De mails betreffende de Oliebollentocht 2022 stromen weer binnen.
For English please scroll down.De app van OBT 2022 Roermond begint ook langzaam maar zeker wakker te worden.
Naast alle (bijna) standaard tips en aanwijzingen lees ik ook iets over hellingen.
Hmm.
Nu hebben we hier in de regio niet echt hellingen, op een paar bruggen en wat dijken na.
Die kom ik met het middelste blad ook wel omhoog, da's kniepijn.
(en kniepijn = geen enkel probleem !)
Het is mij wel een enkele keer overkomen dat ik vanuit stilstand niet de helling op kwam, de ketting vloog dan over de kettingwielen heen, leek wel.
Tja, lijkt erop dat m'n cassette en of ketting aan vervanging toe zijn. Maar ja, je weet hoe of dat gaat, manjana, manjana en dan komt er maar niets van.
Op Internet vond ik wat tips om de ketting op te meten, schuifmaat op 120 mm zetten, in de ketting en dan uitschuiven en je hebt de binnenmaat van een stuk of tien schakels.
Geen idee wat of ik fout deed, maar de schuifmaat schoof een heel eind op.
Dat kan niet goed zijn. Paniek sloeg toe.
Donders, had ik nou maar vaker de ketting schoongemaakt en gesmeerd !
Om nu thuis in de huiskamer een ketting en natuurlijk ook de cassette te gaan vervangen zag ik niet zitten.
Snel eens bellen met Velomobiel.nl, zou zonde zijn als ik na 160 kilometer trappen de volgende dag niet eens een Limburgse heuvel op zou komen.
Theo had nog wel een gaatje, ik een dagje vrij genomen en op de donderdag vol goede moed gestart.
 |
| Op de heenweg, buien en Almere-Haven in het Oosten, nog lekker ver weg. |
'Nou André, jouw Quest ziet er nog prima uit !' zei Theo.
'Tja, van een oud mannetje geweest, altijd binnen gestaan ...' was mijn antwoord.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de Quest vlak voor de rit nog een poetsbeurt had gegeven en een lap door de kettingbuizen had gehaald.
Theo nam de maat van de ketting, die bleek zo goed als nieuw te zijn.
Wat hij verder zag, was dat er weinig spanning op de ketting stond. Aha, nou weet ik het weer.
(zie ook deze blog post )
Waarschijnlijk had ik de veer in de derailleur bij het weer in elkaar zetten te weinig spanning gegeven.
Theo heeft uit voorzorg weer een tie-wrap terug geplaats, het scheen vaker voorgekomen te zijn.
Het viel hem op dat zodra hij de Quest optilde, dat dan het achterwiel iets naar beneden zakte.
Dus de achterdemper uit elkaar en daar bleek een schuimrubber ringetje te ontbreken, die was gauw weer toegevoegd.
Ook de klacht van AJ, hij vond dat mijn Quest altijd zo schudde met z'n kont, werd verholpen.
De spaken van het achterwiel kregen een extra slagje.
Nog even met een lakstift een kleine cosmetische correctie en de Rotte Rijders Quest 783 is weer zo goed als nieuw !
Mijn lief had me een droge rit naar Dronten toegewenst, dat was uitgekomen.
Had ze dit nou ook maar voor de terugreis gedaan ...
'Nou André, als je binnen een uur de Vogelweg uit kan rijden, rij je waarschijnlijk net tussen de twee rode vlekken door' zei Theo met een grijns, kijkend naar buienradar.
De lucht zag er nog vriendelijk uit toen ik vanuit Dronten terug reed naar huis, schuimkap achter de stoel.
De eerste meters gingen prima. De volgende kilometers ook wel. Wat later begon het zachtjes te spatten, maar ach, we zijn niet van suiker, toch ?
En stoppen om de schuimkap vanuit achter te pakken is slecht voor het gemiddelde.
Maar goed, het ging steeds meer tekeer dus jammer voor het gemiddelde, ik pak m'n schuimkap.
De regen werd steeds meer en de wind trok ook aan.
 |
| U bevindt zich hier |
Ondanks het feit dat ik diep weggedoken onder de schuimkap zat en een pet met grote klep op had, deed de hagel zeer in mijn gezicht.
Ook het zicht werd steeds minder, niet alleen door de hagel en regen maar ook door al het water op mijn zonnebril.
Is dat licht grijze gebied recht voor mij nu de weg of de neus van de Quest ? Ik ging steeds langzamer trappen totdat ik merkte dat ik gewoon half op de wind zeilde.
Hmmm, dit in combinatie met zo goed als geen zicht is niet leuk meer.
Op een gegeven moment leek de Quest iets zwaarder te gaan trappen en ja hoor, ook iets naar links over te hellen.
Het zal toch niet ?!?
Lek. Plat als een dubbeltje.
Ik keek over het randje van de schuimkap en zag alleen maar loodgrijze lucht. Dat zal nog wel ff duren, voordat het droog gaat worden.
Dan zit er niks anders op om er uit te gaan en de band te wisselen, ik heb immers niet voor niets een reserve set en pomp bij me.
Voordat ik goed en wel naast de fiets stond, was ik al doorweekt. Bah.
Gelukkig viel het qua temperatuur mee.
Met m'n blote handen was de GoCycle gauw eraf gehaald en de reserve erom gelegd.
Nu alleen nog maar oppompen en gaan.
Dat was de theorie, nu de praktijk.
Wat ik ook deed, zodra de pomp op het ventiel zat kreeg ik of geen lucht erin, of alles ging er naast.
Ik had nu geen goed woord over voor de perfecte aerodynamica van de Quest, wat een gepiel met die dichte wielkasten en dan dat net te korte slangetje van de pomp!
Op handen en voeten lag ik in het water naast de Quest, de mouwen van m'n fleece jas (tja, het begon toch een beetje frisjes te worden en ik had niks anders bij me) absorbeerden gretig het water van de Vogelweg.
Na tig pogingen begon ik de moed een beetje te verliezen.
Tja, 1 lekke band en 1 reserve met een kapot ventiel, dat gaat niet werken.
Nou wist ik dat Theo ergens aan het eind van de Vogelweg woonde, misschien dat hij een binnenband en goede pomp langs kan brengen ?
Drijfnat stap ik in de Quest en onder het schuimdeksel.
Mijn handen zijn dusdanig nat dat de vingerafdruk sensor niet meer werkt, net als het swipen.
En ook al zou ik gezichtsherkenning hebben, ik weet zeker dat ook die mijn op onweer staand gezicht niet meer zou herkennen.
Ondertussen zie ik dat er een centimeter water in de Quest staat. Aan de linkerkant welteverstaan, waar dus ook mijn velomobiel tas staat met droge spulletjes.
Gloeiendegloeiende ...
Uiteindelijk lukt het mij met Theo in contact te komen. 'Ja, alles leuk en aardig, maar ik ga pas over 2 en 1/2 uur weg, heb je plakspullen bij je ?'
Tja, Theo moet natuurlijk werken en is nou eenmaal geen ANWB pechdienst.
Ik heb plakspullen bij me, maar om nou in de regen een natte binnenband te gaan zitten plakken ...
Helaas, er zit niks anders op.
Weer de stromende regen in, band oppompen, lek zoeken. Jammer.
De band is weer zacht in no time.
Weer pompen, checken, etc.
Het is een hoop geklooi, maar uiteindelijk is het lek boven water, bij wijze van spreken.
Nu opruwen en rijkelijk besmeren met solutie, plakker d'r op en gaan!
Ik monteer het spulletje weer en begin te pompen.
Langzaam maar zeker komt de band op spanning.
Maar wat is dat ?!?
Onder de band verschijnt een kudde luchtbellen waar je 'U' tegen zegt.
Nee he.
Weer de band eraf, plakker checken, nogmaals goed aandrukken. (en reken maar dat ik die plakker goed aandrukte !)
Na enige tijd vond ik dat de solutie nu wel goed genoeg moest zijn gevulkaniseerd en monteerde het zaakje voor de zoveelste keer.
Tot mijn stomme verbazing lukt het oppompen nu wel.
Misschien niet tot de volledige vier bar, maar in ieder geval hard genoeg om de resterende 100 kilometer naar huis te rijden.
Tja, dit waren wel de natste anderhalf uur (!) van mijn ligfiets carriere.
 |
| Rotterdam - Dronten - Rotterdam |
English translation is still a work in progress, please try Google translate