Tango in de sneeuw / Tango in the snow

Rijden in de sneeuw is best geinig, zoals te zien in dit filmpje van alweer bijna 3 jaar terug.

 For English please scroll down.

 
Alleen de combinatie van sneeuw met windkracht 7 zag ik niet zo zitten. Maar toen eindelijk de wind wat ging liggen, brak de werkweek aan. 

En toen werd het woensdag. Mijn vrije woensdag.

Aan de ene kant werd mijn enthousiasme een beetje geremd door diverse onheilspellende berichten op Feesboek, over Velonauten die vastraakten in sneeuwduinen, aan de andere kant zag ik ook een enthousiast bericht van Marius en een mooie YouTube film van Eva. 
Het kan dus wel.

Dus toen Kevin aangaf dat hij nog een gaatje had in zijn agenda tussen het naar school brengen van de kleine en zijn eerste video conference van de ochtend was de beslissing snel genomen.
Om half negen stond deze jongen goed aangekleed de Quest door de poort te duwen.

Eerst nog wat voorzichtig maar daarna met steeds meer vertrouwen kwispelde de Quest vrolijk door de straat. De doorgaande fietspaden waren schoon, echter in de bochten lag vaak een berg vastgevroren sneeuw. En aangezien de Quest een vrij grote draaicirkel heeft, zeker met de GoCycles eronder, was het soms een paar keer steken.

Aangekomen bij Kevin toch maar de jas uit gedaan. In het begin misschien wat frisjes, maar na een beetje trappen ben je zo weer opgewarmd.

Op de dijk naar Zevenhuizen was het ff oppassen geblazen.

Deze weg loopt aardig bol, ideaal voor de afwatering maar aangezien het eerste stuk nog 1 ijsbaan was zag ik mezelf al in de naastgelegen vaart belanden.

Ook de vrachtwagen die achter ons reed (ondanks dat hij netjes afstand hield) was niet bevorderlijk voor mijn gemoedsrust.

Gelukkig kwamen we al gauw op een stuk dat wel schoon was en reden we weer als vanouds.

Kevin ging de Vosbrug over, beneden rechtsaf en we verlieten Zevenhuizen.

Daar kwam ik op een besneeuwd fietspad, vol met bevroren sporen. 

Alsof ik een tango aan het dansen was, zo gooide de Quest mij van links naar rechts. 

Nou is dansen toch al niet mijn hobby, ik blijf het een vreemde manier van voortbewegen vinden. In mijn hoofd klonk direct het 'Olé Guapo' van Malando, muziek waar de vader van mijn vader verzot op was.

Vanwege de abrupte bewegingen van de Quest kan je uit de film 2 snapshots maken die in dezelfde seconde zijn opgenomen maar met een ietwat verschoven camerapunt.

Door nu de foto's langzaam naar je gezicht toe te bewegen, krijg je opeens een enorm diepte effect !

Ik zag de snelheid dalen, hmm, nog even door rijden dan maar, straks zal het wel weer beter worden.
Gelukkig kwam aan deze tango een eind. 

De sneeuwlaag werd dunner, de sporen minder en het tempo ging weer omhoog.

Nog even een haakse bocht maken om over te kunnen steken ...

En bijna op de zijkant.

In de bocht lagen wat hoopjes opgevroren sneeuw. 

De voorbanden van de Quest ploegden er niet doorheen, maar gingen er overheen met als gevolg dat de Quest behoorlijk begon te hellen.

Maar goed, mijn gevloek zullen we wel uit de film knippen ...

Is het trouwens gelukt om het diepte effect te ervaren of heb je alleen maar vragende blikken gekregen toen je het scherm naar je neus bracht ? ;-)

 Riding through the snow is nice, as can be seen in this film, from almost three years ago.

 
The combination of snow and windforce 7 was not ideal. But as soon as the wind laid down, the weekend has reached the end.

And then it was Wednesday, my day off.

At one side my enthousiasme was lowered by stories about Velonauts getting stuck in snow dunes, on the other hand I read the story of Marius and saw this nice YouTube video of Eva's commute. 
So it is possible.

Kevin let me know there was a gap in his agenda between bringing the little one to school and his first video conference, so eight thirty in the morning this boy pushed the Quest through the gates.

Carefully at first but later on with a bit more confidence the Quest was riding, euh, well more a kind of wagging through the icy street. Most of the cycle paths were clean, but in the corners there was a lot of frozen snow.

And because of the large turning radius of the Quest, which was even bigger in combination with the GoCycles tires, there was some flintstoning to do.

On the dike to Zevenhuizen one needed to ride carefully.

This road is rather curved, ideal for getting rid of excess rain water but a bit scary to ride when is totally covered with a layer of ice. At one side you could collide with parked cars, one the other side you could end up in the canal.

Kevin went over the Vosbrug (bridge of foxes), down the dike we went to the right and we left the hamlet of Zevenhuizen. (the name literally means 'seven houses')

There I ended up on a cyclepath covered in frozen snow full of old tracks.

Like dancing a tango, the Quest was leading and pulled me abruptly from left to the right and back again. 

Dancing is not my cup of tea, I consider it a strange way of moving about. In my head sounded the accordeon of 'Olé Guapo' by Malando, music the father of my father was found off. 

Due to the swift movement of the Quest one can take 2 snapshots from the film with a tenth of a second apart who has a slightly different viewpoint. By moving the pictures slowly to your face, you will notice an enormous depth effect !

Fortunately this tango came to an end. 

The layer of snow got thinner, the tracks less and less and I could start making some speed.

Only one crossing to make ...

And before I knew it I was heeling 15 degrees ! 

In the corner there was some frozen snow and the front tires didn't plough through but started climbing the frozen snow.

Oh well, we will cut out my cursing when publicing the video...

By the way, did you see the amazing depth effect or did people start staring at you when you put the screen to your face ? ;-)