Oliebollentocht 2018 / OBT ride 2018

Donderdag ochtend, 08:00. De laatste spullen gaan in de Quest en ik duw hem naar buiten, klaar voor de rit naar het verre Roermond.

 For English please scroll down.

Eerste gedeelte van de reis, nog geen kilometer, Hans F. oppikken.
Nee dank je, ik wil geen koffie of thee.
En toch maar mee naar binnen. Uit beleefdheid neem ik een paar slokken van de thee, zijn vrouw wenst ons nog een goede reis en daar gaan we.

Op weg naar Roermond

De Quest ligt als een blok op de weg met alle bagage. Door de vroege ochtend schemer rijden wij over nog bekend terrein naar het volgende ontmoetingspunt onder het viaduct van de A20, waar Bram en Rein al staan te wachten. Een hartelijke begroeting en daar gaan we weer.

Bij het oprijden van de van Brienenoordbrug zien we de zon opkomen, een mooi gezicht.
Eigenlijk zou ik hier een foto van moeten maken maar ja, ik zie het getrut met camera pakken en de schuimdeksel half open gooien, terwijl ik mijn best moet doen om de zwaar beladen Quest de brug op te trappen, niet zo zitten.

Ter hoogte van Dordrecht staat Willem Jan al op ons te wachten en even verderop sluit Hans van der W. aan.
Nu is de club compleet en gaan we met z'n zessen verder naar het (hopelijk zonnige) zuiden.

Bram is een uitstekend navigator en loodst ons feilloos door het land.
Tevens weet hij de mooiste plaspauzes te organiseren. Is het thuis maar een claustrofobische ervaring op het kleinste kamertje, nu is het puur genieten tijdens het afwateren. Wat een uitzichten over de polders !

In Oirschot vonden we nog een prima stekkie voor koffie en appelgebak met slagroom, daar komen we overmorgen zeker voor terug.

Grand Café Palacio

De rit verliep verder zonder problemen.
Alleen reed Hans van der W. vlak voor het donker werd lek. Tja, met zo'n vierwieler als de Quattrovelo heb je natuurlijk wel een extra kans om lek te rijden!  ;-)

In het donker kwamen we aan bij de Scouting. De Quest uitladen en een plekje zoeken voor de spullen.
Luchtbed oppompen was een uitdaging. Hans F. zou een luchtbed pomp meenemen en ik een zware fietspomp met manometer, echter had Hans F. zijn pomp uitgeleend en zonder verloopstukken terug gekregen. Grrr.
Dat werd dus nog een kwartiertje pompen met een fietspomp ...

Foto met dank aan Roef.

Ondertussen kwam Jan T. met de vraag of hij mijn pomp mocht lenen. Tuurlijk Jan, geen probleem. Weet wel dat mijn PR op 14 minuten staat.
'Amaai, maar dat is lang !'
Het behoeft dus geen verdere uitleg dat Jan uit de regio Gent afkomstig is.

Op een gegeven moment sloeg de stemming om. Er ging een gerucht dat er een ligfietser verongelukt was. Niet lang daarna verschenen er berichten in de lokale media met daarop foto's van Tante Lies, Erwin's Strada.
Het bleek dat Erwin in het donker vlak bij zijn logeer adres tegen een houten slagboom was aangereden, die precies op hoofd hoogte stond.
Wilco is direct naar het ziekenhuis in Maastricht gegaan en hield ons op de hoogte.

Er volgde een onrustige nacht. Liggen in een slaapzak op een luchtbedje blijft behelpen. Ook het geritsel van sommige luchtbedden was oorverdovend. Of ben ik gewoon te gevoelig ?
Nadat iedereen goed en wel lag, begon links maar vooral rechts het gesnurk.
Veel geslapen heb ik niet, hopelijk heeft mijn lichaam wel zijn rust kunnen nemen.

Brrr, frisjes deze ochtend

Na een goed verzorgd ontbijt was het tijd om op pad te gaan.
De Quest zat onder de rijp. Geen probleem, want zoals eenieder weet is ijs een prima isolator, kijk maar eens naar een iglo van de Eskimo.
Proefondervindelijk weet ik nu ook waarom een iglo geen voetengaten heeft ...

Bij de start was het een drukte van belang. Er stond een grote rij voor de inschrijving. Op zich geen bezwaar, er heerste een gemoedelijke sfeer en je had zo de gelegenheid om met deze en gene bij te kletsen. Na de inschrijving kon je in alle rust de koffie en vlaai ophalen.

Route OBT 2018

Deze Oliebollen tocht werd opgedragen aan Erwin. (YouTube film edited by Hans F.)

Een lange sliert Velomobielen kroop door het Limburgse landschap.
Als je goed kijkt, zie je her en der een gat in de rij.
Dat is niet omdat er iemand zit te treuzelen, nee, deze plekken zijn gereserveerd voor de mensen die nu niet mee kunnen rijden, zoals Erwin en niet te vergeten 'der liegende Robert'.


Na een uitstekend verzorgde lunch was het tijd voor deel 2.
Alleen was het heuveltje waar ik tegenaan reed net even iets te stijl. De brede Almotion had weliswaar een prima grip op de graspollen, echter de worteltjes hadden geen goede grip in de aarde, met als gevolg een groene fontein achter mij.

Een duwtje in de goede richting, thnx. Chris !

Gelukkig stak Chris een helpende hand toe en gaf mij het zetje die ik nodig had en konden we verder genieten van het 2e deel van de rit.

Ik was wel wat huiverig voor de afdaling in het tweede gedeelte, zeker met zoveel andere Velomobilisten. Gelukkig was de weg breed genoeg en was het niet al te druk en kon ik met een vaartje van zo'n 74 km/u naar beneden suizen. Heerlijk !

Bij terugkomst was het genieten van een lekkere bord snert en uiteraard een oliebol.
Ook kwam onze Rotte Rijders fan Scott Freeman ons de hand nog schudden, hij was op bezoek bij zijn zoon in Keulen en heeft in Belgie een Quest kunnen regelen om zodoende mee te kunnen rijden.

Uiteindelijk gingen we weer terug naar de Scouting voor een lopend buffet met heerlijke salades en warme beenham, prima geregeld.

Nog even een nachtje afzien op het luchtbed en de volgende morgen de Quest weer richting Rotjeknor trappen.
Na wederom een goed ontbijt was het tijd om afscheid te nemen en weer in colonne achter Bram aan te gaan.

Na nog een uurtje fietsen kwamen we de eerste Quest op z'n kant al tegen, de eigenaar was druk bezig om de achterband te vervangen.
En niet lang daarna kwam Hans van der W. naast mij fietsen met de melding dat mijn achterband zacht was.
Ik had zelf nog niets gemerkt van zwaarder trappen of gezwabber maar Hans bleek toch gelijk te hebben.

Dan zit er niets anders op om de Quest op z'n kant te gooien en de band te vervangen.
Na een snelle inspectie bleek er een scherp stukje steen net door de pand heen te prikken. En misschien dat er nog iets in zit maar dat geeft niet.
Geen risico lopen en gewoon de band vervangen.
Als het merkteken van de band op zes uur staat, evenals het ventiel, zat de scherf op acht uur. Dit vergemakkelijkt het zoeken thuis naar het lek.
Nu bleek ook dat de oneindige laadruimte in de Quest niet zo oneindig is; de tas met kleding drukte de wielkast naar binnen waardoor de Almotion vouwband zich maar met moeite liet lospeuteren.
Dankzij een paar extra handen van Rein is het dan toch gelukt en konden we weer verder.

Onze 'stamtafel'.

De rest van de terugrit verliep voorspoedig. Wederom heerlijke koffie en appelgebak in Oirschot, prima plaspauzes onderweg, wat hebben wij genoten.
Ter hoogte van Made begon het te spetteren. Nou ja, nog een klein stukje en dan zijn we thuis.

Hans van der W. nam onderweg afscheid en even later haakte ook Willem Jan af.
Steeds meer kwamen we op bekend terrein, dat rijdt toch op een of andere manier wat makkelijker.

Eenmaal aangekomen bij de van Brienenoordbrug speerde Rein omhoog. Alsof hij de hele weg had gespaard voor deze beklimming !
Met groot blad achter en middelste blad voor ploeterde ik omhoog om mij daarna zonder trappen naar beneden te storten. Dik 50 km/u vond ik hard zat, zo vlak voor die haarspeldbocht aan het einde.

Nog even wachten op Bram en Hans F. om met z'n vieren de laatste meters van de terugtocht af te leggen. Voor de Irenebrug afscheid genomen van Bram en Rein. Nu zijn we echt bijna thuis.
Bij de Zevenhuizer plas zwaaide Hans F. af en om een uur of zes rolde ik moe maar voldaan de Quest naar binnen.

Even gauw douchen, omkleden en terug naar huize Fransen alwaar Ellen een heerlijke gourmet had georganiseerd!

Mijn dank gaat uit naar alle vrijwilligers en de organisatie die deze Oliebollentocht 2018 mogelijk hebben gemaakt.
Tevens wil ik alle mede Velonauten bedanken voor hun kameraadschap.
Tijdens deze tocht ben ik stads-, streek-, provincie-, ja zelfs landsgrenzen over gegaan om iedere keer weer fijne mensen te treffen.
Ik zeg dan ook met trots: 'ICH BIN EIN VELONAUT !', om maar eens de befaamde woorden van JFK aan te halen.

Voor een volledig overzicht van alle blog's, foto's en video's zie ligfiets.net





  Thursday morning, 08:00. I put my last stuff in the Quest and push it outside, ready for the journey to Roermond, all the way down to the South of the Netherlands.
The first part of the journey, about 800 meters, is to meet Hans F.
No thanks, no coffee or tea for me. (I'm ready, I want to go !)
I go inside and take a few sips of the tea, just to be polite. His wife wishes us a save and pleasant journey and off we go.

On our way to Roermond

The Quest's road holding is perfect, solid as a rock due to a ton of luggage. We ride through the early morning light in our familiar surroundings to the next meeting point. At the viaduct under highway A20 Bram and Rein are already waiting. A quick warm welcome and off we go.
As we ride on the van Brienenoordbrug we see the sun just peeping over the horizon, what a view.
I should take a picture of this scene, but I don't want to fiddle with the camera and foam cover while struggeling with the heavy Quest to get to the top of this steep bridge.
At Dordrecht Willem Jan is waiting for us and a few kilometers later Hans van der W. joins our party.
Now the gang is complete and the six of us is ready for the long journey South.
Bram is an excellent navigator and guide us smoothly through the unknown territory.
He even knows the perfect places for bathroom breaks. At home, it's an alomost claustrofobic experience in the smallest room of the house, now it's just pure joy. A pee with a view !
In Oirschot we found a perfect place where they serve a good coffee and apple pie with whipped cream. We'll make a note of this and we'll certainly return the day after tomorrow.

At Grand Café Palacio

The rest of the journey went without any problems.
Only Hans van der W. got a flat tyre just before dark. Oh well, with a four wheeler like the  Quattrovelo you've always got an extra chance on a flat!  ;-)
We arrived in the darkness at the Scouting where we should spend the night. Unload the Quest and find a place to dump our gear.
Pumping the air matress was quite a challange. Hans F. should bring his air mattress pump and I should carry the heavy duty bicycle pump. Unfortunately Hans F. had loaned his pump and got it back without the adapter pieces so it was useless. Grrr.
So that means 15 minutes of pomping with a regular bicycle pump ...

Photo thnx. to Roef

Suddenly the mood changed. There was a rumour about a cyclist who had an accident.
In the local media appeared a message with a picture of 'Aunty Lies'. And as we all know, 'Aunty Lies' is the well known Strada of Erwin !
What happened ? Almost arrived at his B&B, he encountered a wooden barrier and is now at the IC at Maastricht Hospital with a fractured jaw and multiple skull fractures.
Wilco went directly to the hospital in Maastricht and keeps us informed.

It was an uneasy night. Trying to sleep in a sleeping bag on an air mattress is not my cup of tea. The sound of some of the air matrasses was deafening. Or am I to sensitive ?
As soon as everybody was in their sleeping bag, left but mostly to the right the snorting started.
I didn't get much sleep, hopefully my body got some rest.

Brrr, a bit chilly this morning

After a nice breakfast it was time to go.
The Quest was all covered with a thin layer of ice. No problem, as everybody knows ice is a perfect heat isolator, just think of the igloo of the Eskimo.
And now I know why an igloo doesn't have footholes ...

At the start is was very crowded. About 150 participants created an enormous queue at the registration desk, where 3 volunteers with one laptop did their best to keep the flow going. Never mind, it gave us the opportunity to chat with old and new friends.

Route OBT 2018

This OBT was dedicated to Erwin. (YouTube film edited by Hans F.)

A long line of Velomobiles crawled through the Limburg landscape.
And if you look closely, you'll notice a gap here and there.
Those places are reservated for the people who cannot be here today, like Erwin and 'der liegende Robert'.

After a perfect lunch it was time for the second part.
This little hill where we parked our Velomobiles was just too steep for me. The mighty Schwalbe Almotion did have an excellent grip on the grass, unfortunately the root system didn't have as much grip on the soil beneath so I just created a green fountain and didn't get anywhere.

A push in the right direction, thnx. Chris !

Luckily for me Chris give me the push I needed and now we can enjoy the second part of the ride.
I was a bit scared for the descend, with all those 149 other Velonauts. The road was wide enough so I could whizz down at 74 km/h. Great !
At the finish we enjoyed the traditional pea soup and of course oliebollen.

Our Rotte Rijders fan Scott Freeman came by to shake our hands, he was visiting his son in Cologne and riding the OBT. (he managed to rent a Quest in Belgium !)

At the end we went back to the Scouting where they arranged a very nice meal for all of us.

Only one night on the air mattress with the sleeping bag and then 175 km till home.
After a good breakfast it was time to say goodbye and follow the leader back home.
After about one hour cycling we encountered a blue Quest laying on its side, the owner was busy fixing a flat rear tire.
And not long after that incident Hans van der W. told me he noticed my rear tire was almost flat. Strange, I didn't noticed anything at all, no more effort with pedaling of a wobbly tail.
The rear was indeed very soft, let's change it and I'll sort it out back home.
If the logo on the tire was at six o'clock, just like the valve, there was a sharp piece of flint at eight o'clock.
Knowing that it will make the seach for the small leak a whole lot easier.

The infinite storage space of the Quest was not that infinite; my bag with spare clothing was pushing on the inside of the wheel arch, so it was quite a struggle to remove the Schwalbe Almotion.
Thanks to an extra pair of hands from Rein we managed.

'Our table'

The rest of the trip was without problems. Again a good cup of coffee and apple pie in Oirschot, enough bathroom brakes with a view, magnificent.
Almost at the end of the trip, at Made, it started to drizzle.
Hans van der W. said goodbye and left for home and a few kilometers further Willem Jan went home as well.
Once we arrived at the 'van Brienenoordbrug' bridge Rein took of like a rocket. As if he had saved all his energy for this moment !
At the 'Irenebrug' bridge we said our goodbyes to Bram and Rein.
Almost home.
At around six o'clock I pushed my Quest inside and took a quick shower.
Then back to Hans' house where his wife Ellen had organised a very nice meal.

I want to thank all volunteers and the organisation who made this Oliebollentocht 2018 possible.
I also want to thank all my fellow Velonauts for their camaraderie.
During these three days I crossed many borders, provinces as as well as countries and every time I met fine people.
I say with pride: 'ICH BIN EIN VELONAUT !', if I may use this famous quote by JFK.

For a complete summary of all blog's, photo's and video's see ligfiets.net