NEEEE !!! / NOOOO !!!

We schrijven donderdag, 17 december 2015.

  For English please scroll down.

Het is vandaag de trouwdag van mijn ouders en ik heb de ochtend vrij. Het weer is goed, dus waarom niet met de nieuwe Quest op pad ?

Zo gezegd, zo gedaan. Eerst nog even de velomobiel tas met het hoognodige gevuld (het zou toch maar een kort ritje worden) en gaan met die, euh, banaan ?
Of is het nu een asperge of misschien moeten we 'em witlof  gaan noemen ?

De rit verliep langs bekende wegen en ging verder prima. Kon ik gelijk wat oefenen met schakelen en opnieuw inschatten van de bochten. Het lijkt wel alsof de Kojaks een grotere draaicirkel nodig hebben dan de Marathon Plus die ik op de 254 eronder had zitten. Misschien  zijn de wielkasten anders uitgezaagd ? Maakt niet uit, ik rij nu in de 783, ik zal er wel aan wennen.

Nog voor de Pekbrug over de Rotte even tijd nemen voor een fotomomentje.




En even verder, ter hoogte van de PPKV (Prins Pils Kano Vijver oftewel de Willem Alexander roei baan)



Bijna bij de A12 aangekomen kwam de zon goed door en wierp een mooie schaduw op de dijk.
Nou, vooruit dan maar, op verzoek van een FaceBook vriend nog even een statie portret van de 783 maken.



















En nog even een plaatje zodat ook mijn vrienden op de bukfiets mij zullen herkennen, ghegheghe.



Zo, nu weer instappen en gauw door naar m'n ouders.
Goh, wat voelt dat toch licht ?!? En voor ik het weet smak ik plat op mijn rug op het asfalt.
Ik zag opeens alleen maar lucht voor mij en vanuit mijn ooghoek zag ik een witte Quest zachtjes heen en weer wiegen, terwijl ik het knisperende geluid hoorde van verse autolak en carbon op het grove, scherpe grind van het asfalt.
NEEEE !!! Niet met mijn nieuwe Quest, niet na nog geen 10.000 meter, NEEEE !!!

 

Eerst maar weer eens gaan staan. Ik probeerde mij op te richten, maar dat voelde niet goed in m'n rug. Terug plat op het asfalt. De vochtige kou voel ik zo m'n onderrug in trekken. Grmbl. Ik wist nog dat er zo'n 100 meter terug een man met hond onderaan de dijk liep, in geval van nood zou ik hem nog kunnen roepen. Of anders pak ik wel m'n telefoon uit de velomobiel tas.
Een paar meter verder zie ik de tas liggen, echter het vak waar de telefoon in zou moeten zitten, is leeg. Zucht.

Nogmaals een poging wagen om te gaan staan, dat koude asfalt is ook niet alles. Bij het steunen op de elleboog kom ik erachter dat deze ook een goede knauw heeft gehad, zal wel een flink blauwe plek worden. En ook m'n pols heeft wel eens beter gevoeld.

Ik til de Quest weer op z'n wielen en hoor voor de laatste keer het knisperende geluid van krassende lak over het scherpe grind. Auw. Ik zie nergens carbon door de lak heen komen, een geluk bij een ongeluk. Wel zit overal modder, gelukkig heb ik altijd een doekje .... Nee, had ik altijd een doekje bij me.
Deze zit nu nog in m'n rugzak die thuis staat want ik vond het niet nodig om alles over te gooien want het zou toch maar een klein ritje worden dus ...
Met m'n mouw veeg ik de meeste bagger van de Quest.

 Bij het instappen voel ik mijn rug weer. Hmm. En nu mis ik ook de extra hoeklijn die Theo op de bodem van de oude Quest had gemonteerd om je hak achter te kunnen zetten.
Nee, ik moest er gisteren niet aan denken ! Stel je voor dat ze daar in Dronten 2 gaten in de bodem zouden boren om een stuk aluminium hoeklijn te monteren, alleen voor het makkelijk in- en uitstappen. 'Dan maar wat meer armkracht gebruiken' dacht ik toen. Eigenwijs ? Wie, ik ?

Eenmaal in de stoel voelt het beter, de stoel geeft goede steun en het ventisit matje voelt beter dan het koude, vochtige asfalt.
En met een humeur om op te schieten, een gezicht als een oorwurm en een zere rug, elleboog en pols vervolg ik mijn weg.

Sorry pa en moe, dat ik niet een van de gezelligste was, die ochtend.

Op de terugweg, bovenop de Pekbrug, m'n pesthumeur opzij gezet om toch nog een foto te maken.
Toch zonde als zo'n moment verloren zou gaan, toch ?



Bij thuiskomst eerst maar Theo gebeld met het slechte nieuws, deze spiegel kan ik zo niet omruilen voor zwarte. Theo wist mij enigszins gerust te stellen dat ik de krassen wellicht weg kon poetsen (het duurt wel een paar maanden voordat de lak helemaal goed is uitgehard) en die spiegel, ach, daar hoefde ik mij niet druk om te maken.

Strava heeft alleen het gedeelte tot de eerste foto heeft geregistreerd. Ook dat nog. Rit bijhouden en foto's maken met een en hetzelfde apparaat blijkt toch te moeilijk te zijn voor mij. Niks aan te doen, dan beschouwen we deze rit als een training en rij ik de PR'ren en de KOM'metjes de volgende keer wel ;-)


Naschrift :
De oorzaak van het kantelen lag aan het feit dat de Quest scheef stond. Alhoewel voor mijn gevoel de dijk niet al te stijl was, was deze klaarblijkelijk stijl genoeg. Dit is goed te zien op de foto met de achterkant van de Quest erop, hier zie je duidelijk hoe scheef de Quest staat. (Eigenlijk staat de Quest nog schever, kijk maar naar de horizon.)



  Thursday, 17th of december 2015.

Today is my parents wedding anniversery and I'm free this morning. The weather is fine, so why not take a ride in the brand-new Quest ?

No sooner said than done. Just a pump and a spare tire (no need to carry much more, it's less then 20 kilometers) and on we go.

It is a familiar road and the ride went very well. So I could practice the new shifting mechanism and
get used to the new turning circle. Now I'm riding with Kojaks and it appears to me as if the turning circle is bigger than I was used to on the Quest 254 with Marathon Plus.
Ok, never mind, now I ride the Quest 783 and I'll get used to this as well.

And near the 'Pekbrug' over the river Rotte, I took a moment to catch the early morning sunlight in my mirror.




A bit further on the sun is still busy chasing the dark morning clouds.



Almost alfway and I noticed the sun projected a nice shadow on the dike.
Well, ok then, a Facebook friend asked for some pictures, so let's make an 'Official portrait' of the783.

Quest 783

And one more for my friends on diamond frame bikes, so they too can recognise me ;-)

And this is what it looks like from behind

So, time to hop in and continue the journey to my parents.
Gee, that feels weird ?!? And before I knew it I was lying flat on my back on the tarmac.
I only saw bleu sky in front of me and from the corner of my eye I saw a brand new, shining Quest gently rocking on the rough tarmac, while I heard the awful crackling sound of fresh paint and carbon on th rough tarmac.
NOOOO !!! Not my brand-new Quest, not after less then 10.000 meters, NOOOO !!!

Dirt and scratches

Brushed and bend mirrorcone

At first I had to get up again. I tried but I felt a pain in my lower back, so I laid back on the tarmac again. I felt the damp cold from the tarmac crawling into my lower back. Hmm.
I knew there was a man walking his dog a few hundred meters back, so I could call him for help. Or I could take my phone out of the velomobile pannier. A few meters further on I saw the pannier, slung out of the Quest, lying on the ground. But the pocket where I put in my phone was empty. Oh no.

Another attemt to get up, lying on the cold damp tarmac is on good. Leaning on my elbow I noticed it too must have had a hard encounter with the tarmac, as well as my wrist.
But at least I'm on my feet again.

I lift up the Quest and heard that awfu crackling noise again. Outch.
The paintwork is brushed, but no sign of bare carbon. Pfew.
The Quest is covered with mud , luckily I always carry a rag with me .... Oh no, I left that at home in my other pannier because it would heave been only a short ride and I didn't thought it was necessary to .... So with my sleeve I whipe off most of the dirt.


I feel my back hurts when stepping into the Quest. Hmm. And now I also miss the extra aluminium profile Theo mounted in my old Quest, just in front of the front axle. When I place my heel on this aluminium strip, my knee won't get stuck on the edge of the manhole.
'No way they drill big holes into my new Quest for mounting an aluminium profile, just so I could easily get in and out of the Quest, no, I apply some more force with my arms, it's only twice a ride, getting in and out.' I thought yesterday when getting the Quest from Velomoniel.nl in Dronten. Pigheaded ? Who, me ?

Once back in the seat my back felt better, the seat gave good support and the ventisit cushion was much more comfy than the cold, damp tarmac.
And feeling very grumpy, a painful back a sore elbow and wrist I'm on my way again.
Sorry mam and dad for being grumpy this morning.

On my way back, on top of the 'Pekbrug', I put aside my grumpyness and made another picture.
It would have been a waist if this moment was lost, wouldn't it ?



When I came home, the first thing to do was to call Theo in Dronten and tell him the bad news. The mirror can't be swapped for a black one in this state. Theo reassured me that the scratches probabely could be polished (it will take a few more months before the paint is really, really dry and hardend) and the mirrors, I shouldn't worry about them.

Strava only registrated the first part of the ride, until I took the first picture. Damn. Logging a ride and taking pictures with one apparatus is pprobabely too complicated for me.
Well, no use crying over spilled milk, than this ride must be considered as a training and I have to get my Personal Records and King-Of-the-Mountain another time. ;-)


Postscript :
The cause of the tipping over is the fact the Quest wasn't horizontal when I stepped in. I thought it was a little off the horizontal, but when you take a close look at the picture it's clear how much it's off the horizontal. Actually, it's way more steeper, the picture itself isn't horizontally !