Ik voelde het al, vandaag, eind september, zal waarschijnlijk de laatste forenzenrit worden van dit jaar.
For English please scroll down.
Het wordt te laat licht voor mij. Meestal vertrek ik een half uur voor zonsopkomst, het eerste stukje in de ochtendschemer durf ik wel in het donker te rijden.
Nu is het een uur voor zonsopkomst maar de lucht is helder en is het te doen.
De lamp op de Quest geeft genoeg licht, maar niet om op volle snelheid over smalle, slingerende dijkjes te rijden, vind ik.
Nog even een bericht aan mijn collega dat ik op weg ga en dan kan ik aan de bak.
De rit verliep eigenlijk zoals alle andere ritten, genieten van mooie uitzichten en wolkenpartijen, zwaaien naar automobilisten die hun snelheid aanpassen en je de ruimte geven en met samengeknepen billen strak langs de rand sturen bij tegemoet scheurende busjes met een nog bredere aanhanger. En natuurlijk langs uitritten, ook altijd spannend.
Na Oudewater werd het drukker met scholieren op het fietspad. Op zich heb je er niet zo'n last van, af en toe bewonderende kreten of geschrokken gilletjes.
Na de brug over de Hollandsche IJssel kom je dan op het fietspad langs de N228, ter hoogte van Achthoven.
 |
| Fietspad gezien vanaf de N228 |
Dit is een breed, kaarsrecht fietspad en verschillende groepjes scholieren waren mij al tegemoet gereden en gepasseerd zonder problemen.
Tot die ene grote groep.
Ik reed op mijn weghelft, zij op hun weghelft. Op zich ruimte zat, niets aan de hand.
Totdat tijdens de passage de laatste van de groep besloot om zonder te kijken in te gaan halen.
Geen schijn van kans.
Een klap.
Stille getuige bij HMP 22.5,
de meuk uit de wielkast
En voor je het weet komt er als in slow motion een wolk van carbon uit het vooronder, de tuimelende deeltjes zijn afwisselend carbon zwart van de binnenkant of helder wit van de buitenkant.
Het deed mij denken aan de berichten van 9/11, waar je die enorme wolken van stof door de straten ziet gaan.
Even later zit je dan beduusd door de klap, half in de berm en voel je de kou binnenstromen langs je been.
Terwijl ik probeer om de schuimkap los te maken, staat de scholier al met tranen in zijn ogen naast de Quest. Ik hoor: 'Sorry meneer, sorry, sorry, sorry, sorry, ...'
Alsof deze toverspreuk de handeling ongedaan kon maken.
Het eerste wat ik dacht, gelukkig, hij kan nog praten, dan lijkt het mee te vallen.
Eenmaal uitgestapt zie ik een gapend gat in de Quest en de berm die bezaaid ligt met stukken carbon ter grootte van een handpalm.
We wisselen namen en telefoonnummers uit en de scholier belt zijn ouders.
Ondertussen is een bukker gestopt en hij adviseert mij om wat aan te trekken, ik sta daar nog steeds in t-shirt en korte broek maar voel geen kou.
Ik trek een fleece jas uit de Quest, eentje die ik speciaal voor pech gevallen altijd bij me heb.
Door de klap ben ik met mijn schouder en rechterhand tegen de rand van het instapgat gekomen.
Mijn schouder voelt alsof iemand er een stomp op heeft gegeven, mijn hand is wat dik en er zit een bloedende winkelhaak op de knokkel van mijn rechter pink.
Qua reservebanden en bandenplak spul kom ik een heel eind, echter snelverband heb ik niet in de Quest. Dan maar een shirt uit de Velomobieltas gepakt en aan een omstander gevraagd om hier een reep van te knippen om zo het bloeden een beetje tegen te gaan.
Het zit voor geen meter maar ja, het is even niet anders.
Ondertussen komt er een andere fietser poolshoogte nemen. Hij biedt aan bij de scholier te blijven, zodat ik door naar mijn werk kan. Een sympathiek aanbod, maar het lijkt mij toch beter te wachten op de ouders. Vervolgens ging het gesprek de kant op van : 'je ging wel erg hard, he' en 'ik schrok toen je mij inhaalde, ik zag je niet in mijn spiegel'.
Nou ben ik heus niet te beroerd om deze discussie aan te gaan, maar niet nu.
Ondertussen waren de ouders gearriveerd. Namen en nummers uitgewisseld en gekeken of ik nog kon rijden.
Het voorwiel was nog vrij, dus dat ging nog.
Fiets met lekke voorband van zoonlief in de auto en naar huis. Ze bleven nog een stukje achter mij rijden om te zien of alles goed ging, wel sympathiek.
Het rijden ging stapvoets, de kabel naar de USB poort hing los en moest ik met 1 hand hoog houden om te kunnen trappen.
De verrassing kwam bij het remmen, de trekstang kon zijn kracht niet meer kwijt aan de beschadigde wielkast dus bij remmen slaat het voorwiel tegen de achterkant van de wielkast en blokkeert de hele boel. Tegelijkertijd komt de Quest dwars te staan.
Ok, dus ruim vaart minderen bij een bocht en heuvelaf uitstappen dan maar.
Eenmaal terug op kantoor liep mijn planning dus in de soep.
Ik meende kort na de aanrijding mijn collega's te hebben ingelicht via een WhatsApp, echter zij hadden geen bericht ontvangen.
Bij het douchen ontdekte ik een flinke striem op mijn rechterschouder.
Ondertussen stond de app van de Rotte Rijders ook niet stil. Die lui tikken sneller dan ik de berichten kan lezen.
En toen kwam ik deze foto tegen:
Milan GT rand
Huh ?!? Ik snapte het ff niet meer.
Mijn bericht vanaf de plek van het ongeval komt niet aan en de schouder waar ik dus geen foto van had gemaakt, verschijnt in de app ?!?
Pas als de tekst lees dringt het tot mij door, dit zijn de verwondingen van een collega ligger in een soortgelijke situatie.
Carbon Quest rand
Van mijn hand heb ik meer last, die is wat dik en blijft maar bloeden. Dan maar ff een snelverband er omheen, anders gaat het zo'n smeerboel worden.
Ondertussen kreeg ik van AJ het aanbod om mij met Quest naar Dronten te transporteren.
Ge-wel-dig ! Wat een uitkomst !
Dus de Quest transport gereed gemaakt door alle losse spullen (ja, ook de ventisit en nekrol) er uit te halen en het gat aan de voorkant af te plakken met vuilnis zakken.
Net zo hard als toen door de Maastunnel
Paulus stond al handenwrijvend op ons te wachten in Dronten.
Hmm, de kap kunnen we zo lamineren, waarschijnlijk een mal maken en een nieuwe rechter voorkant lamineren, alu frame is ook wat ontzet, zullen we moeten bijbuigen, ...
Het aanvalsplan werd alvast klaargestoomd.
In de wachtkamer bij Dr. Paulus te Dronten
Op de terugweg naar huis werden we aangenaam verrast door het aanbod van Kevin om bij hem te komen eten.
Dat is echt wel super na zo'n dag.
Verder wil ik mijn collega Hans Vogelaar bedanken voor het overnemen van mijn late dienst (terwijl hij zelf de vroege dienst had!) en uiteraard AJ voor het transport naar Dronten.
Ook op Strava en via WhatsApp stromen de goede wensen binnen, allen dank daarvoor !
Maarre, volgens mij had Hans ook al eens een soortgelijke aanrijding gehad, staat zelfs op beeld.
Ondertussen zijn we 6 dagen verder. De zwelling van mijn hand bleek te zijn veroorzaakt door een bacteriële infectie, zit nu aan een stevige antibiotica kuur en zie langzaam maar zeker de knokkels en de rimpels weer terugkomen in mijn hand.
Alle gegevens zijn in behandeling bij de verzekering, nu is het een kwestie van afwachten.
I felt it. Today, the end of September, will probabely be the last commuter ride this year.
The sunrise is too late for me. Usually I start riding about half an hour before sunrise, the first part of my commute I feel safe enough to ride at dawn.
Now it's an hour before sunrise but the sky is clear so let's do it.
The light on the Quest is sufficient, but not for high speed at small, winding dikes.
Just a message to my collegue so he knows I'm on my way and there we go.
It was a commuter ride like any other, enjoying the scenery, waving at motorists who reduce speed and give you the space you need and riding with squeezed buttocks along the edge when a van comes towards you at high speed with an even bigger trailer.
And of course at passing exits, always challenging.
Past the village of Oudewater the pupils start to appear on the cycling path. That's fine, just sometimes a shout of admiration or a frightend yell.
Passing the bridge over the river Hollandsche IJssel one enters the cyclepath along the N228, near the hamlet of Achthoven.
|
| Cyclepath seen from the N228 |
This is a wide, straight cycle path and I've encountered several groups of pupils and commuters on bikes, e-bikes and mopeds without any problem.
Until a large group of school children came my way.
I was riding on my side of the road, they on theirs. Plenty of space, no worry's.
While I was passing this group the last one decided to overtake.
Didn't stand a chance.
A loud bang.
Silent witness at HMP 22.5,
the mud lost from the wheel well
And before you realise it, as in slow motion a cloud of carbon particles appears from the front, the tumbeling particles are sometimes carbon black (inside) and sometimes bright white (outside)
It reminded me at the news from 9/11, where one could see the enormous dust clouds moving through the streets.
There I was, half on the shoulder, half on the cyclepath, dazed by the blow, and I felt a cold wind around my legs.
As I was struggeling to remove the foam cover, there was this pupil standing next to me wit tears in his eyes saying: 'Sorry sir, sorry, sorry, sorry, sorry, ...'
As if it was a magic spell which could undo this event.
The first thing that came to my mind was:'Great, he can still speak and breath'.
Once out of the Quest I saw a gaping hole and pieces of carbon the seize of a hand all over the place.
We exchange our names and telephone numbers and the pupil calls his parents.
In the mean time another cyclist stops and advises me to put on a jacket. I'm still wearing a t-shirt and a short pair of running tights but I feel no cold.
I put on a fleece jacket I kept with me in the Quest, just for occasions like this.
Because of the collision I banged my shoulder and right hand at the sharp edge of the man hole.
My shoulder feels like someone punched me, my hand is a bit swollen and bleeding from a wound on top of the knuckle of my little finger.
I've got plenty of spare tires and tools on board, but no bandages of any kind.
So I took a spare t-shirt and asked a bystander to cut some strips. I wrapped it around my hand, far from perfect but we had to improvise.
Another cyclist appears on the scene. He offers to stay with the boy, so I could continue going to work. A nice offer, but I think it's better for me to wait for the parents. Before I know it the conversation went like: 'You were going very fast, weren't you ?' and 'you scared me when you overtook me, I didn't see you in my mirror!'
Well, I'm not in the mood for these kind of discussions right now.
His parents has arrived. Names and telephone numbers were exchanged. A small check to see if the Quest could ride.
The front wheel was rotating freely.
The bike from the pupil with a flat front tire dissapeared in his fathers car and they went home. For a couple of minutes they drove behind me to see if all was ok.
Riding went slow, a cable hung over the crancks so had to manually keep it out of the way.
Braking was a surprise, the wheel well was damaged and lost its structural integrity.
So when braking, the wheel locked immediately and the quest steered hard left or right.
Ok, so even more easy on the corners and absolutely no downhill.
Once back at the office my planning was in ruins.
I thought I've informed my collegue about the accident via WhatsApp, but they haven't received anything.
When taking a shower I discovered a welt on my right shoulder
In the mean time the Signal app of the 'Rotte Rijders' flooded. Those guys can type faster than I can read.
I encountered this picture:
due to a Milan GT edge
Huh ?!? I didn't get it.
My message send from right after the accident didn't reach my collegues and my shoulder, of which I'm sure I didn't take a picture, appears in the app ?!?
I must have hit my head as well.
Later on, when I read the whole message, it was clear to me it was the shoulder of a fellow velonaut who had a similar accident.
due to a Carbon Quest edge
I hit my hand hard enough so I didn't feel it, but it kept on bleeding. My collegue was kind enough to apply a temporary dressing, so I can keep my desk clean.
AJ offered me and the Quest a ride to Dronten and back home. Awesome ! What a guy !
So I got rid of all the stuff stored in the Quest (even the ventisit) so it won't be blown out when riding on the highway and covered the hole at the front with garbage bags and ductape.
Going as fast as that time we ride through the Maastunnel
Paulus was waiting, mouth watering, our arrival in Dronten.
Hmm, the top should be removed, so we can easely laminate the insite, need to make a mold to restore the front part, the alu frame is also bent, have to fix that as well ...
He couldn't wait to start with this project.
In the waitingroom at Dr. Paulus in Dronten
On the way home we got a call from Kevin, he made lasagna for all of us. What a great and generous offer, very welcome on a day like this.
Furthermore I would like to thank my collegue Hans Vogelaar for taking my late shift (even when he started his early shift !) and of course AJ for arranging the transport.
Also on Strava and via WhatsApp, thnx. for all the best wishes !
Hans has had an accident like this, even got it on camera.
See this link. Spoiler alert: from 3:30
Meanwhile, 6 days later, my swollen hand slowly gets back into it's original shape, my knuckles and wrinkels slowly appear. It was not only swollen due to the crash, but also got a bacterial infection which will be suppressed by a heavy antibiotic treatment.
All forms are filled and send to the assurance company, now I'll just have to patient ...
