Oliebollentocht 2016 / (Dutch) Doughnut Ride 2016

Mijn eerste Oliebollentocht. Wat een geweldig spektakel.

For English please scroll down.

Deze happening begon al op de dag voor de tocht. Via de bekende zwaan-kleef-aan methode zou ik aansluiten in Bergschenhoek om vanuit daar met de andere velonauten richting Dronten af te reizen.
Bergschenhoek was makkelijk te vinden zonder navigatie, gewoon aan de andere kant van de Rotte, het verzamelpunt in Bergschenhoek zelf had ik zonder hulp nooit op tijd kunnen bereiken (dank aan Bram voor het loodsen van de laatste meters)

Heerlijk fietsen zo door het plassengebied.

Na een heerlijk bakje koffie en een punt appeltaart zijn Bram van U., Bert van V., Roef V., John H. (helemaal vanuit Engeland !) en ondergetekende onder de bezielende leiding van Jan L. richting Woerden gegaan via een mooie route dwars door het Reeuwijkse plassen gebied. In Woerden sloten Jan Willem C. en Tobias H. zich aan bij de groep.
Even verderop ter hoogte van Weesp sloot Viktor R. aan, zodat we met z'n negenen als een soort van mini oliebollentocht richting Dronten konden gaan.

Na een tussenstop in Breukelen verder langs het Amsterdam Rijnkanaal richting Dronten. Jan L. houdt het tempo constant zodat iedereen makkelijk mee kan.
In een van de tussenliggende dorpjes stop ik voor een voorrangskruising en hoor en voel tegelijk een schreeuw en harde klap.
Ondanks de uitwijkmanoeuvre lukte het Bart niet om de Quest te ontwijken. De krassen op de Quest zijn wel weg te poetsen, hopelijk valt de schade bij Bert ook mee. (Zijn Velomobiel stond net vers in de plamuur en moest nog gespoten worden)

We zijn er bijna ...

Helaas is de geplande aankomsttijd van 16:00 niet haalbaar en blijkt de keuze van een zonnebril niet de juiste. (en de transparante glazen zitten natuurlijk ergens onderin de rugzak ...)
De steeds beslaande glazen in combinatie met in het donker rijden was zeer vermoeiend.
Alleen maar richten op de achterlichten en blijven trappen.
De Rietweg blijkt vol te liggen met takken, deze breken met veel geweld onder de wielen en slaan tegen de Quest, de eikels van Paul zijn er niets bij ;-). Dat houdt je wel wakker. De meeste zijn te ontwijken door goed op het achterlicht van de voorganger te letten; zodra deze een abrupte beweging naar links of rechts maakt, gewoon blijven volgen.

De QuattroVelo van John H. rijdt, verborgen achter een paar andere velomobielen, voor mij uit. Af en toe verschijnt zijn achterkant in het zicht en dan lijkt het net alsof ik plotseling remlichten zie. Dus ook vol in de ankers om vervolgens daarna weer aansluiting met de groep te vinden. Vermoeiend rijden, op deze manier.
Wist je trouwens dat de achterkant van een Quest op een meter of 10, gezien door een beslagen zonnebril met vermoeide ogen in de avonduren, verdomd veel op een paaltje lijkt ? Ontelbare malen ben ik uitgeweken voor een niet bestaand paaltje.
En vlak voor Dronten presteert Roef het om lek te rijden. Gelukkig heeft deze ervaren bandenspecialist in no time er een verse F-Lite omgegooid. Tja, dan kan je je klok erop gelijk zetten dat de volgende lekke band niet lang op zich zal laten wachten ...

Nadat we onze spullen hebben uitgeladen bij Vrienden op de Fiets gelijk door naar InterCityBike voor het gezamelijke avondeten.
De vegetarische pasta smaakte prima en ook het yoghurt toetje ging er in als koek.
Aan een kant van de hal was een klein leger vrijwilligers druk bezig met eindeloos koffie zetten, pasta koken, afwassen, e.d. om er maar voor te zorgen dat het aan de velonauten aan niets ontbrak.
Hulde ! Zonder al deze mensen was de tocht nooit mogelijk geweest.

Na een dagje in een velomobiel liggen is er niets lekkerder dan douchen en in een warm bedje kruipen. Roef had via Vrienden op de Fiets een schitterende lokatie uitgezocht met een kamer geheel in de jaren 80 stijl ;-) Een alleraardigste dame heeft ons hartelijk ontvangen en de volgende ochtend op een koninklijk ontbijt getrakteerd. Wat een goed begin van de dag.

Na een korte rit richting InterCityBike waren we klaar voor de start.
De laatste velonauten kwamen aangereden en konden warmgetrapt gelijk aan de tocht beginnen.
Wel even wachten tot de velomobielen die voor mij staan geparkeerd zijn gaan rijden.

De hele straat lag bezaaid met velomobielen

In alle consternatie vergeten m'n petje op te zetten, deze bungelt als een remparachute buiten de Quest. (zie film van Belle Prinssen op 07:52) Hmm, even naast de route gaan staan, schuimkap los, petje op (zo, dat is een stuk warmer !) schuimkap weer vast en invoegen maar weer.

Waardeloos die mist, het is koud en m'n bril beslaat steeds. Met m'n handschoen als ruitenwisser heb ik om de paar seconden weer een beetje zicht. Krijgen we nu naast de welbekende voetbal-knie, muis-arm misschien ook een velomobiel-vinger ?

Wat zal ik doen, de lange of korte route ?
'Ach André, de lange route is slechts een paar kilometer meer, dus dat kan je makkelijk.' had ik mij laten vertellen. Ok, zo gezegd, zo gedaan.
Vlak voor de Rottebot sluizen kom ik Kees van M. tegen in zijn rode Quest. Hij had zich al laten zakken vanaf de kop en vertelde dat wij de laatste waren.
Bij de splitsing zag ik een lange file voor de korte rit, nou ja, dan gaan we toch voor lang ?
Kees van M. ging er opeens als een speer vandoor.
Hmm, nu moet ik zorgen dat ik hem niet uit het oog verlies, anders sta ik midden in de polder zonder te weten waar ik precies ben en naar toe moet ! 
Na een tijdje achter Kees aan gejaagd te hebben (zie filmpje op het blog van Ronald van Dijk) kwam de staart van de groep in zicht. Gelukkig !
Terwijl ik me zo'n beetje in het midden van de groep had gewurmd, bleek dat deze zich langzaam maar zeker opsplitste. De voorlichten van degene die achter mij reden werden kleiner en kleiner. Reed ik weer als laatste !
Na flink doortrappen bereikten we Flevonice, alwaar we werden getrakteerd op warme chocomelk en appelcake / gebak (?), dat smaakte prima !
Het was leuk om met de andere Velonauten bij te kletsen, zie je ook eens de echte mens achter de blogger. ;-)

Bij de start van de terugweg sloot ik aan achter Ymte.
Ik had gezien dat er een kind aan boord van de groene DF was geplaatst, dus ging ik er maar gemakshalve van uit dat hij niet zo snel zou gaan en de korte route zou nemen.
Helaas, 'assumption is the mother of all f*ck-ups', zoals ze aan de overkant plegen te zeggen.
Brouwer moest weer flink aan de bak om het spul bij te houden, zit die kleine soms mee te trappen ?

Tijdens het rijden onder bomen door was het een lawaai van jewelste in de Quest. Druppels (of stukken ijs ?) slaan op de neus, kapot gereden takken slaan de wielkasten schoon (hoop ik dan maar) en ondanks m'n petje met klep lijkt het wel alsof de druppels dwars door de klep heen komen. Meerdere malen voelde ik de druppels tot achter m'n bril !

Hee, onderweg kwamen we een bordje tegen, Dronten 5 km rechtsaf. We zijn er bijna, dacht ik.
Het hele peloton denderde rechtdoor. Ik trooste me met de gedachte dat Ymte wel een kortere route wist naar ICB en trapte stug door ...

De paden werden paadjes en op een gegeven moment reden we door een stukje grasland. Als ik nu maar niet vast kom te zitten met die smalle dunne Kojak achter. Ik moest gelijk denken aan de nieuwe vierwieler van ICB, die zou dit zonder problemen moeten kunnen. Is dit soms een verkapte reclame stunt ?
Maar ook de Quest sloeg zich er dapper doorheen.

Uiteindelijk kwamen we op een slingerend pad uit met veel hoogte verschil, alsof je in een achtbaan reed.
En niet al te veel later stonden we weer bij ICB.

Opbouw van de soepkraam

Hier was het weer gezellig bijkletsen en wachten op de oliebollen. Er schenen wat problemen te zijn geweest met de erwtensoep, zodoende werden we getrakteerd op een soort van 'vegetarische tomatensnert'. Geen idee wat er precies in zat, maar het was warm en goed gevuld en een tweede kop ging er ook prima in.
Het bleef nog lang gezellig in de hal maar het werd ondertussen weer tijd om richting het logeeradres te gaan voor een welverdiende douche en nachtrust want de volgende dag stond de thuisrit op het programma.

Na wederom een uitgebreid ontbijt werden de Questen volgeladen voor de thuisrit.

Souvenir uit Dronten

Eerst een souvenir halen bij Velomobiel.nl (een verse Almotion !) op naar InterCityBike om Tobias H. op te pikken voor de terugrit.

Zijn GPS had wat accu perikelen maar ik had een fietskaart bij me dus dat zou wel los lopen. (dacht ik)
Helaas weer mist dus niet al te snel kunnen rijden.

Hopelijk klaart de mist gauw op ...

In Almere Haven bleken alle tentjes dicht te zijn, dus zijn we maar de enige tent binnen gegaan die we open was, de Team-Kapper.

Bij de kapper ;-)

Daar werden wij allerhartelijkst ontvangen en mochten we even bijkomen onder het genot van een dampende kop chocomelk.
Waarschijnlijk hebben we daar volgens Strava te lang gezeten want de rest van de rit heeft 'ie niet meer geregistreerd. :-(

Na een kleine misrekening in Muiderberg uiteindelijk toch de route zuidwaarts gevonden. Tobias leidde ons langs de Vecht, een hele mooie route.
Na een snelle stop in Breukelen door naar Woerden, alwaar onze wegen scheiden.
Ik had gehoopt het fietspad langs de A12 te kunnen pakken (hopelijk verlicht en rechttoe-rechtaan) maar kwam uiteindelijk weer in het Reeuwijkse plassengebied. Hier was het vooral voorzichtig rijden om op het smalle pad te blijven.
Dit pad had namelijk nogal de neiging op opeens links of rechts onder de Quest af te buigen !

Uiteindelijk in Gouda terecht gekomen en daar een paar keer verkeerd gereden. (in het donker ziet het er toch anders uit dan overdag)
Het fietspad langs de A12 toch gevonden, echter kwam voor een bouwhek te staan en kon de juiste doorgang niet vinden. Uiteindelijk via het Weegje (hèhè, eindelijk eens wat bekends) de weg terug gevonden.

Aerodynamica volledig vernaggeld door ijsafzetting

Rond half acht uiteindelijk de Quest naar binnen gereden, ook deze mag nu even rusten na dit 3 daagse Oliebollenavontuur van in totaal 385 kilometers.

Ymte en alle vrijwilligers bij InterCityBike, heel hartelijk bedankt voor de geweldige organistatie !

My first Oliebollentocht. What a spectacle.
(an 'oliebol' is a Dutch doughnut traditionally eaten at the end of the year. So Oliebollentocht means the Dutch Doughnuts ride, after the ride each participant is treated an 'oliebol')

This happening started the day before the actually ride itself. We gathered at Bergschenhoek to start the ride with the other velonauts to Dronten.
Bergschenhoek was easy to find without navigation, just on the other side of the river Rotte. Once in Bergschenhoek I wasn't able to find the right street, so thank you Bram for piloting me to the right adress.

Lovely riding conditions at the Reeuwijkse Plassen.

After a coffee and a delicious apple pie Bram van U., Bert van V., Roef V., John H. (all the way from England !) and yours truly all guided by Jan L. started the ride to Woerden. Jan L. took us through the nice scenery of the Reeuwijkse Plassen. In Woerden Jan Willem C. and Tobias H. joined the group.
And lateron Viktor R. joined us at Weesp.
So with nine velomobiles we went to Dronten, as a kind of mini-Oliebollentocht.

After a pause in Breukelen we ride along the Amsterdam Rijn channel. Jan L. keeps a steady pase so everybody can follow.
In one of the villages I had to stop for a crossing and heard and felt a loud scream and push.
Bart noticed the Quest too late despite his avoiding manouvre it was too late.
The scratches on the edge of the Quest can be polished, I hope the nose of his velomobile isn't too badly damaged. (It was recently repaired, the fresh filler only had to be painted ...)

We're almost there  ...

Unfortunately the estimated time of arrival 16:00 was too optimistic and my choice of wearing dark sunglasses was a big mistake. (and my transparant glasses were somewhere at the bottom of my backpack ...) The glasses are covered with moisture and this in combination with the ever increasing darkness makes riding very tiresome.
Just keep looking at the tail lights and keep on pedaling.
The Rietweg is littered with twigs and branches, which break with loud noises under the wheels and slam against the Quest.
The acons of Paul shall sound like music, compared with these branches ;-). That will keep you awake.
Most of them can be avoided by concentrating on the taillight of the velomobile in front of you. Just copy every steering motion it makes.

The QuattroVelo of John H. rides in front of me, hidden from view by the other velomobiles. Every now and then his taillights appear and to me they look like breaking lights.
So when I come to a stop after an emergency break I notice the group is still moving. It takes a lot of effort to get the Quest started again and join the group. 
Did you know the backside of a Quest at a distance of about 10 meters, seen through fogged up, dark sunglasses in the dark with tiring eyes looks exactly like traffic poles ? I've lost the count for every non-existing traffic pole I dodged.
Just before we reached Dronten Roef got a puncture. Luckily this skilled tire specialist has put on a fresh F-Lite in no time. Well, an F-Lite in these riding conditions ? The next flat tire can't be that far away ...

First we went to the adress where we could spend the night. I don't have any camping gear and I prefere a real bed over a sleeping bag. Then we rushed straight on to InterCityBike for a meal.
The vegan pasta tasted great and also the yogurt with chocolade chips was very nice.
On one side of the hall a small army of volunteers tried to keep up the pace with making coffee, cooking, doing dishes, etc. Great work !
Without these people the Oliebollentocht could not be realised.

After a day in a velomobile there is nothing better than a hot shower and a nice, warm bed. Roef organised a magnificant location with a room decorated in the style of the 80's ;-)
In the morning we received a royal breakfast, what a great way to start the day.

It was a short ride to the start at InterCityBike.
Just as the first velonauts started the ride the last velonautes arrived at the scene and they can quickly join the group.
I had to wait until the other velomobiles parked in front of me had started.

The whole street was littered with velomobiles

Damn, it's cold ! And now I know why. I forgot to put my cap on, it's still dangling outside the Quest like a parachute. (see the film made by Belle Prinssen on 07:52) Hmm, need to step out of the group, remove the foam cover, collect and put on my cap (ah, that's more comfortabel), mount the foam coverand join in again.

This fog sucks, it's cold and my glasses are like ground glass. I'm using my glove like a windscreen wiper so every few seconds I can see where I'm going.  Do we get next to a football knee and a mouse arm (RSI) also a velomobile-finger ?

What route shall I take, the long or short one ?
'Well André, the long route is just a few kilometers more, so that's no problem.' they told me.
Just before reaching the 'Rottebot sluizen' (where the long and short route separate) I met Kees van M. in his red Quest. Everybody else had overtook him (he did that on purpose) and he told me I was the last one.
At the junction a saw a long line of velomobiles all waiting (why?) for the short route. Well, in that case I 'll take the long route.
Kees van M. suddenly accelerated and went off like lightning.
Oh dear, now I need to keep up with him otherwise I'll end up in the middle of a fogged up polder without knowing where to go !
Afer a while the tail of the group came into sight. (see film on the blog of Ronald van Dijk)Eventually we reached Flevonice (an ice ring in the middle of the polder) where we could warm ourselves with hot choco, coffee or tea and enjoy a big chunk of some sort of apple pie. (very tasty !)
It was nice to chat with the other velonauts and bloggers.

On our way back to Dronten I rode behind Ymte.
I saw someone put a child abord his green DF, so I assumed He wouldn't go that fast and take a short route .
Unfortunately, 'assumption is the mother of all f*ck-ups', like they use to say and Brouwer needs to push the pedals again. Ymte was riding quite fast, does his son have his own seperate drivetrain  or what ?
While riding under some trees there was a lot of noise in the Quest. Drops of water (or maybe ice?) fell onto the nose, smahsed up twigs and branches scrub the underside and wheelarches and despite wearing a cap it appears the drops are coming right through the flap of my cap. Muliple times I felt the droplets behind my glasses !

He, there is a roadsign telling me that Dronten is only 5 kilometers away when turning right.
'Yeeh, we're almost there !' I thought.
But all the velomobiles went straight ahead. I comforted myself with the thought that Ymte would know a shortcut to InterCityBikes.

The cycle path turned into a lane and suddenly we were riding on a field. I kept my fingers crossed and hoped I wouldn't get stuck in here with the small Kojak tire at the back.
I thought about the film I saw on YouTube where Daniel Fenn rode his new 4 wheeler through the grass. Is this ment to be some sort of 'hidden' advertisement ?
Like 'a three wheeld Quest would get stuck but the new 4 wheeler can do this effortless'.
But no need to worry, the Quest did the job as well.

Eventually we ended up at a meandering country lane which went up and down as well, like riding a roller coaster. And before we know it we were back at InterCityBike.

Here comes the soup

Here we chatted again about velomobiles, tires etc. and were waiting for the oliebollen and soup to arrive. There were some problems with the soup so they had to make a new batch. So instead of the 'snert' (dutch pea soup) we got some sort of tomato soup. I don't know what was in it but it was warm and tasted very good.
After a long time of chatting it was time to return to our guest house for a hot shower and a warm bed because the next day we had again a long journey ahead of us.

After an extensive breakfast we loaded the velomobiles for the ride home.

Souvenir from Dronten

First I went to Velomobiel.nl for a souvenir (a fresh 26" Schwalbe Almotion !) and then back to InterCityBike to meet Tobias H. for our journey back home.

His GPS had some battery issue's but I had an oldfashioned paper map and with some help of the road signs the route wouldn't be much of a problem. (I thought ...)
Unfortunately there was fog almost all the way, so our speed was limited.

Our view for 95% of the journey home ...

In Almere Haven all the restaurants were still closed, so we went to the only joint which was open for business and ended up in the barber shop of Team-Kapper.

At the hairdressers ;-)

We received a warm welcome and a hot choco and were allowed to sit and rest in the warm shop.
Apparently according to Strava we stayed too long in the cosey barbershop because the rest of the ride home wasn't recorded.  :-(

We took a wrong turn and ended up in the middle of Muiderberg. Tobias got his GPS working and lead us along the river Vecht, a very nice route.
After a quick stop in Breukelen we carried on to Woerden, where we said goodbye.
I hoped to find the cycle path along the highway A12 (with street lanterns and pretty straight on) but found myself again in the Reeuwijkse plassen area. Pitchdark and quite narrow.
You need to ride here with much concentration, this path has the tendency to suddenly deflect to the left or right under the Quest !

Eventually I reached Gouda where I took a wrong turn (a few times ...). Things look different in the dark.
I found the cycle path along the A12 but got lost again at the road works. Took another road which lead me to 'het Weegje' (hèhè, at last a familiar point). Now I know where I am and I know that within 15 - 20 minutes I 'll be back home.

Aerodynamica totally ruined by icing.

About 19:30 I rolled the Quest inside, it can take a rest now after a 3 day Oliebollen adventure with 385 kilometers in total.

Ymte and all of the volunteers at InterCityBike, thank you very much for your hospitality and great organisation of this event !