewel het originele Oud-Hollandsche Olfen.

Ter hoogte van een restaurant aan het water reed een ouder echtpaar voor mij. De vrouw minderde vaart en stuurde naar de berm om af te stappen. De man, duidelijk iets houteriger qua motoriek, minderde ook vaart en stopte midden op het fietspad om af te stappen. Normaal gesproken zou ik er omheen sturen, ware het niet dat er tegenliggers aan kwamen.

Dus dan maar even stoppen om de goede man gelegenheid te geven af te laten stappen. Ik had geen haast en stel dat ik ook ooit nog eens zo oud zou mogen worden, dan zou ik het ook op prijs stellen als men mij de gelegenheid zou geven etc. etc.

Uiteindelijk stond de man naast zijn fiets en schrok een beetje toen hij zich omdraaide en de Quest op 3 meter afstand zag staan.
'Is dat zo'n zonne, euh, zonne ... ?' vroeg hij aan mij terwijl hij maar niet op het juiste woord kon komen.
'Nee hoor', onderbrak ik hem en voegde er niet zonder trots aan toe, 'deze velomobiel wordt voortgedreven op pure beenkracht !'

'Oh, nou, dan heb jij vast en zeker een oud model !' was toen zijn gevatte antwoord.


En ik maar denken dat ik degene was die de bijdehante opmerkingen maakte ...


english A few months ago, on a nice, sunny sunday, I had the idea of going for a ride along the river Rotte. And as expected I was not the only one. The cycle paths were full with all kinds of people, from retired people to complete families and of course diamond frame riders. So no Personal Records or King-of-the-Mountains for me but just low speed and easy riding, enjoying the scenery.

Approaching a restaurant, an olderly couple in front of me was slowing down and the woman steered to the side to get of her bike. The old man, clearly having some difficulties with his movements (due to his old age, I guess), stopped in the middle of the cycle path to get off his bike. Usually I would steer around him, only this time due to oncoming cyclists I had to stop as well.

This would give the man the opportunity to descend his bike on his own time. I was not in a hurry and perhaps, when I would reach his age, I too would appreciate it too if someone gives me the time and opportunity to dismount my bike etc. etc.

Eventually the man stood next to his bike and was surprised when he saw this big Quest behind him.
"Is that such a solar, eh, a solar ... ? " he asked me, trying to find the right words.
"No, no" I interrupted him, and with pride I said "This velomobile is pure human powered !"


"Oh, well, than that must be an old model !" He replied witty.

I thought I was the one making smart remarks ...

dinsdag 29 december 2015

Oliebollen loop 2015

Op tijd het nest uit, op tijd gegeten en dankzij een nieuw PR op het stuk van huis naar het Maltaplein ook net op tijd voor de start van de Oliebollenloop 2015.
Er was maar liefst keuze uit 3 afstanden. De zeven kilometer klonk als een rondje plas en dat leek me wel wat.







Ik had het kunnen weten. Onder de bezielende leiding van trainer Kees weken we al gauw af van het bekende rondje plas en dwaalden we al trailend door het Wollefoppenbos.
De kopgroep werd vakkundig aangestuurd door trainer Kees vanuit de achterhoede. Hoorden we bij het bereiken van een afslag een aanzwellend kreten (helaas niet te verstaan) vanuit de achterhoede, werd de afslag genomen. Indien er gelijk na het nemen van de afslag weer kreten volgde, werd er rechtsom keer gemaakt en gingen we de andere kant op. Bij geen commentaar hadden we het klaarblijkelijk goed gedaan en liepen vrolijk verder. 

Na een aantal lussen te hebben gehad, stonden we ten zuiden van de plas. De teller scheen te staan op 6,9 kilometer, dus de oliebol zou binnen handbereik moeten zijn.
Jammer-de-bammer, trainer Kees gunde ons nog wat extra's dus met een laatste sprint en na uiteindelijk 8,5 km konden we ons tegoed doen aan de overheerlijke oliebollen.


De combinatie van harde wind, bezwete lichamen en oliebollen met een dikke laag poedersuiker was voor menigeen een uitdaging. Stond je net aan de verkeerde kant van de wind, dan was de kans groot dat het overgrote deel van de poedersuiker zich verspreidde over de rest van de groep.






Maar goed, de wasmachine is geduldig ...

OOPS ! verkeerde weblog   ;-)

maandag 21 december 2015

NEEEE !!! / NOOOO !!!

We schrijven donderdag, 17 december 2015.

english  For English please scroll down.

Het is vandaag de trouwdag van mijn ouders en ik heb de ochtend vrij. Het weer is goed, dus waarom niet met de nieuwe Quest op pad ?

Zo gezegd, zo gedaan. Eerst nog even de velomobiel tas met het hoognodige gevuld (het zou toch maar een kort ritje worden) en gaan met die, euh, banaan ?
Of is het nu een asperge of misschien moeten we 'em witlof  gaan noemen ?

De rit verliep langs bekende wegen en ging verder prima. Kon ik gelijk wat oefenen met schakelen en opnieuw inschatten van de bochten. Het lijkt wel alsof de Kojaks een grotere draaicirkel nodig hebben dan de Marathon Plus die ik op de 254 eronder had zitten. Misschien  zijn de wielkasten anders uitgezaagd ? Maakt niet uit, ik rij nu in de 783, ik zal er wel aan wennen.

Nog voor de Pekbrug over de Rotte even tijd nemen voor een fotomomentje.




En even verder, ter hoogte van de PPKV (Prins Pils Kano Vijver oftewel de Willem Alexander roei baan)



Bijna bij de A12 aangekomen kwam de zon goed door en wierp een mooie schaduw op de dijk.
Nou, vooruit dan maar, op verzoek van een FaceBook vriend nog even een statie portret van de 783 maken.



















En nog even een plaatje zodat ook mijn vrienden op de bukfiets mij zullen herkennen, ghegheghe.



Zo, nu weer instappen en gauw door naar m'n ouders.
Goh, wat voelt dat toch licht ?!? En voor ik het weet smak ik plat op mijn rug op het asfalt.
Ik zag opeens alleen maar lucht voor mij en vanuit mijn ooghoek zag ik een witte Quest zachtjes heen en weer wiegen, terwijl ik het knisperende geluid hoorde van verse autolak en carbon op het grove, scherpe grind van het asfalt.
NEEEE !!! Niet met mijn nieuwe Quest, niet na nog geen 10.000 meter, NEEEE !!!





 

Eerst maar weer eens gaan staan. Ik probeerde mij op te richten, maar dat voelde niet goed in m'n rug. Terug plat op het asfalt. De vochtige kou voel ik zo m'n onderrug in trekken. Grmbl. Ik wist nog dat er zo'n 100 meter terug een man met hond onderaan de dijk liep, in geval van nood zou ik hem nog kunnen roepen. Of anders pak ik wel m'n telefoon uit de velomobiel tas.
Een paar meter verder zie ik de tas liggen, echter het vak waar de telefoon in zou moeten zitten, is leeg. Zucht.

Nogmaals een poging wagen om te gaan staan, dat koude asfalt is ook niet alles. Bij het steunen op de elleboog kom ik erachter dat deze ook een goede knauw heeft gehad, zal wel een flink blauwe plek worden. En ook m'n pols heeft wel eens beter gevoeld.

Ik til de Quest weer op z'n wielen en hoor voor de laatste keer het knisperende geluid van krassende lak over het scherpe grind. Auw. Ik zie nergens carbon door de lak heen komen, een geluk bij een ongeluk. Wel zit overal modder, gelukkig heb ik altijd een doekje .... Nee, had ik altijd een doekje bij me.
Deze zit nu nog in m'n rugzak die thuis staat want ik vond het niet nodig om alles over te gooien want het zou toch maar een klein ritje worden dus ...
Met m'n mouw veeg ik de meeste bagger van de Quest.

 Bij het instappen voel ik mijn rug weer. Hmm. En nu mis ik ook de extra hoeklijn die Theo op de bodem van de oude Quest had gemonteerd om je hak achter te kunnen zetten.
Nee, ik moest er gisteren niet aan denken ! Stel je voor dat ze daar in Dronten 2 gaten in de bodem zouden boren om een stuk aluminium hoeklijn te monteren, alleen voor het makkelijk in- en uitstappen. 'Dan maar wat meer armkracht gebruiken' dacht ik toen. Eigenwijs ? Wie, ik ?

Eenmaal in de stoel voelt het beter, de stoel geeft goede steun en het ventisit matje voelt beter dan het koude, vochtige asfalt.
En met een humeur om op te schieten, een gezicht als een oorwurm en een zere rug, elleboog en pols vervolg ik mijn weg.

Sorry pa en moe, dat ik niet een van de gezelligste was, die ochtend.

Op de terugweg, bovenop de Pekbrug, m'n pesthumeur opzij gezet om toch nog een foto te maken.
Toch zonde als zo'n moment verloren zou gaan, toch ?



Bij thuiskomst eerst maar Theo gebeld met het slechte nieuws, deze spiegel kan ik zo niet omruilen voor zwarte. Theo wist mij enigszins gerust te stellen dat ik de krassen wellicht weg kon poetsen (het duurt wel een paar maanden voordat de lak helemaal goed is uitgehard) en die spiegel, ach, daar hoefde ik mij niet druk om te maken.

Strava heeft alleen het gedeelte tot de eerste foto heeft geregistreerd. Ook dat nog. Rit bijhouden en foto's maken met een en hetzelfde apparaat blijkt toch te moeilijk te zijn voor mij. Niks aan te doen, dan beschouwen we deze rit als een training en rij ik de PR'ren en de KOM'metjes de volgende keer wel ;-)


Naschrift :
De oorzaak van het kantelen lag aan het feit dat de Quest scheef stond. Alhoewel voor mijn gevoel de dijk niet al te stijl was, was deze klaarblijkelijk stijl genoeg. Dit is goed te zien op de foto met de achterkant van de Quest erop, hier zie je duidelijk hoe scheef de Quest staat. (Eigenlijk staat de Quest nog schever, kijk maar naar de horizon.)



english  Thursday, 17th of december 2015.

Today is my parents wedding anniversery and I'm free this morning. The weather is fine, so why not take a ride in the brand-new Quest ?

No sooner said than done. Just a pump and a spare tire (no need to carry much more, it's less then 20 kilometers) and on we go.

It is a familiar road and the ride went very well. So I could practice the new shifting mechanism and
get used to the new turning circle. Now I'm riding with Kojaks and it appears to me as if the turning circle is bigger than I was used to on the Quest 254 with Marathon Plus.
Ok, never mind, now I ride the Quest 783 and I'll get used to this as well.

And near the 'Pekbrug' over the river Rotte, I took a moment to catch the early morning sunlight in my mirror.




A bit further on the sun is still busy chasing the dark morning clouds.



Almost alfway and I noticed the sun projected a nice shadow on the dike.
Well, ok then, a Facebook friend asked for some pictures, so let's make an 'Official portrait' of the783.

Quest 783


















And one more for my friends on diamond frame bikes, so they too can recognise me ;-)

And this is what it looks like from behind
So, time to hop in and continue the journey to my parents.
Gee, that feels weird ?!? And before I knew it I was lying flat on my back on the tarmac.
I only saw bleu sky in front of me and from the corner of my eye I saw a brand new, shining Quest gently rocking on the rough tarmac, while I heard the awful crackling sound of fresh paint and carbon on th rough tarmac.
NOOOO !!! Not my brand-new Quest, not after less then 10.000 meters, NOOOO !!!


Dirt and scratches


Brushed and bend mirrorcone
At first I had to get up again. I tried but I felt a pain in my lower back, so I laid back on the tarmac again. I felt the damp cold from the tarmac crawling into my lower back. Hmm.
I knew there was a man walking his dog a few hundred meters back, so I could call him for help. Or I could take my phone out of the velomobile pannier. A few meters further on I saw the pannier, slung out of the Quest, lying on the ground. But the pocket where I put in my phone was empty. Oh no.

Another attemt to get up, lying on the cold damp tarmac is on good. Leaning on my elbow I noticed it too must have had a hard encounter with the tarmac, as well as my wrist.
But at least I'm on my feet again.

I lift up the Quest and heard that awfu crackling noise again. Outch.
The paintwork is brushed, but no sign of bare carbon. Pfew.
The Quest is covered with mud , luckily I always carry a rag with me .... Oh no, I left that at home in my other pannier because it would heave been only a short ride and I didn't thought it was necessary to .... So with my sleeve I whipe off most of the dirt.


I feel my back hurts when stepping into the Quest. Hmm. And now I also miss the extra aluminium profile Theo mounted in my old Quest, just in front of the front axle. When I place my heel on this aluminium strip, my knee won't get stuck on the edge of the manhole.
'No way they drill big holes into my new Quest for mounting an aluminium profile, just so I could easily get in and out of the Quest, no, I apply some more force with my arms, it's only twice a ride, getting in and out.' I thought yesterday when getting the Quest from Velomoniel.nl in Dronten. Pigheaded ? Who, me ?

Once back in the seat my back felt better, the seat gave good support and the ventisit cushion was much more comfy than the cold, damp tarmac.
And feeling very grumpy, a painful back a sore elbow and wrist I'm on my way again.
Sorry mam and dad for being grumpy this morning.

On my way back, on top of the 'Pekbrug', I put aside my grumpyness and made another picture.
It would have been a waist if this moment was lost, wouldn't it ?



When I came home, the first thing to do was to call Theo in Dronten and tell him the bad news. The mirror can't be swapped for a black one in this state. Theo reassured me that the scratches probabely could be polished (it will take a few more months before the paint is really, really dry and hardend) and the mirrors, I shouldn't worry about them.

Strava only registrated the first part of the ride, until I took the first picture. Damn. Logging a ride and taking pictures with one apparatus is pprobabely too complicated for me.
Well, no use crying over spilled milk, than this ride must be considered as a training and I have to get my Personal Records and King-Of-the-Mountain another time. ;-)


Postscript :
The cause of the tipping over is the fact the Quest wasn't horizontal when I stepped in. I thought it was a little off the horizontal, but when you take a close look at the picture it's clear how much it's off the horizontal. Actually, it's way more steeper, the picture itself isn't horizontally !

Gentlemen, i've got him ! / Gentlemen, i've got him !

We schrijven woensdag, 16 december 2015.

english For English please scroll down

Na slechts anderhalve maand wachten is het dan zover. Ik ga de nieuwe Quest ophalen !
Eigenlijk stond de nieuwe Quest al vanaf 5 december te wachten, maar aangezien Hans graag mee wilde gaan en hij pas de 16e kon, had ik de 16e afgesproken met Theo.
Was verder geen punt, kon ik nog de laatste meters afleggen met de Quest 254.

Allert keek verbaasd toen er 2 man met een gehuurde bestelbus in Dronten aan kwamen.
De echte velonauten komen gewoon per velomobiel of met het openbaar vervoer en rijden dan met velomobiel huiswaarts.
'Wat een watje' zal hij gedacht moeten hebben.
130 kilometer enkele reis vond ik toch wat ver en om de Quest zo op een auto formaat Suzuki Swift te zetten gaf mij geen veilig gevoel.

En wat stond 'ie te glimmen, de nieuwe 783 !
Schitterend wit, op hagelnieuwe pikzwarte Kojaks en dito holkamervelgen. Om je vingers bij af te likken. Alleen was mijn wijziging van witte naar zwarte spiegelkapjes niet goed doorgekomen en helaas zouden de zwarte pas volgende week weer geleverd worden.

Maar ook met witte spiegelkapjes blijft het een prachtig apparaat.



Op maat stellen was niet nodig, Theo schijnt daar een feilloos gevoel voor te hebben. Ik ging zitten en het paste perfect. De trapas stond prima, stoeltje en opvulstukken bij de schouders, niets meer aan doen. Het is wel even wennen nu met het nieuwe schakelsysteem en de claxon zit nu ook aan dezelfde kant als de richtingaanwijzer, maar ook hier vonden mijn vingers haast als vanzelf de weg.

Na anderhalf uur koffie drinken en bijkletsen (testrijden was binnen een kwartiertje bekeken) kon Quest 783 ingeladen worden voor de rit naar Rotterdam.
De gehuurde bestelbus moest weer ingeleverd worden en dochterlief moest 's middags opgehaald worden in Utrecht.
Goh, op een normale werkdag rij ik meestal 1x heen en weer over de A12. Nu, nota bene op mijn vrije dag, 2x !


english Wednesday, 16th of december 2015 

The time has come, after only one and a half month I'm going to get my new Quest !
Actually it was waiting for me from the 5th of december in Dronten, but the 16th was the first possible date. No problem, I still have the Quest 254.


Allert looked supprised when 2 man and a rented van came to Dronten. Real velonauts come by velomobile or by public transport and ride home in their new Quest.
'What a whimp', he must have thought.
(well, actually all velomauts are more or less whimps compared to diamond frame riders, they are lying in their comfy shell, protected from wind and weather, etc.)
130 kilometers to Dronten and 130 kilometers back to Rotterdam with a Quest on one day was a bit too far for me.
And putting a Quest on a car with the size of a Suzuki Swift didn't make me feel save.

The new Quest 783 was shining brightly between the other Quests.
Beautiful sparkling white on black tires and ditto rims.
Only the mirror cones were white instead of (the later ordered) black. And the black cones were not on stock, delivery date approx. next week.

Well, no problem, even with white cones it's a beautiful velomobile !



Adjusting the seat and crank was not necessary. Theo had adjusted my Quest last year and he still remembered the settings by heart.
I took position in the Quest and it fits like a glove.
The grip shifter for the rear derailleur has been swopped for two levers, one for shifting up and one for shifting down. Due to this, the horn button has moved to the other side of the steering column.
When getting hold of the steering column, my fingers automatically fount the shifting levers and indicator light button. Perfect !

After an hour and a half of dinking coffee and chatting (testriding was only a matter of minutes) Quest 783 could be loaded into the van.
We must hurry, the rented van must be back in time in Rotterdam and I had to pick up my daughter in Utrecht.


On a normal day, I travel over the A12 to and from work.
And now om my day off, I travel over the A12 to and from Velomobiel.nl and again to and from Utrecht !