Oliebollentocht 2018 / OBT ride 2018

Donderdag ochtend, 08:00. De laatste spullen gaan in de Quest en ik duw hem naar buiten, klaar voor de rit naar het verre Roermond.

 For English please scroll down.

Eerste gedeelte van de reis, nog geen kilometer, Hans F. oppikken.
Nee dank je, ik wil geen koffie of thee.
En toch maar mee naar binnen. Uit beleefdheid neem ik een paar slokken van de thee, zijn vrouw wenst ons nog een goede reis en daar gaan we.

Op weg naar Roermond

De Quest ligt als een blok op de weg met alle bagage. Door de vroege ochtend schemer rijden wij over nog bekend terrein naar het volgende ontmoetingspunt onder het viaduct van de A20, waar Bram en Rein al staan te wachten. Een hartelijke begroeting en daar gaan we weer.

Bij het oprijden van de van Brienenoordbrug zien we de zon opkomen, een mooi gezicht.
Eigenlijk zou ik hier een foto van moeten maken maar ja, ik zie het getrut met camera pakken en de schuimdeksel half open gooien, terwijl ik mijn best moet doen om de zwaar beladen Quest de brug op te trappen, niet zo zitten.

Ter hoogte van Dordrecht staat Willem Jan al op ons te wachten en even verderop sluit Hans van der W. aan.
Nu is de club compleet en gaan we met z'n zessen verder naar het (hopelijk zonnige) zuiden.

Bram is een uitstekend navigator en loodst ons feilloos door het land.
Tevens weet hij de mooiste plaspauzes te organiseren. Is het thuis maar een claustrofobische ervaring op het kleinste kamertje, nu is het puur genieten tijdens het afwateren. Wat een uitzichten over de polders !

In Oirschot vonden we nog een prima stekkie voor koffie en appelgebak met slagroom, daar komen we overmorgen zeker voor terug.

Grand Café Palacio

De rit verliep verder zonder problemen.
Alleen reed Hans van der W. vlak voor het donker werd lek. Tja, met zo'n vierwieler als de Quattrovelo heb je natuurlijk wel een extra kans om lek te rijden!  ;-)

In het donker kwamen we aan bij de Scouting. De Quest uitladen en een plekje zoeken voor de spullen.
Luchtbed oppompen was een uitdaging. Hans F. zou een luchtbed pomp meenemen en ik een zware fietspomp met manometer, echter had Hans F. zijn pomp uitgeleend en zonder verloopstukken terug gekregen. Grrr.
Dat werd dus nog een kwartiertje pompen met een fietspomp ...

Foto met dank aan Roef.

Ondertussen kwam Jan T. met de vraag of hij mijn pomp mocht lenen. Tuurlijk Jan, geen probleem. Weet wel dat mijn PR op 14 minuten staat.
'Amaai, maar dat is lang !'
Het behoeft dus geen verdere uitleg dat Jan uit de regio Gent afkomstig is.

Op een gegeven moment sloeg de stemming om. Er ging een gerucht dat er een ligfietser verongelukt was. Niet lang daarna verschenen er berichten in de lokale media met daarop foto's van Tante Lies, Erwin's Strada.
Het bleek dat Erwin in het donker vlak bij zijn logeer adres tegen een houten slagboom was aangereden, die precies op hoofd hoogte stond.
Wilco is direct naar het ziekenhuis in Maastricht gegaan en hield ons op de hoogte.

Er volgde een onrustige nacht. Liggen in een slaapzak op een luchtbedje blijft behelpen. Ook het geritsel van sommige luchtbedden was oorverdovend. Of ben ik gewoon te gevoelig ?
Nadat iedereen goed en wel lag, begon links maar vooral rechts het gesnurk.
Veel geslapen heb ik niet, hopelijk heeft mijn lichaam wel zijn rust kunnen nemen.

Brrr, frisjes deze ochtend

Na een goed verzorgd ontbijt was het tijd om op pad te gaan.
De Quest zat onder de rijp. Geen probleem, want zoals eenieder weet is ijs een prima isolator, kijk maar eens naar een iglo van de Eskimo.
Proefondervindelijk weet ik nu ook waarom een iglo geen voetengaten heeft ...

Bij de start was het een drukte van belang. Er stond een grote rij voor de inschrijving. Op zich geen bezwaar, er heerste een gemoedelijke sfeer en je had zo de gelegenheid om met deze en gene bij te kletsen. Na de inschrijving kon je in alle rust de koffie en vlaai ophalen.

Route OBT 2018

Deze Oliebollen tocht werd opgedragen aan Erwin. (YouTube film edited by Hans F.)

Een lange sliert Velomobielen kroop door het Limburgse landschap.
Als je goed kijkt, zie je her en der een gat in de rij.
Dat is niet omdat er iemand zit te treuzelen, nee, deze plekken zijn gereserveerd voor de mensen die nu niet mee kunnen rijden, zoals Erwin en niet te vergeten 'der liegende Robert'.


Na een uitstekend verzorgde lunch was het tijd voor deel 2.
Alleen was het heuveltje waar ik tegenaan reed net even iets te stijl. De brede Almotion had weliswaar een prima grip op de graspollen, echter de worteltjes hadden geen goede grip in de aarde, met als gevolg een groene fontein achter mij.

Een duwtje in de goede richting, thnx. Chris !

Gelukkig stak Chris een helpende hand toe en gaf mij het zetje die ik nodig had en konden we verder genieten van het 2e deel van de rit.

Ik was wel wat huiverig voor de afdaling in het tweede gedeelte, zeker met zoveel andere Velomobilisten. Gelukkig was de weg breed genoeg en was het niet al te druk en kon ik met een vaartje van zo'n 74 km/u naar beneden suizen. Heerlijk !

Bij terugkomst was het genieten van een lekkere bord snert en uiteraard een oliebol.
Ook kwam onze Rotte Rijders fan Scott Freeman ons de hand nog schudden, hij was op bezoek bij zijn zoon in Keulen en heeft in Belgie een Quest kunnen regelen om zodoende mee te kunnen rijden.

Uiteindelijk gingen we weer terug naar de Scouting voor een lopend buffet met heerlijke salades en warme beenham, prima geregeld.

Nog even een nachtje afzien op het luchtbed en de volgende morgen de Quest weer richting Rotjeknor trappen.
Na wederom een goed ontbijt was het tijd om afscheid te nemen en weer in colonne achter Bram aan te gaan.

Na nog een uurtje fietsen kwamen we de eerste Quest op z'n kant al tegen, de eigenaar was druk bezig om de achterband te vervangen.
En niet lang daarna kwam Hans van der W. naast mij fietsen met de melding dat mijn achterband zacht was.
Ik had zelf nog niets gemerkt van zwaarder trappen of gezwabber maar Hans bleek toch gelijk te hebben.

Dan zit er niets anders op om de Quest op z'n kant te gooien en de band te vervangen.
Na een snelle inspectie bleek er een scherp stukje steen net door de pand heen te prikken. En misschien dat er nog iets in zit maar dat geeft niet.
Geen risico lopen en gewoon de band vervangen.
Als het merkteken van de band op zes uur staat, evenals het ventiel, zat de scherf op acht uur. Dit vergemakkelijkt het zoeken thuis naar het lek.
Nu bleek ook dat de oneindige laadruimte in de Quest niet zo oneindig is; de tas met kleding drukte de wielkast naar binnen waardoor de Almotion vouwband zich maar met moeite liet lospeuteren.
Dankzij een paar extra handen van Rein is het dan toch gelukt en konden we weer verder.

Onze 'stamtafel'.

De rest van de terugrit verliep voorspoedig. Wederom heerlijke koffie en appelgebak in Oirschot, prima plaspauzes onderweg, wat hebben wij genoten.
Ter hoogte van Made begon het te spetteren. Nou ja, nog een klein stukje en dan zijn we thuis.

Hans van der W. nam onderweg afscheid en even later haakte ook Willem Jan af.
Steeds meer kwamen we op bekend terrein, dat rijdt toch op een of andere manier wat makkelijker.

Eenmaal aangekomen bij de van Brienenoordbrug speerde Rein omhoog. Alsof hij de hele weg had gespaard voor deze beklimming !
Met groot blad achter en middelste blad voor ploeterde ik omhoog om mij daarna zonder trappen naar beneden te storten. Dik 50 km/u vond ik hard zat, zo vlak voor die haarspeldbocht aan het einde.

Nog even wachten op Bram en Hans F. om met z'n vieren de laatste meters van de terugtocht af te leggen. Voor de Irenebrug afscheid genomen van Bram en Rein. Nu zijn we echt bijna thuis.
Bij de Zevenhuizer plas zwaaide Hans F. af en om een uur of zes rolde ik moe maar voldaan de Quest naar binnen.

Even gauw douchen, omkleden en terug naar huize Fransen alwaar Ellen een heerlijke gourmet had georganiseerd!

Mijn dank gaat uit naar alle vrijwilligers en de organisatie die deze Oliebollentocht 2018 mogelijk hebben gemaakt.
Tevens wil ik alle mede Velonauten bedanken voor hun kameraadschap.
Tijdens deze tocht ben ik stads-, streek-, provincie-, ja zelfs landsgrenzen over gegaan om iedere keer weer fijne mensen te treffen.
Ik zeg dan ook met trots: 'ICH BIN EIN VELONAUT !', om maar eens de befaamde woorden van JFK aan te halen.

Voor een volledig overzicht van alle blog's, foto's en video's zie ligfiets.net





  Thursday morning, 08:00. I put my last stuff in the Quest and push it outside, ready for the journey to Roermond, all the way down to the South of the Netherlands.
The first part of the journey, about 800 meters, is to meet Hans F.
No thanks, no coffee or tea for me. (I'm ready, I want to go !)
I go inside and take a few sips of the tea, just to be polite. His wife wishes us a save and pleasant journey and off we go.

On our way to Roermond

The Quest's road holding is perfect, solid as a rock due to a ton of luggage. We ride through the early morning light in our familiar surroundings to the next meeting point. At the viaduct under highway A20 Bram and Rein are already waiting. A quick warm welcome and off we go.
As we ride on the van Brienenoordbrug we see the sun just peeping over the horizon, what a view.
I should take a picture of this scene, but I don't want to fiddle with the camera and foam cover while struggeling with the heavy Quest to get to the top of this steep bridge.
At Dordrecht Willem Jan is waiting for us and a few kilometers later Hans van der W. joins our party.
Now the gang is complete and the six of us is ready for the long journey South.
Bram is an excellent navigator and guide us smoothly through the unknown territory.
He even knows the perfect places for bathroom breaks. At home, it's an alomost claustrofobic experience in the smallest room of the house, now it's just pure joy. A pee with a view !
In Oirschot we found a perfect place where they serve a good coffee and apple pie with whipped cream. We'll make a note of this and we'll certainly return the day after tomorrow.

At Grand Café Palacio

The rest of the journey went without any problems.
Only Hans van der W. got a flat tyre just before dark. Oh well, with a four wheeler like the  Quattrovelo you've always got an extra chance on a flat!  ;-)
We arrived in the darkness at the Scouting where we should spend the night. Unload the Quest and find a place to dump our gear.
Pumping the air matress was quite a challange. Hans F. should bring his air mattress pump and I should carry the heavy duty bicycle pump. Unfortunately Hans F. had loaned his pump and got it back without the adapter pieces so it was useless. Grrr.
So that means 15 minutes of pomping with a regular bicycle pump ...

Photo thnx. to Roef

Suddenly the mood changed. There was a rumour about a cyclist who had an accident.
In the local media appeared a message with a picture of 'Aunty Lies'. And as we all know, 'Aunty Lies' is the well known Strada of Erwin !
What happened ? Almost arrived at his B&B, he encountered a wooden barrier and is now at the IC at Maastricht Hospital with a fractured jaw and multiple skull fractures.
Wilco went directly to the hospital in Maastricht and keeps us informed.

It was an uneasy night. Trying to sleep in a sleeping bag on an air mattress is not my cup of tea. The sound of some of the air matrasses was deafening. Or am I to sensitive ?
As soon as everybody was in their sleeping bag, left but mostly to the right the snorting started.
I didn't get much sleep, hopefully my body got some rest.

Brrr, a bit chilly this morning

After a nice breakfast it was time to go.
The Quest was all covered with a thin layer of ice. No problem, as everybody knows ice is a perfect heat isolator, just think of the igloo of the Eskimo.
And now I know why an igloo doesn't have footholes ...

At the start is was very crowded. About 150 participants created an enormous queue at the registration desk, where 3 volunteers with one laptop did their best to keep the flow going. Never mind, it gave us the opportunity to chat with old and new friends.

Route OBT 2018

This OBT was dedicated to Erwin. (YouTube film edited by Hans F.)

A long line of Velomobiles crawled through the Limburg landscape.
And if you look closely, you'll notice a gap here and there.
Those places are reservated for the people who cannot be here today, like Erwin and 'der liegende Robert'.

After a perfect lunch it was time for the second part.
This little hill where we parked our Velomobiles was just too steep for me. The mighty Schwalbe Almotion did have an excellent grip on the grass, unfortunately the root system didn't have as much grip on the soil beneath so I just created a green fountain and didn't get anywhere.

A push in the right direction, thnx. Chris !

Luckily for me Chris give me the push I needed and now we can enjoy the second part of the ride.
I was a bit scared for the descend, with all those 149 other Velonauts. The road was wide enough so I could whizz down at 74 km/h. Great !
At the finish we enjoyed the traditional pea soup and of course oliebollen.

Our Rotte Rijders fan Scott Freeman came by to shake our hands, he was visiting his son in Cologne and riding the OBT. (he managed to rent a Quest in Belgium !)

At the end we went back to the Scouting where they arranged a very nice meal for all of us.

Only one night on the air mattress with the sleeping bag and then 175 km till home.
After a good breakfast it was time to say goodbye and follow the leader back home.
After about one hour cycling we encountered a blue Quest laying on its side, the owner was busy fixing a flat rear tire.
And not long after that incident Hans van der W. told me he noticed my rear tire was almost flat. Strange, I didn't noticed anything at all, no more effort with pedaling of a wobbly tail.
The rear was indeed very soft, let's change it and I'll sort it out back home.
If the logo on the tire was at six o'clock, just like the valve, there was a sharp piece of flint at eight o'clock.
Knowing that it will make the seach for the small leak a whole lot easier.

The infinite storage space of the Quest was not that infinite; my bag with spare clothing was pushing on the inside of the wheel arch, so it was quite a struggle to remove the Schwalbe Almotion.
Thanks to an extra pair of hands from Rein we managed.

'Our table'

The rest of the trip was without problems. Again a good cup of coffee and apple pie in Oirschot, enough bathroom brakes with a view, magnificent.
Almost at the end of the trip, at Made, it started to drizzle.
Hans van der W. said goodbye and left for home and a few kilometers further Willem Jan went home as well.
Once we arrived at the 'van Brienenoordbrug' bridge Rein took of like a rocket. As if he had saved all his energy for this moment !
At the 'Irenebrug' bridge we said our goodbyes to Bram and Rein.
Almost home.
At around six o'clock I pushed my Quest inside and took a quick shower.
Then back to Hans' house where his wife Ellen had organised a very nice meal.

I want to thank all volunteers and the organisation who made this Oliebollentocht 2018 possible.
I also want to thank all my fellow Velonauts for their camaraderie.
During these three days I crossed many borders, provinces as as well as countries and every time I met fine people.
I say with pride: 'ICH BIN EIN VELONAUT !', if I may use this famous quote by JFK.

For a complete summary of all blog's, photo's and video's see ligfiets.net

Een nieuw model Velomobiel / A new model Velomobile

Aan het eind van het jaar is het niet alleen een kwestie van een terugblik, maar ook van vooruit kijken.

 For English please scroll down.

Als we terugkijken op de laatste paar jaren kunnen we zeggen dat de Quattrovelo een waardevolle aanvulling is geworden op het hedendaagse velomobiel bestand.
Langzaam maar zeker zijn de kinderziektes overwonnen en er is zelfs een ietwat grotere versie bij gekomen, de Quattrovelo plus.

Dat is allemaal wel leuk en aardig, maar wat zal de volgende stap gaan worden ?

Nu hoorde ik verschillende meningen over de Quattrovelo. Over het algemeen was men zeer tevreden over de afwerking en kwaliteit.
Ook hoorde ik enthousiaste verhalen over de snelheid, onder andere van Hans van der Waal, eigenaar van de racing green Quattrovelo met cremekleurige bovenkant.
'Vanwege de 4 wielen kan ik de bochten met een hogere snelheid nemen dan voorheen met de Quest', aldus Hans.

wieringer-velomobiel.blogspot.com

Aan de andere kant hoorde ik van Cees Roozendaal dat hij zijn blauw witte Quattrovelo had ingeruild voor een blauw-witte Quest, vanwege de juist tegenvallende snelheid.
Hoe zit dat nu ?

Volgens Cees, die veelal in de Noord-Hollandse polders scheurt, ga je bij de hogere snelheden de extra rolweerstand van het 4e wiel merken. Ook zijn de aerodynamische eigenschappen van de Quattrovelo iets minder dan die van de Quest.
Het 'zeil effect' van de Quest, dus extra snelheid bij wind van opzij, is groter dan bij de Quattrovelo.

Maar hoe kan het dan dat Hans juist zijn Quattrovelo sneller ervaart ?
Juist door het vele bochtenwerk op de routes van Hans.

Snelheid hangt dus niet alleen af van het type velomobiel, maar dus ook van de route die je rijdt !

Wat gaat dit voor de toekomst betekenen ?

Ik voorspel voor de nabije toekomst een extra loot aan de velomobiel stamboom, de zogenaamde 'Quada' (of misschien ook wel de 'Stradest' of 'Trevelo')
De naam zegt het al, een Quest met open wielkasten.
Door de wielkasten radicaal open te gooien van de Quest kunnen de voorwielen centimeters meer naar buiten worden geplaatst, waardoor de spoorbreedte aanzienlijk toeneemt.
Dit heeft een positief effect op zowel de stabiliteit als het verkleinen van de draaicirkel.
Een soort van Race-Strada of Slalom-Quest.

Omwille van de aerodynamica zullen wieldoekjes alleen niet voldoende zijn. Het zullen serieuze wieldeksels moeten worden, die mooi aansluiten op de band om zo het gemis van de dichte wielkast grotendeels op te heffen.

Quada (Artist impression)

Je krijgt dan een velomobiel die op de rechte stukken iets minder snel is dan de standaard Quest maar zeker in de bochten sneller zal zijn dan een standaard Quest en betere aerodynamische eigenschappen zal hebben dan de Strada.

Zal de Quada, als 20"afstammeling van de 3x 26" Brandweer Quest, een plekje kunnen bemachtigen tussen alle Questen, Strada's, Quattrovelo's en overige velomobielen ?






 At the end of the year it's not only a matter of retrospect, but also a peek into the future.

When we look back at the last couple of years, we can tell the Quattrovelo is a success and has found its place between the other velomobile types.
The toothing problems has been overcome and there is now even a somewhat bigger version available, the Quattrovelo plus.

What will be the next developement ?

I heard some different stories and opinions about the Quattrovelo. In general one was very satisfied about the finish and quality of this product.
I also heard enthousiastic stories about the speed, told by Hans van der Waal, the owner of a racing green Quattrovelo and a creme colored top.
'Because of the 4 wheels I can do the corners much faster than with the Quest', said Hans.

wieringer-velomobiel.blogspot.com

On the other side I heard Cees Roozendaal had switched his blue and white Quattrovelo for a blue and white Quest, just because of a lack of speed.
How can that be ?

According to Cees, who mostly rides in the polders of Noord-Holland, one will notice the resistance of the fourth wheel at higher speeds. Also the aerodynamic properties of the Quattrovelo are somewhat less then the Quest.
The so called 'sail-effect', the extra speed when riding a Quest in a wind from the side, is bigger then when riding a Quattrovelo.

But how can it be Hans experiences more speed with his Quattrovelo ?
It has to be the large amount of cornering Hans encounters on his routes.

So speed not only depends on the type of Velomobile, it also depends on your route !

What does that mean for the future ?

I predict in the near future a new model, called the 'Quada'. (or maybe called 'Stradest' or even 'Trevelo')
Just like the name says, it's a Quest with open wheel arches.
Opening the wheel arches gives us the possibility to increase the gauge. This has a positive effect on stability and it decreases turning radius.
The Quada will be some kind of a Race-Strada or Slalom-Quest.

For aerodynamic reasons the current wheel covers are not sufficient. It must be a serious wheelcover creating a smooth surface to compensate the now gone closed wheelarch.

Quada (Artist impression)

The end result predicts a velomobile somewhat slower than a regular Quest on the straight (Battle Mountain type of) roads but much faster than a regular Quest when cornering with over all better aerodynamic properties than a standard Strada.

Will the Quada, as a 20" descendant of the 3x 26" Brandweer Quest, find its place between all the other Quest's, Strada's, Quattrovelo's and other velomobiles ?

OBT koorts / OBT fever

Zo om mij heen vallen er steeds meer mensen ten prooi aan de koorts.

 For English please scroll down.

Ook ik ontkom er niet aan. 

Alleen betreft het hier geen gewone griep, maar de Oliebollen Tocht koorts.

Dan heb ik het weer warm en word ik enthousiast, dan weer koud en zie ik de nodige beren op de weg, haarfijn aangewezen door een negatief stemmetje ergens op de achtergrond. 

Zo'n negatief stemmetje, zoals dat gele kapmonstertje waar Paul van Roekel ooit last van had. 

Net als een virus lijkt deze gemuteerd te zijn en duikt hij bij tijd en wijle op.

Niet om mij een racekap aan te praten, maar om mij te waarschuwen.

'De hele zomer heb je met mooi weer kunnen rijden, dan zal de winter wel eens heul erg streng kunnen worden !' Dan zie ik mezelf al met verkleumde handen midden in een sneeuwstorm mijn band wisselen of ergens in de Middle of Nowhere met een gebroken ketting staan.

Hmm, zie dan maar eens thuis te geraken. 

Ja, hij weet mij goed te raken.

Schitterend weer op  de heenrit OBT 2016

Hoe ik hier ooit aan gekomen ben ? Ik heb geen idee.

Het zal mijn 3e OBT gaan worden, dus de spanning van de eerste keer kan het niet zijn. 

De eerste OBT verreed ik in Dronten, 2016. Roef had slaapplaatsen geregeld in Dronten en ik kon aansluiten bij een groep die startte vanuit het dorpje even verderop. (dat ze pas konden starten nadat ze mij hadden opgepikt omdat ik hopeloos verdwaald was in dat dorpje laten we nu maar even buiten beschouwing)

De heenrit verliep voor mij prima, de tocht zelf was erg mistig en de terugreis zelfs koud.

Maar ik heb het overleefd !  ;-)

Mijn 2e Oliebollentocht was een thuiswedstrijd voor mij, hier in Rotjeknor. Goed aan te rijden samen met die andere Rotte Rijder en Tim. 

Prima weersomstandigheden, lekker gereden. (even daar gelaten dat ik op nog geen honderd meter voor de koffiestop mijn voorband lek reed op een stalen sokkel van een vlaggemast en er een half uur later achter kwam dat ook mijn gloednieuwe buitenband een scheur had toen ik voor de 2e keer mijn band moest vervangen; tsss, die Durano's kunnen ook niks hebben !)

En de 3e keer zal Roermond worden.

Gek eigenlijk, nu ik het zo over na denk, valt het mij op dat ik meestal richting het Noorden ga.

Alleen de vergaderingen van de Rotterdamse Oliebollentocht brachten mij naar het wat zuidelijker gelegen Barendrecht.

Maar ach, goed beschouwd is dat een voorstad van Rotterdam, dus dat telt eigenlijk niet ;-)

Wat is dat toch, lijkt wel heimwee naar het Noorden. Nu liggen mijn roots wel noordelijk, ik ben een geboren en getogen jutter. 

Halverwege de basisschool met het gezin verhuisd naar Zoetermeer, nog even in Zweden gezeten en een stapje naar het oosten richting Maarssen en uiteindelijk in Rotjeknor beland.

De heen- en natuurlijk ook de terugreis

En nu naar het verre, Zuidelijke Roermond. Gelukkig kunnen wij aansluiten bij Bram die de route al tot in de puntjes heeft uitgeschreven. Overnachten kan in het gebouw van de scouting, alleen nog een slaapmatje en/of luchtbed en slaapzak zien te regelen. 

Nieuwe binnenbanden 2x 20" en 1x 26" heb ik al klaar staan, heb zelfs al aan nieuwe schoenplaatjes gedacht !

En toch weet dat gele mannetje mij steeds weer aan het schrikken te maken.

Ach, over een week of 3 zitten we weer thuis met sterke verhalen en mooie herinneringen.

Zal dat mannetje weer wat anders moeten gaan verzinnen.

 More and more people around me fell victim to a fever.

Even I.

But for me it's not like a regular flu, but it's the 'Oliebollen Tocht' fever.

'Oliebollen Tocht' is the name of an annual ride in the Netherlands at the end of the year. A gathering of more than 100 Velonauts (!) and each year in a different city. 

Sometimes my temperature rises and I get enthousiastic, sometimes my temperature plummits and I get scared by negative ideas, fed by a small voice somewhere in the back of my head.

A nasty, negative voice like this little monster which also teased Paul van Roekel. 

Like a virus it can mutate and now it's bothering me.

Not pushing me into buying a racehood like he did with Paul van Roekel, but to warn and scare me.

'This was a really long hot summer, so it will be a very cold winter !' 

I imagine myself fiddeling with cold hands trying to repair a flat tire in the middle of a snowstorm or standing in the Middle of Nowhere with a broken chain.

And how do I ever get home ? 

Sure, he certainly knows how and where to hit me.

Magnificent weather riding to the OBT 2016

How did this little monster got into my head ? I've got no idea.

It will be my 3th OBT , so it can't be the tension of 'the first time'.

For my first OBT I rode to Dronten, 2016. Roef had arranged our sleeping quarters in Dronten and I could ride with a group of other Velonauts who started from a neighboring hamlet. (and I'll not mention the fact they couldn't start only after they rescued me when I got lost in this hamlet )

The way to Dronten was fine, the OBT itself was very misty and the way back was cold.

But I survived !  ;-)

My 2nd OBT was in my own backyard, Rotterdam. I rode with Hans and Tim. 

Also nice weather to ride. (and I won't mention the fact I drove my Quest on a ground plate just 100 meters from the coffee stop, got a flat tire and half an hour later I had a flat again because this ground plate had also ripped the outer tire; tsss, these brand new Durano's are so fragile !)

The 3th OBT shall be in Roermond.

Strange, now I mention it, it looks like all my rides are oriented to  the North.

Only the meetings for the OBT 2017 forced me to go to the city of Barendrecht, located south of Rotterdam.

Oh well, one can call this a suburb of Rotterdam so this won't count ;-)

The more I think of this, the more it looks like homesickness to the North. My roots are in the North, I was born and raised in Den Helder.

Halfway during primary school the family moved south to Zoetermeer, I've been in Sweden for a while and a small sidestap to the East in Maarssen and eventually got stuck in Rotterdam.

From Rotterdam to Roermond and back

And now on our way to the far South, the far Roermond. 

Fortunately we can ride with Bram who knows the route by heart.

We can stay at the Scouting, I only have to get me a sleeping bag. I've got myself a spare set of inner tires, 2x 20" and 1x 26", I even got me some new cleats !

And still every now and then this little monster knows how to scare me.

Oh well, in about three weeks we all will be back at home again with all our heroic stories and nice memories.

Time for the little monster to go and hide and figure out something else to tease me.