Schwalbe Duranoliebollentocht / Schwalbe DuranOBT

Bij een verrassingsinspectie van de banden (dit hoor je officieel op regelmatige intervallen te doen, bij mij komt zo'n inspectie op als poepen ...) bleek dat de Kojaks hun beste tijd hadden gehad.


For English please scroll down.

Tijdens het lospeuteren van de diverse ingereden steentjes en pijlpunten, zie deze link, bleek dat op sommige stukken van het loopvlak het canvas al zichtbaar was.

Kojak begint echt kaal te worden ...

Nu wilde het toeval dat Hans F. ook nieuwe banden nodig had voor de OBT en hij had een mooie aanbieding gezien van Durano's.
Hij had er zelf goede ervaringen mee onder zowel zijn Optima Cheetah als nu onder zijn Quest XS en ook Marius M., de wereldberoemde Fiets&Maker van Capelle e.o. en tevens redder in nood van de Oliebollentocht, reed bij voorkeur op Durano's.
De Durano staat te boek als een snelle raceband (dat wil ik) en duurzaam (dat wil ik ook), dus de bestelling was snel de deur uit.

Een paar dagen voor de OBT kwam de zending binnen en niet lang daarna zaten ze om de velgen.
Zag er weer strak uit, alleen waren deze bandjes zo'n 5 millimeter lager dan de Kojaks, dus die verkeersdrempels gaat weer een dingetje worden.
Nu moet ik zeggen, hoe vaker ik er overheen schuur, hoe minder het wordt (!) en dat zal ook wel voor deze gaan gelden.

Onderweg naar de OBT

Met een gerust hart ging ik de OBT tegemoet.
De heen rit met de Durano's verliep goed. Ze waren wel wat stugger dan de Kojaks en het rammelde wat meer in de Quest, maar ja, dat heb je nu eenmaal met die racebandjes op 8 bar.

De OBT was weer een feestje. Schitterend weer, schitterende omgeving, schitterende mensen, wat wil je nog meer.
Na een kilometer of 50 in de fiets te hebben gelegen (dat is inclusief de heenreis) begon ik trek te krijgen in koffie.
Langzaam maar zeker verliet de bonte stoet de Rhoonse Grienden met uitzicht op de oude Maas en begaven wij ons richting bar-restaurant Prachtig voor de koffie pauze.

Op de Erasmus brug stond het vol met mensen die ons aan het filmen waren. Ik voelde me als een filmster op de rode loper of als Sinterklaas bij zijn intocht. Zo, nog even de laatste bocht en dan een plekje zoeken en ... BANG !
Ik voelde het gelijk, lek. Eerst ongeloof, 'dat kan niet !', 'er loopt hier toch geen richel ?', 'bij het proefrijden ging het hier prima !' en dan de realiteit. Plat als een oud Hollandsche pannekoek.

En weer voelde ik me een filmster. Dit maal door de aangesnelde paparazzi die bloed roken.

Dichterbij kan je haast niet komen

Schaduw selfie van de paparazzi

Gelukkig had ik reserve materiaal bij me en was de band, mede dankzij de helpende hand van Rudolf,
snel vervangen.
Op de voorgrond van de laatste foto is de flens van de vlaggenmast nog te zien waar ik finaal overheen reed. En ja, de vlaggenmast zelf was reeds verwijderd.

Door al dit getrut kwam ik wat laat binnen bij Prachtig.
Bij de deur al weer het filmster gevoel, handje schudden, kennis maken met deze en gene en héé, is dat niet de schuin-tegenover buurvrouw met haar gezin ?
Leuk dat jullie zijn gekomen ! De buurvrouw was enthousiast, de kinderen overdonderd door al die Velomobielen en de buurman, tja, de buurman had gehoopt op een rustige lunch met zijn familie zonder 100 hongerige velonauten voor hem ...

Prachtig gezicht

Halverwege de appelpunt maakte men aanstalten om te gaan vertrekken. Snel de rest opgegeten, koffie was geen tijd meer voor.
Aansluiten in de rij om de laatste druppels er uit te kunnen persen en daarna door de Quest weer in.

In kleine groepjes gingen we de binnenstad in. Ik zat in de laatste groep. Het viel op zich wel mee, het rijden in de binnenstad. Ok, jammer van die paar stoplichten maar goed, als groep velomobielen was het wel te doen.
Na een paar kilometer voelde ik het opeens zwaar trappen. Het zal toch niet waar zijn ?!? Ja hoor, weer lek!

Even een seintje met de claxon en de stoep op gereden. Bram had gelukkig nog een nieuwe binnenband liggen dus die er snel in gedaan. Na oppompen nog een snelle controle en wat denk je, ik voelde een behoorlijke bult aan de binnenkant van de wang.
Nu werd het me duidelijk, waarschijnlijk had ik dus ook de buitenband stuk gereden.
En wat had ik als thuiskomertje achterin de Quest ?
De good-old-nog-net-niet-helemaal-kale Kojak ...

En zo heb ik de rest van de tocht en de thuisreis als Pippie Langkous volbracht, met links de snelheid van de Durano en rechts het comfort van de goed ingereden Kojak.



De volgende ochtend ontdekte ik nog een near-miss:

Bijna raak

At a surprise-inspection of the tires (one should do this officially at regular intervals, I do it whenever I please ...) I noticed the Kojaks were worn out.

During the picking of the stone flakes and arrow-heads, see this link, I saw the canvas peeping through the rubber.

Kojak is very bold indeed ...

What a coincidence. Hans F. also wanted new tires and saw an offer for Schwalbe Durano's.
He himself had good experience with these tires on his Optima Cheetah as wel as on his Quest XS. Even Marius M., the owner of Fiets&Maker of Capelle rode with Durano's.
The Durano is suitable for racing (that's what I want) and durability (I want that as well) so the order was placed.

A few days before the OBT the tires arrived and not long after that they were on the rims.
It looked great, only they are about 5 millimeter lower than the Kojaks, so I think speedbumps are going to be an issue.
But I must say, the more you ride over them, the easier it gets and it will work the same for these tires.

With my mind at ease we went to the start of the OBT.
So far, so good. The Durano's were somewhat stiffer than the Kojaks and there was more noise in the Quest but hey, that's what you get when you're riding with racing tires at 120 PSI.

On our way to the OBT

De OBT was great ! Magnificent weather, magnificent landscape, magnificent people, what else do you need ?
After about 50 kilometers (that includes the journey to the start) I felt the need for a cup of coffee.
Slowy the convoy left the 'Rhoonse Grienden' with a great view on the river Oude Maas and we worked our way to the coffee stop at bar-restaurant 'Prachtig'.

On the Erasmus bridge it was full of people filming us with their mobile phones. I felt like a movie star on the red carpet. And now for the final turn, looking for a place to park the Quest  ....  BANG !
I instantly felt it, a flat tire. At first disbelieve, 'that's impossible !', 'there shouldn't be a ridge here ?', 'last time it went fine !' And than reality. Flat as a pancake.

Again I felt like a movie star.
This time due to the paparazzi who came running to me as sharks smelling blood.

As close as you can get

Shadow selfie of the paparazzi

Fortunately I had some spare tires with me and with the helping hand of Rudolf the tire was quickly changed.
On the front of the last picture one can clearly see the big flange of a flagpost which causes the tire to sprung a leak. And yes, the flagpole itself was removed years ago.

Due to al this I was somewhat late at the restaurant Prachtig.
At the door again that moviestar feeling, shaking hands and meeting new people and hey, isn't that the neighbor ?
How nice of you to come by ! The neighbor was enthousiastic, the children overwelmed by all those Velomobiles and her husband, well, he was hoping for a quit lunch with his family without a hundred hungry Velonauts in front of him ...

Magnificent view

As I started eating my apple pie the first Velonauts started to go to back to the Velomobiles. So I finished the apple pie quickly, allowed myself no time for coffee and joined the queue so I could squeeze out the last droplets before I jump into my Quest again.

In small groups we entered the city center of Rotterdam. I was in the last group. Apart from the traffic lights it wasn't so hard to ride. Especially when riding with a group.
After a few kilometers the pedaling felt heavy. Oh no, not again ! Yes indeed, again a flat tire.

A small tap on the horn to notify the others and steering the Quest onto the sidewalk. Lucky for me Bram had a new inner tube so we replaced this quickly.
A quick check after pumping and to my surprise I felt a big lump at the inside of the wheel.
Probabely by running into the flange I didn't only sprung a leak with my inner tire, I also damaged the outer tire !
Let mee see, what other tire do I have on board of the Quest ?
A good-old-pretty-well-run-in Kojak ...

And so I rode the rest of the tour like Pippie Longstocking, with on the left the speed of the Durano and at the right the comfort of a well run-in Kojak.



The next morning I noticed a near-miss:

Almost got me !

Oliebollen tocht proof / OBT proof

Zo. Het aftellen is begonnen.

For English please scroll down.

Niet alleen voor het eind van 2017, maar ook voor de start van de Oliebollen tocht 2017.
Het belooft een mooie tocht te worden langs onder andere de Rhoonse Grienden (jammer dat m'n camera er toen net stopte) en een klein stukje door de stad zelf.

Nieuwe Durano's voor gemonteerd, beetje verse lucht in de Almotion achter, ketting smeren en we kunnen gaan.

Kan niet missen !

Tevens ook nog de Quest voorzien van de noodzakelijke markeringen, zodat ik 'em in ieder geval makkelijk kan terugvinden in het grote geheel.



Right. The countdown has been started.

Not only for the end of 2017, but also for the start of the OBT 2017.
It's going to be a nice ride through for example the Rhoonse Grienden (to bad my camera stopped filming) and a small ride through town.

Mounted new Durano's up front, some fresh air for the Almotion in the back, some oil on the chain and we are ready to go.

Can't miss it !

Also put some markings and warnings on the Quest, so it's easier for me to find the Quest in a field of other velomobiles.

Velomobiel Vraag en Antwoord / Velomobile Question and Answers

Nu zijn de Rotterdammers natuurlijk wel wat gewend.

For English please scroll down.

Maar mocht je tijdens de OBT in de stad of bij de koffie stop vragen krijgen, dan kan je er voor kiezen om òf de dialoog aan te gaan òf je zorgt ervoor dat je onderstaande vragenlijst uitgeprint klaar hebt liggen in de Velomobiel.

V: Hoe hard gaat 'ie nou ?
A: Niet. Want hij staat stil nu.

V: Ja, maar als je trapt ?
A: Dan gaat 'ie hard. Heel hard.


V: Is dat niet gevaarlijk ?
A: Nee hoor, valt reuze mee.
     Statistisch gezien gebeuren de meeste ongelukken immers in en om het huis !


V: Moet er niet een vlaggetje op ?
A: Nee, dat maakt het juist gevaarlijker !

V: Hoezo dat dan ?
A: Nou, ik rij regelmatig langs een golfbaan ...


V: Moet je geen helm op ?
A: Welnee joh, zo'n gebreide muts voldoet prima !

V: Oh ?!?
A: Gooi maar eens een helm en een gebreide muts van een flat, helm is stuk maar die gebreide
     muts is nog heel !


  The people from Rotterdam have seen quit a lot.
But suppose someone will ask you a question in the city during the OBT or at the coffee stop, you can either choose to start a dialogue or be prepared and have some copies of the Q&A list below ready in your Velomobile.

Q: How fast is it ?
A: Not. Because now it's standing stil.

Q: Yeah, well, but if you do pedal ?
A: Then it will go fast, very fast !


Q: Isn't it dangerous ?
A: Oh no, on the contrary, it's quite safe.
     Statisticly speaking most accidents happen in and around the huose !


Q: Shouldn't you ride with a flag ?
A: Certainly not, that will make it even more dangerous !

Q: How come ?
A: Well, I regularly ride along a golf course ...


Q: Why don't you wear a helmet ?
A: This knitted cap is perfect for the job !

Q: Oh ?!?
A: Throw a helmet and a knitted cap from a skyscraper, the helmet will break but the knitted cap
     will be just fine !

Oliebollen voorpret / 'Oliebollen' anticipation

De lucht zag er smerig uit. Loodgrijs en soms vies geel. Maar goed, dat geeft niet want ik zit nu toch op kantoor.

For English please scroll down.

Vanavond staat er weer een vergadering voor de oliebollentocht in Barendrecht op het programma en ik zou nog doorgeven of ik dan zou kunnen.
De weersvoorspellingen zijn niet best, ik kan natuurlijk ook gewoon mijn bijdrage op de mail zetten.
Ik stel de beslissing nog even uit.

Rond het middaguur een Whats-Appje van Bram, of ik met hun mee wil rijden, verzamelen bij de Irene brug.
En voor ik het weet heb ik al 'ja' gezegd.
Hm.

Halverwege de middag zijn de ergste buien verdwenen en komt zelfs af en toe de zon door. 'Zie je wel, het komt allemaal goed', hou ik mezelf voor.
Ik moet alleen niet vergeten om zodra ik thuis kom gelijk de accu aan de lader te leggen, in het donker wil je niet zonder licht komen te zitten.

Aan het eind van de middag sukkel ik van file tot file huiswaarts. De zacht blauwe lucht met de vriendelijke wolkjes worden langzaam maar zeker verjaagd door grote, grijze dreigende wolken.
Oh jee, het zal toch niet ... ?

Eenmaal thuis gekomen de accu aan de lader, even wat eten en nog even de route checken.
Normaal gesproken rij ik langs de Rotte maar er schijnt ook een directere weg te zijn. Een mooi verlicht fietspad.
De routeplanner van de fietsersbond biedt uitkomst. Even kijken, zo te zien heb ik daar wel eens hard gelopen met de loopgroep ...
Steeds rechtdoor, kan haast niet missen. Alleen halverwege zit een rare kronkel, ik denk dat dat gedaan is om een lastig kruispunt te kunnen omzeilen.
Ok, dat gaat 'em worden. Deze route is sneller, dus als ik nog even moet zoeken moet dat wel kunnen.

Zes uur. Ik pak de laatste spullen en rij de Quest naar buiten. Brrr, best wel fris !
Het begin van de route is bekend terrein, dus dat gaat vlot. En ja hoor, hier moet die rare kronkel zitten.
Vol vertrouwen rij ik de woonwijk in ...

Helaas, mijn richtingsgevoel blijkt omgekeerd evenredig te zijn met mijn eigenwijsheid. Ik dwaal wat rond in het wijkje om vervolgens er weer met dezelfde vaart uit te rijden. (als je belooft niet te gaan lachen, zie deze link voor mijn genomen route ...)

Tot overmaat van ramp begint de hagel, die zich verzameld heeft op de bontrand van mijn muts, langzaam te smelten. De pest voor zowel mijn zicht als humeur.
Ik pak de volgende afslag van het fietspad om vervolgens tussen de middenberm er achter te komen dat er geen oprit is naar het fietspad aan de overkant. Terug flintstonen met al dat autoverkeer achter mij is geen optie, ik besluit te wachten op een gaatje om vervolgens naar het eerstvolgende stoplicht te racen om daar weer het fietspad te nemen.
Pfiew, dat is gelukt !

Muts op muts

Hopelijk heb ik niet teveel tijd verspeelt, straks staan Bram en Rein kou te leiden omdat ik zonodig een andere route wilde nemen ...
Ja hoor, daar heb je het al, telefoon.
Eerst ff een plekje zoeken waar ik rustig kan staan, snel de telefoon uit de velomobiel tas halen, uit het plastic broodzakje frummelen en ... opgehangen.
Ik bel terug, krijg in gesprek. Ok, hij zit vast een voicemail in te spreken.

Ondertussen ben ik het zat. De weg kwijt, het is koud en nat en ik sta 2 man op te houden. Ik zal terugbellen en zeggen dat ik rechtsomkeer maak. Of zal ik zeggen dat ik met een lekke band sta en dat zij maar zonder mij verder moeten gaan ? Nee, Bram kennende komt 'ie naar je toe om je te helpen.
Ik bel op en zeg dat ik eraan kom. En ik fiets verder.

Uiteindelijk kom ik weer op bekend terrein. Het blijkt dat ik een stuk voor hun ben uitgekomen. Bram weer gebeld en niet veel later zag ik hun koplampen in de spiegel. Hè hè, eindelijk konden we echt gaan rijden.

De hagel was irritant. Het deed zeer aan je gezicht en erger nog, belemmerde je zicht. Zeker in combinatie met het licht van de tegemoet komende auto's.
Met een handschoen veegde ik mijn glazen schoon, maar dat had weinig effect. Het lijkt wel alsof je dan de bril wat dichter op je gezicht druk, met als gevolg dat de binnenkant beslaat ... Ik probeer het achterlicht tussen mijn spiegels in te houden een gulden middenweg te vinden tussen voldoende afstand houden en het achterlicht nog net kunnen zien.

We waren bijna bovenop de Brienenoord brug toen er opeens en geweldige flits gevolgd door een ditto knal klonk. Was de bliksem ingeslagen op die moderne windmolen waar we net langsreden ? Ik trapte maar ietsje harder door ...
De hagel / sneeuw werd heviger, mijn zicht steeds minder. Bram en Rein stoven naar beneden, ik kon steeds moeilijker hun achterlichten blijven volgen. Onder een viaduct was het wachten tot de bui over zou waaien of minder zou worden.

Na een tijdje gewacht te hebben was het ietsje beter geworden. 'Dat is nou echt oliebollenweer, André' zei Rein. Hm.
Ach ja, wie weet werkt die global warming op de korte termijn wel in mijn voordeel. We gaan het meemaken.

We gingen verder door een sprookjesachtige wereld.
Het pad slingerde door het witte landschap, de 2 DF'fen trokken hun sporen door de vers gevallen sneeuw. Daar zouden ze eigenlijk een kerstkaart van moeten maken ;-)

Ik had trouwens wel moeite om de neiging te onderdrukken de bovenkanten van die DF'fen los te halen en om te wisselen.
Bram heeft namelijk een vanille kleurige bovenkant en oranje onderkant, Rein precies het tegenover gestelde.

Bram in z'n DF, Rotte Rit zomer 2017

Eenmaal in Barendrecht werden we weer hartelijk ontvangen met koffie en koek. Het feest kan beginnen.
Nadat alle punten op de 'i' waren gezet, konden we de thuisreis aanvaarden.
Niet lang nadat we gestart waren, begon het weer met sneeuwen. Het schoonpoetsen heb ik zo lang mogelijk uitgesteld, echter er komt een tijd dat je wel moet.

Eenmaal na de Brienenoord brug waren mijn vingers weer op temperatuur en had ik ook een manier gevonden om de bril enigszins helder te krijgen; leun met je gezicht tegen de voorrand van de schuimkap aan, de rijwind blaast dan het meeste weg.
Dat dan de sneeuw, die je niet op je bril krijgt, in je nek beland moet je maar voor lief nemen.

Uiteindelijk lukte het me om voor middernacht thuis te komen. Even met de hand de ergste sneeuwresten er van afvegen voordat ik de Quest de kamer binnen rij.
Daarna snel met een handdoek de buitenkant droog maken om te voorkomen dat 'ie gaat lekken.

Een tijdje later meende ik iets om te horen vallen. Had ik met het terugplaatsen van de Quest iets uit de kast gestoten ? Zo op het eerste gezicht viel er niets bijzonders te zien.
Nogmaals kijken en toen kwam de aap uit de mouw of beter gezegd, het ijs uit de wielkast.
Snel iets van een opvangbak geregeld en het ergste opgeruimd.
En weer dweilen ...

Na deze dweilpauze was het tijd voor een snelle douche en linea recta onder de wol.

The sky looked dirty. Grey as lead and sometimes even dark yellow. Well, never mind, I’m working in the office right now.

Tonight another meeting was planned in Barendrecht for the preparation of the 'Oliebollentocht' .

The weather forcast is pretty lousy, I could put my contribution in the mail so I don’t have to cycle all the way from Rotterdam to Barendrecht.

I decided to postpone my decision.

Around noon a Whats-App message from Bram appears, if I want to join them on the route to Barendrecht, starting point at the Irene bridge.

And before I realized it I answered ‘yes’.

Hm.

Around three o’clock the worst showers are gone and even no wand then the sun starts to peek through. ‘There you are, it’s not that bad’ I tell myself.

I should not forget to charge the battery when I come home, I don’t want to be without light in the middle of nowhere.

At the end of the afternoon I ride home from traffic jam to traffic jam. It looks like the gentle blue sky with its fluffy, friendly clouds are being chased away by big, dark grey threatening clouds. Oh dear, it shouldn’t  ... ?

Once at home I put the battery on the charger, eat something and checked the route.

Usually I ride along the river Rotte but there is a direct way tot he Irene bridge, a nice well-lighted cycle path.

The routeplanner van de fietsersbond can offer some assistance. Let me see, I know this part, I think I have een there with the running crew ...

Just go straight ahead, can’t go wrong. Only half way there is a small detour, I think it’s done to bypass a junction.

Ok, that’s that. I’ll take this new route. It’s is faster, so I’ll even have time to get lost ;-)

Six o’clock. I take the last things I need and ride the Quest outside. Brrr, quite chilly outside !

The start is no problem, all known territory. I think I must be halfway and yes, it looks like this is the place of the detour.

And with full confidence I drive into this pittoresk residential area …

Unfortunately  my sense of direction seems to be inversely proportional to my stubbornness. I wander through this residential area and suddenly I left it the way I came in. (if you promise not to laugh, you can see my route on this link ...)

And in the mean time all of the hail and snow, which has accumulated on the furry edge of my cap, starts to melt slowly. This ruins my sight as well as my mood.

I take the next exit of the cycle lane only to discover that there is no access to the cycle path on the other side. I’m standing between to lanes of automobiles whizzing by. Going back the Flintstone way is no option, so I wait for less traffic and race between the cars to the next traffic light where I can take the cycle lane again.

Pfiew, that worked !

My hat with the (fake) fur

I hope I didn’t waste to much time, otherwise Bram and Rein are waiting in the cold only because I wanted to take a shorter route …

Ah, there you’ll have it, the phone is ringing.

First find a place where I can park the Quest, then quickly get the phone out of my velomobiel bag, remove the waterproof plastic bag and … he hang up.

I retuned his call, line is busy. Probabely he is leaving a message to my voice mail. 

I’m fed up with this sh.t . Lost my way, it’s cold and wet and I’m stalling two other guys. In the cold. I’ll call Bram and tell him I’ll go home. Or should I tell him I’ve got a flat tire and they should go without me ? No, knowing Bram he will turn his DF and come tot he rescue.

I call Bram and tell him I’m on my way. And so I do.

Eventually I recognise some buildings and finally I know where I am. It seems I’m about half a kilometer in front of Bram and Rein.  I call Bram again to let him know where I am and a few minutes later I see both headlights in my rear view mirror. Hè hè, at last we can ride together.

The hail was annoying. It hurt my face and worst of all, it blocked my view. And the lights of the oncoming traffic didn’t help either.

I found a glove in my Quest and with that I try to wipe my glasses clean, with little or no effect. When I wipe my glasses, I automatically push them closer to my face and they fog up at the inside … I try to keep the rear light of the DF in front of me between my mirrors and try to find the middle ground between a safe distance and visability of the rear light.

We were almost on top of the Brienenoord bridge as we saw a bright flash immediately followed by a rolling thunder. Did lightning struck on the modern windmill next tot he bridge ? I noticed I was pushig the pedals a bit harder ...

The hail / snow got worse, visability got less. Bram and Rein were racing down the bridge and it became harder for me to keep track of their rear lights. Under an overpass we waited until the worst of the storm passed us by.

After a while the snow got less. ‘That’s real oliebollen weather, André ’ Rein said to me.

Hm.

Oh well, perhaps this Global Warming will work on the short term to my advantage. We’ll see.

We went on a journey through a fairytale landscape. The cyclepath meandered through a white landscape, the two DF’s in front of me draw their tracks through the fresly fallen snow. They should make a picture for a christmas card of that scene ;-)

I must say I had some trouble to suppress the need to remove and switch the top of both DF’s.

Bram has an light colored top with an orange bottom, Rein has exactly the opposite color combination.

Bram in his DF, Rotte Ride, summer of  2017

Once in Barendrecht we were treated with coffee and cake. Let’s get this party started !

After everything was said and done we went home.

And only a few minutes later, it started snowing again. I try to postpone the cleaning of the glasses as long as possible.

My fingers got back on temperature passing the Brienenoord bridge, after approximately half an hour. I also found a way to keep my glasses relativly clean; lean forward until your face is almost touching the foam cover. The wind will blow away the snow.

And the fact that all the snow not covering your glasses now will fall into your neck, well, every advantage has his dis-advantage, as a good Dutch proverb says.

Eventually I got home just before midnight. I brushed away most of the snow by hand before I took the Quest inside.

Then with a towel I wiped the outside to prevent dripping and stains on my floor.

A little later I heard something drop on the floor. Did I bump a cupboard whlie placing the Quest inside ? A quick inspection but all seems normal. 

I didn’t trust it so I looked again. Aha, now the cat’s out of the bag or maybe I should say, now comes the ice out of the wheelarcs !

Quickly I took something to collect all the snow and ice and started mobbing the floor.

After I cleand up the place I took a quick shower and went directly in bed.