Total loss / Total loss

Total loss ? Ja, zo voelde ik mij na m'n eerste woon-werk rit dit jaar.

For English please scroll down.

Het is slechts een kleine 50 kilometer naar het werk in Nieuwegein, op zich voor een Quest geen grote afstand. Vorig jaar had ik met Quest 254 de rit al verscheidende keren gemaakt. In de herfst was ik er mee gestopt. De combinatie donker en zoveel bladeren op de weg dat je het verschil tussen de weg en de berm niet meer ziet was voor mij de voornaamste reden.

Woon-werk route

Afgelopen vrijdag had ik de late dienst van 08:30 tot 17:00. En aangezien de zon rond 07:00 zou opkomen en rond 19:00 weer onder zou gaan, leek mij dit een prima moment.
Ik wist dat Kees van Malssen ook rond die tijd uit Gouda zou vertrekken richting Rotterdam, misschien dat ik hem dan weer tegen zou komen onderweg.

De avond ervoor had ik al m'n spullen al klaargezet, de laptop had ik op het werk achtergelaten.
's Ochtends voor de wekker wakker, het MAMIL-pak aangetrokken, nog even een boterhammetje en gaan.

Ik was de straat nog niet uit of ik voelde iets prikken in m'n gezicht en op de neus van de Quest werden de eerste druppeltjes zichtbaar. 'Aërodynamisch natuurlijk een ramp', volgens Wim Schermer.  Op de kou heb ik me kunnen kleden, tegen de grijze, dreigende wolken was geen kruid gewassen. Ik had natuurlijk om kunnen keren en met de auto naar het werk kunnen gaan, maar nee. Gewoon doortrappen, dan kom je er vanzelf.

Onderweg naar Gouda, langs de A20, werd het asfalt steeds slechter. Ik lag te stuiteren in de Quest en had het idee dat ik toch wel vrij snel ging. Helaas is de kilometerteller nauwelijks af te lezen door de schuimkap. Ach, snelheid is nu niet zo belangrijk, het is fo-renzen en niet fo-racen.
Eenmaal ter hoogte van Gouda had ik het gevoel alsof ik al 80 % van de rit erop had zitten terwijl ik nog niet eens op de helft was.
Vanochtend wel even aan de banden gevoeld, ze leken hard genoeg. Of komt het door de kou ?

Of zou ik ook aan de vitamine pillen moeten ? Volgens het artikel van Belle val ik ook in de doelgroep die extra vitamine D nodig heeft. Ah, maar nu snap ik ook waarom mijn lichaam zo reageert. Die terugtredende haargrens en het steeds dunner wordende haar heeft een evolutionaire reden ! Mijn eigen vitamine D collector vergroot zijn werkend oppervlak ! ;-)

Terwijl op de N228 de hectometerpaaltjes om de 8 a 9 seconden voorbij flitsen, ga ik zitten rekenen. Voorheen deed ik er 7 seconden over, dus nu 1 seconde langer. Da's 10 seconden per kilometer, 240 seconden over 24 kilometer, dus 4 minuten langer over de N228. Nou ja, so what ?

Verder verliep de rit zonder al te veel bijzonderheden. Af en toe even bellen voor de schooljeugd die 3 man breed over het fietspad zwalken, the usual stuff.

Nog voordat ik goed en wel gedoucht had, had ik al 2 Kudo's op Strava gekregen, waarvoor mij hartelijke dank, Kees van Malssen en Piet A. ! Dat geeft de burger weer moed.

Eenmaal achter mijn bureau kon ik goed merken dat ik een stuk gefietst had.
En toen moest ik nog terug.
's Middags na vijven de Quest weer volgeladen en op huis aan. Reed gelukkig wel wat makkelijker dan de heenweg.



Total loss ? That's how I felt after my first commute trip this year.

It's just a small 50 kilometer journey to the office, not a big distance for a Quest.
Last year I made this journey regularly with the Quest 254. I quit in the autumn, the combination of darkness and the autumn leaves hiding the edge between the tarmac and the grass of the road side.

Commute ride

 Last friday I had to take the late shift from 08:30 to 17:00. And the sun would rise at 07:00 and set around 19:00so this was an exellent opportunity to start.
I knew that Kees van Malssen would start from Gouda to Rotterdam, so perhaps we could meet.

I packed my stuff the day before and left my laptop at the office. I was awake before the alarmclock went off, so I put on my MAMIL-suite, took a sandwich and a sip of water and there we go.

As I was still riding in my own street, I felt some stinging in my face and on the nose of the Quest the first droplets were visable. 'An aërodynamic disaster', according to Wim Schermer.
I've put on warm clothing against the cold, but there was no cure against the big grey clouds. Of course I could have turned around and go by car. No. No turning back, juist keep those legs moving.

At the first part of the trip the road got worse. I was bouncing back and forth in the Quest and had the impression I was going fast. Unfortunately the speedometer is poorly visable when riding with the foam cover. Well, speed is not so important, this is commuting, not racing.
After about 10 kilometers I had the feeling I've been travelling 40 kilometers. Why does it feel so laborious ? This morning I checked the tires and they felt hard enough. Or is it perhaps the cold weather ?

Or should I take vitamine pills ? According to this article by Belle I have to take extra vitamins as well, due to my age. Ah, now I understand why my body reacts with thinner hair and a retrackting hairline. It has an evolutionary reason. It's my own vitanmine D collector which is enlarging its working surface !  ;-)


As the mile markers whizzed by every 8 or 9 seconds, I started to calculate. (well, mile markers, they are actually hectometer markers, marking every 100 meter).
I used to take 7 seconds for 100 meter, now I take one second longer. That makes 10 seconds each kilometer, 240 seconds for 24 kilometer. So it will take me 4 minutes longer. Well, who cares?

The rest of the journey was standard practice, everey now and than a small ring of the bell to warn the school kids who were drifting across the whole width of the cycle path.

Even before I could take a shower I already received 2 kudo's on Strava from Kees van Malssen and Piet A. Thank you !  That put a smile on my face.
Once sitting behind my desk I notced my protesting legs. Well, now I have eight hours to recuperate.
After five o'clock I took the Quest again for the ride home. It felt a litte better compared to this morning, hopefully when the weather improves the next commute rides will go easier.