Schwalbe Duranoliebollentocht / Schwalbe DuranOBT

Bij een verrassingsinspectie van de banden (dit hoor je officieel op regelmatige intervallen te doen, bij mij komt zo'n inspectie op als poepen ...) bleek dat de Kojaks hun beste tijd hadden gehad.


For English please scroll down.

Tijdens het lospeuteren van de diverse ingereden steentjes en pijlpunten, zie deze link, bleek dat op sommige stukken van het loopvlak het canvas al zichtbaar was.

Kojak begint echt kaal te worden ...

Nu wilde het toeval dat Hans F. ook nieuwe banden nodig had voor de OBT en hij had een mooie aanbieding gezien van Durano's.
Hij had er zelf goede ervaringen mee onder zowel zijn Optima Cheetah als nu onder zijn Quest XS en ook Marius M., de wereldberoemde Fiets&Maker van Capelle e.o. en tevens redder in nood van de Oliebollentocht, reed bij voorkeur op Durano's.
De Durano staat te boek als een snelle raceband (dat wil ik) en duurzaam (dat wil ik ook), dus de bestelling was snel de deur uit.

Een paar dagen voor de OBT kwam de zending binnen en niet lang daarna zaten ze om de velgen.
Zag er weer strak uit, alleen waren deze bandjes zo'n 5 millimeter lager dan de Kojaks, dus die verkeersdrempels gaat weer een dingetje worden.
Nu moet ik zeggen, hoe vaker ik er overheen schuur, hoe minder het wordt (!) en dat zal ook wel voor deze gaan gelden.

Onderweg naar de OBT

Met een gerust hart ging ik de OBT tegemoet.
De heen rit met de Durano's verliep goed. Ze waren wel wat stugger dan de Kojaks en het rammelde wat meer in de Quest, maar ja, dat heb je nu eenmaal met die racebandjes op 8 bar.

De OBT was weer een feestje. Schitterend weer, schitterende omgeving, schitterende mensen, wat wil je nog meer.
Na een kilometer of 50 in de fiets te hebben gelegen (dat is inclusief de heenreis) begon ik trek te krijgen in koffie.
Langzaam maar zeker verliet de bonte stoet de Rhoonse Grienden met uitzicht op de oude Maas en begaven wij ons richting bar-restaurant Prachtig voor de koffie pauze.

Op de Erasmus brug stond het vol met mensen die ons aan het filmen waren. Ik voelde me als een filmster op de rode loper of als Sinterklaas bij zijn intocht. Zo, nog even de laatste bocht en dan een plekje zoeken en ... BANG !
Ik voelde het gelijk, lek. Eerst ongeloof, 'dat kan niet !', 'er loopt hier toch geen richel ?', 'bij het proefrijden ging het hier prima !' en dan de realiteit. Plat als een oud Hollandsche pannekoek.

En weer voelde ik me een filmster. Dit maal door de aangesnelde paparazzi die bloed roken.

Dichterbij kan je haast niet komen

Schaduw selfie van de paparazzi

Gelukkig had ik reserve materiaal bij me en was de band, mede dankzij de helpende hand van Rudolf,
snel vervangen.
Op de voorgrond van de laatste foto is de flens van de vlaggenmast nog te zien waar ik finaal overheen reed. En ja, de vlaggenmast zelf was reeds verwijderd.

Door al dit getrut kwam ik wat laat binnen bij Prachtig.
Bij de deur al weer het filmster gevoel, handje schudden, kennis maken met deze en gene en héé, is dat niet de schuin-tegenover buurvrouw met haar gezin ?
Leuk dat jullie zijn gekomen ! De buurvrouw was enthousiast, de kinderen overdonderd door al die Velomobielen en de buurman, tja, de buurman had gehoopt op een rustige lunch met zijn familie zonder 100 hongerige velonauten voor hem ...

Prachtig gezicht

Halverwege de appelpunt maakte men aanstalten om te gaan vertrekken. Snel de rest opgegeten, koffie was geen tijd meer voor.
Aansluiten in de rij om de laatste druppels er uit te kunnen persen en daarna door de Quest weer in.

In kleine groepjes gingen we de binnenstad in. Ik zat in de laatste groep. Het viel op zich wel mee, het rijden in de binnenstad. Ok, jammer van die paar stoplichten maar goed, als groep velomobielen was het wel te doen.
Na een paar kilometer voelde ik het opeens zwaar trappen. Het zal toch niet waar zijn ?!? Ja hoor, weer lek!

Even een seintje met de claxon en de stoep op gereden. Bram had gelukkig nog een nieuwe binnenband liggen dus die er snel in gedaan. Na oppompen nog een snelle controle en wat denk je, ik voelde een behoorlijke bult aan de binnenkant van de wang.
Nu werd het me duidelijk, waarschijnlijk had ik dus ook de buitenband stuk gereden.
En wat had ik als thuiskomertje achterin de Quest ?
De good-old-nog-net-niet-helemaal-kale Kojak ...

En zo heb ik de rest van de tocht en de thuisreis als Pippie Langkous volbracht, met links de snelheid van de Durano en rechts het comfort van de goed ingereden Kojak.



De volgende ochtend ontdekte ik nog een near-miss:

Bijna raak

At a surprise-inspection of the tires (one should do this officially at regular intervals, I do it whenever I please ...) I noticed the Kojaks were worn out.

During the picking of the stone flakes and arrow-heads, see this link, I saw the canvas peeping through the rubber.

Kojak is very bold indeed ...

What a coincidence. Hans F. also wanted new tires and saw an offer for Schwalbe Durano's.
He himself had good experience with these tires on his Optima Cheetah as wel as on his Quest XS. Even Marius M., the owner of Fiets&Maker of Capelle rode with Durano's.
The Durano is suitable for racing (that's what I want) and durability (I want that as well) so the order was placed.

A few days before the OBT the tires arrived and not long after that they were on the rims.
It looked great, only they are about 5 millimeter lower than the Kojaks, so I think speedbumps are going to be an issue.
But I must say, the more you ride over them, the easier it gets and it will work the same for these tires.

With my mind at ease we went to the start of the OBT.
So far, so good. The Durano's were somewhat stiffer than the Kojaks and there was more noise in the Quest but hey, that's what you get when you're riding with racing tires at 120 PSI.

On our way to the OBT

De OBT was great ! Magnificent weather, magnificent landscape, magnificent people, what else do you need ?
After about 50 kilometers (that includes the journey to the start) I felt the need for a cup of coffee.
Slowy the convoy left the 'Rhoonse Grienden' with a great view on the river Oude Maas and we worked our way to the coffee stop at bar-restaurant 'Prachtig'.

On the Erasmus bridge it was full of people filming us with their mobile phones. I felt like a movie star on the red carpet. And now for the final turn, looking for a place to park the Quest  ....  BANG !
I instantly felt it, a flat tire. At first disbelieve, 'that's impossible !', 'there shouldn't be a ridge here ?', 'last time it went fine !' And than reality. Flat as a pancake.

Again I felt like a movie star.
This time due to the paparazzi who came running to me as sharks smelling blood.

As close as you can get

Shadow selfie of the paparazzi

Fortunately I had some spare tires with me and with the helping hand of Rudolf the tire was quickly changed.
On the front of the last picture one can clearly see the big flange of a flagpost which causes the tire to sprung a leak. And yes, the flagpole itself was removed years ago.

Due to al this I was somewhat late at the restaurant Prachtig.
At the door again that moviestar feeling, shaking hands and meeting new people and hey, isn't that the neighbor ?
How nice of you to come by ! The neighbor was enthousiastic, the children overwelmed by all those Velomobiles and her husband, well, he was hoping for a quit lunch with his family without a hundred hungry Velonauts in front of him ...

Magnificent view

As I started eating my apple pie the first Velonauts started to go to back to the Velomobiles. So I finished the apple pie quickly, allowed myself no time for coffee and joined the queue so I could squeeze out the last droplets before I jump into my Quest again.

In small groups we entered the city center of Rotterdam. I was in the last group. Apart from the traffic lights it wasn't so hard to ride. Especially when riding with a group.
After a few kilometers the pedaling felt heavy. Oh no, not again ! Yes indeed, again a flat tire.

A small tap on the horn to notify the others and steering the Quest onto the sidewalk. Lucky for me Bram had a new inner tube so we replaced this quickly.
A quick check after pumping and to my surprise I felt a big lump at the inside of the wheel.
Probabely by running into the flange I didn't only sprung a leak with my inner tire, I also damaged the outer tire !
Let mee see, what other tire do I have on board of the Quest ?
A good-old-pretty-well-run-in Kojak ...

And so I rode the rest of the tour like Pippie Longstocking, with on the left the speed of the Durano and at the right the comfort of a well run-in Kojak.



The next morning I noticed a near-miss:

Almost got me !