Oliebollen voorpret / 'Oliebollen' anticipation

De lucht zag er smerig uit. Loodgrijs en soms vies geel. Maar goed, dat geeft niet want ik zit nu toch op kantoor.

For English please scroll down.

Vanavond staat er weer een vergadering voor de oliebollentocht in Barendrecht op het programma en ik zou nog doorgeven of ik dan zou kunnen.
De weersvoorspellingen zijn niet best, ik kan natuurlijk ook gewoon mijn bijdrage op de mail zetten.
Ik stel de beslissing nog even uit.

Rond het middaguur een Whats-Appje van Bram, of ik met hun mee wil rijden, verzamelen bij de Irene brug.
En voor ik het weet heb ik al 'ja' gezegd.
Hm.

Halverwege de middag zijn de ergste buien verdwenen en komt zelfs af en toe de zon door. 'Zie je wel, het komt allemaal goed', hou ik mezelf voor.
Ik moet alleen niet vergeten om zodra ik thuis kom gelijk de accu aan de lader te leggen, in het donker wil je niet zonder licht komen te zitten.

Aan het eind van de middag sukkel ik van file tot file huiswaarts. De zacht blauwe lucht met de vriendelijke wolkjes worden langzaam maar zeker verjaagd door grote, grijze dreigende wolken.
Oh jee, het zal toch niet ... ?

Eenmaal thuis gekomen de accu aan de lader, even wat eten en nog even de route checken.
Normaal gesproken rij ik langs de Rotte maar er schijnt ook een directere weg te zijn. Een mooi verlicht fietspad.
De routeplanner van de fietsersbond biedt uitkomst. Even kijken, zo te zien heb ik daar wel eens hard gelopen met de loopgroep ...
Steeds rechtdoor, kan haast niet missen. Alleen halverwege zit een rare kronkel, ik denk dat dat gedaan is om een lastig kruispunt te kunnen omzeilen.
Ok, dat gaat 'em worden. Deze route is sneller, dus als ik nog even moet zoeken moet dat wel kunnen.

Zes uur. Ik pak de laatste spullen en rij de Quest naar buiten. Brrr, best wel fris !
Het begin van de route is bekend terrein, dus dat gaat vlot. En ja hoor, hier moet die rare kronkel zitten.
Vol vertrouwen rij ik de woonwijk in ...

Helaas, mijn richtingsgevoel blijkt omgekeerd evenredig te zijn met mijn eigenwijsheid. Ik dwaal wat rond in het wijkje om vervolgens er weer met dezelfde vaart uit te rijden. (als je belooft niet te gaan lachen, zie deze link voor mijn genomen route ...)

Tot overmaat van ramp begint de hagel, die zich verzameld heeft op de bontrand van mijn muts, langzaam te smelten. De pest voor zowel mijn zicht als humeur.
Ik pak de volgende afslag van het fietspad om vervolgens tussen de middenberm er achter te komen dat er geen oprit is naar het fietspad aan de overkant. Terug flintstonen met al dat autoverkeer achter mij is geen optie, ik besluit te wachten op een gaatje om vervolgens naar het eerstvolgende stoplicht te racen om daar weer het fietspad te nemen.
Pfiew, dat is gelukt !

Muts op muts

Hopelijk heb ik niet teveel tijd verspeelt, straks staan Bram en Rein kou te leiden omdat ik zonodig een andere route wilde nemen ...
Ja hoor, daar heb je het al, telefoon.
Eerst ff een plekje zoeken waar ik rustig kan staan, snel de telefoon uit de velomobiel tas halen, uit het plastic broodzakje frummelen en ... opgehangen.
Ik bel terug, krijg in gesprek. Ok, hij zit vast een voicemail in te spreken.

Ondertussen ben ik het zat. De weg kwijt, het is koud en nat en ik sta 2 man op te houden. Ik zal terugbellen en zeggen dat ik rechtsomkeer maak. Of zal ik zeggen dat ik met een lekke band sta en dat zij maar zonder mij verder moeten gaan ? Nee, Bram kennende komt 'ie naar je toe om je te helpen.
Ik bel op en zeg dat ik eraan kom. En ik fiets verder.

Uiteindelijk kom ik weer op bekend terrein. Het blijkt dat ik een stuk voor hun ben uitgekomen. Bram weer gebeld en niet veel later zag ik hun koplampen in de spiegel. Hè hè, eindelijk konden we echt gaan rijden.

De hagel was irritant. Het deed zeer aan je gezicht en erger nog, belemmerde je zicht. Zeker in combinatie met het licht van de tegemoet komende auto's.
Met een handschoen veegde ik mijn glazen schoon, maar dat had weinig effect. Het lijkt wel alsof je dan de bril wat dichter op je gezicht druk, met als gevolg dat de binnenkant beslaat ... Ik probeer het achterlicht tussen mijn spiegels in te houden een gulden middenweg te vinden tussen voldoende afstand houden en het achterlicht nog net kunnen zien.

We waren bijna bovenop de Brienenoord brug toen er opeens en geweldige flits gevolgd door een ditto knal klonk. Was de bliksem ingeslagen op die moderne windmolen waar we net langsreden ? Ik trapte maar ietsje harder door ...
De hagel / sneeuw werd heviger, mijn zicht steeds minder. Bram en Rein stoven naar beneden, ik kon steeds moeilijker hun achterlichten blijven volgen. Onder een viaduct was het wachten tot de bui over zou waaien of minder zou worden.

Na een tijdje gewacht te hebben was het ietsje beter geworden. 'Dat is nou echt oliebollenweer, André' zei Rein. Hm.
Ach ja, wie weet werkt die global warming op de korte termijn wel in mijn voordeel. We gaan het meemaken.

We gingen verder door een sprookjesachtige wereld.
Het pad slingerde door het witte landschap, de 2 DF'fen trokken hun sporen door de vers gevallen sneeuw. Daar zouden ze eigenlijk een kerstkaart van moeten maken ;-)

Ik had trouwens wel moeite om de neiging te onderdrukken de bovenkanten van die DF'fen los te halen en om te wisselen.
Bram heeft namelijk een vanille kleurige bovenkant en oranje onderkant, Rein precies het tegenover gestelde.

Bram in z'n DF, Rotte Rit zomer 2017

Eenmaal in Barendrecht werden we weer hartelijk ontvangen met koffie en koek. Het feest kan beginnen.
Nadat alle punten op de 'i' waren gezet, konden we de thuisreis aanvaarden.
Niet lang nadat we gestart waren, begon het weer met sneeuwen. Het schoonpoetsen heb ik zo lang mogelijk uitgesteld, echter er komt een tijd dat je wel moet.

Eenmaal na de Brienenoord brug waren mijn vingers weer op temperatuur en had ik ook een manier gevonden om de bril enigszins helder te krijgen; leun met je gezicht tegen de voorrand van de schuimkap aan, de rijwind blaast dan het meeste weg.
Dat dan de sneeuw, die je niet op je bril krijgt, in je nek beland moet je maar voor lief nemen.

Uiteindelijk lukte het me om voor middernacht thuis te komen. Even met de hand de ergste sneeuwresten er van afvegen voordat ik de Quest de kamer binnen rij.
Daarna snel met een handdoek de buitenkant droog maken om te voorkomen dat 'ie gaat lekken.

Een tijdje later meende ik iets om te horen vallen. Had ik met het terugplaatsen van de Quest iets uit de kast gestoten ? Zo op het eerste gezicht viel er niets bijzonders te zien.
Nogmaals kijken en toen kwam de aap uit de mouw of beter gezegd, het ijs uit de wielkast.
Snel iets van een opvangbak geregeld en het ergste opgeruimd.
En weer dweilen ...

Na deze dweilpauze was het tijd voor een snelle douche en linea recta onder de wol.

The sky looked dirty. Grey as lead and sometimes even dark yellow. Well, never mind, I’m working in the office right now.

Tonight another meeting was planned in Barendrecht for the preparation of the 'Oliebollentocht' .

The weather forcast is pretty lousy, I could put my contribution in the mail so I don’t have to cycle all the way from Rotterdam to Barendrecht.

I decided to postpone my decision.

Around noon a Whats-App message from Bram appears, if I want to join them on the route to Barendrecht, starting point at the Irene bridge.

And before I realized it I answered ‘yes’.

Hm.

Around three o’clock the worst showers are gone and even no wand then the sun starts to peek through. ‘There you are, it’s not that bad’ I tell myself.

I should not forget to charge the battery when I come home, I don’t want to be without light in the middle of nowhere.

At the end of the afternoon I ride home from traffic jam to traffic jam. It looks like the gentle blue sky with its fluffy, friendly clouds are being chased away by big, dark grey threatening clouds. Oh dear, it shouldn’t  ... ?

Once at home I put the battery on the charger, eat something and checked the route.

Usually I ride along the river Rotte but there is a direct way tot he Irene bridge, a nice well-lighted cycle path.

The routeplanner van de fietsersbond can offer some assistance. Let me see, I know this part, I think I have een there with the running crew ...

Just go straight ahead, can’t go wrong. Only half way there is a small detour, I think it’s done to bypass a junction.

Ok, that’s that. I’ll take this new route. It’s is faster, so I’ll even have time to get lost ;-)

Six o’clock. I take the last things I need and ride the Quest outside. Brrr, quite chilly outside !

The start is no problem, all known territory. I think I must be halfway and yes, it looks like this is the place of the detour.

And with full confidence I drive into this pittoresk residential area …

Unfortunately  my sense of direction seems to be inversely proportional to my stubbornness. I wander through this residential area and suddenly I left it the way I came in. (if you promise not to laugh, you can see my route on this link ...)

And in the mean time all of the hail and snow, which has accumulated on the furry edge of my cap, starts to melt slowly. This ruins my sight as well as my mood.

I take the next exit of the cycle lane only to discover that there is no access to the cycle path on the other side. I’m standing between to lanes of automobiles whizzing by. Going back the Flintstone way is no option, so I wait for less traffic and race between the cars to the next traffic light where I can take the cycle lane again.

Pfiew, that worked !

My hat with the (fake) fur

I hope I didn’t waste to much time, otherwise Bram and Rein are waiting in the cold only because I wanted to take a shorter route …

Ah, there you’ll have it, the phone is ringing.

First find a place where I can park the Quest, then quickly get the phone out of my velomobiel bag, remove the waterproof plastic bag and … he hang up.

I retuned his call, line is busy. Probabely he is leaving a message to my voice mail. 

I’m fed up with this sh.t . Lost my way, it’s cold and wet and I’m stalling two other guys. In the cold. I’ll call Bram and tell him I’ll go home. Or should I tell him I’ve got a flat tire and they should go without me ? No, knowing Bram he will turn his DF and come tot he rescue.

I call Bram and tell him I’m on my way. And so I do.

Eventually I recognise some buildings and finally I know where I am. It seems I’m about half a kilometer in front of Bram and Rein.  I call Bram again to let him know where I am and a few minutes later I see both headlights in my rear view mirror. Hè hè, at last we can ride together.

The hail was annoying. It hurt my face and worst of all, it blocked my view. And the lights of the oncoming traffic didn’t help either.

I found a glove in my Quest and with that I try to wipe my glasses clean, with little or no effect. When I wipe my glasses, I automatically push them closer to my face and they fog up at the inside … I try to keep the rear light of the DF in front of me between my mirrors and try to find the middle ground between a safe distance and visability of the rear light.

We were almost on top of the Brienenoord bridge as we saw a bright flash immediately followed by a rolling thunder. Did lightning struck on the modern windmill next tot he bridge ? I noticed I was pushig the pedals a bit harder ...

The hail / snow got worse, visability got less. Bram and Rein were racing down the bridge and it became harder for me to keep track of their rear lights. Under an overpass we waited until the worst of the storm passed us by.

After a while the snow got less. ‘That’s real oliebollen weather, André ’ Rein said to me.

Hm.

Oh well, perhaps this Global Warming will work on the short term to my advantage. We’ll see.

We went on a journey through a fairytale landscape. The cyclepath meandered through a white landscape, the two DF’s in front of me draw their tracks through the fresly fallen snow. They should make a picture for a christmas card of that scene ;-)

I must say I had some trouble to suppress the need to remove and switch the top of both DF’s.

Bram has an light colored top with an orange bottom, Rein has exactly the opposite color combination.

Bram in his DF, Rotte Ride, summer of  2017

Once in Barendrecht we were treated with coffee and cake. Let’s get this party started !

After everything was said and done we went home.

And only a few minutes later, it started snowing again. I try to postpone the cleaning of the glasses as long as possible.

My fingers got back on temperature passing the Brienenoord bridge, after approximately half an hour. I also found a way to keep my glasses relativly clean; lean forward until your face is almost touching the foam cover. The wind will blow away the snow.

And the fact that all the snow not covering your glasses now will fall into your neck, well, every advantage has his dis-advantage, as a good Dutch proverb says.

Eventually I got home just before midnight. I brushed away most of the snow by hand before I took the Quest inside.

Then with a towel I wiped the outside to prevent dripping and stains on my floor.

A little later I heard something drop on the floor. Did I bump a cupboard whlie placing the Quest inside ? A quick inspection but all seems normal. 

I didn’t trust it so I looked again. Aha, now the cat’s out of the bag or maybe I should say, now comes the ice out of the wheelarcs !

Quickly I took something to collect all the snow and ice and started mobbing the floor.

After I cleand up the place I took a quick shower and went directly in bed.