OBT koorts / OBT fever

Zo om mij heen vallen er steeds meer mensen ten prooi aan de koorts.

 For English please scroll down.

Ook ik ontkom er niet aan. 

Alleen betreft het hier geen gewone griep, maar de Oliebollen Tocht koorts.

Dan heb ik het weer warm en word ik enthousiast, dan weer koud en zie ik de nodige beren op de weg, haarfijn aangewezen door een negatief stemmetje ergens op de achtergrond. 

Zo'n negatief stemmetje, zoals dat gele kapmonstertje waar Paul van Roekel ooit last van had. 

Net als een virus lijkt deze gemuteerd te zijn en duikt hij bij tijd en wijle op.

Niet om mij een racekap aan te praten, maar om mij te waarschuwen.

'De hele zomer heb je met mooi weer kunnen rijden, dan zal de winter wel eens heul erg streng kunnen worden !' Dan zie ik mezelf al met verkleumde handen midden in een sneeuwstorm mijn band wisselen of ergens in de Middle of Nowhere met een gebroken ketting staan.

Hmm, zie dan maar eens thuis te geraken. 

Ja, hij weet mij goed te raken.

Schitterend weer op  de heenrit OBT 2016

Hoe ik hier ooit aan gekomen ben ? Ik heb geen idee.

Het zal mijn 3e OBT gaan worden, dus de spanning van de eerste keer kan het niet zijn. 

De eerste OBT verreed ik in Dronten, 2016. Roef had slaapplaatsen geregeld in Dronten en ik kon aansluiten bij een groep die startte vanuit het dorpje even verderop. (dat ze pas konden starten nadat ze mij hadden opgepikt omdat ik hopeloos verdwaald was in dat dorpje laten we nu maar even buiten beschouwing)

De heenrit verliep voor mij prima, de tocht zelf was erg mistig en de terugreis zelfs koud.

Maar ik heb het overleefd !  ;-)

Mijn 2e Oliebollentocht was een thuiswedstrijd voor mij, hier in Rotjeknor. Goed aan te rijden samen met die andere Rotte Rijder en Tim. 

Prima weersomstandigheden, lekker gereden. (even daar gelaten dat ik op nog geen honderd meter voor de koffiestop mijn voorband lek reed op een stalen sokkel van een vlaggemast en er een half uur later achter kwam dat ook mijn gloednieuwe buitenband een scheur had toen ik voor de 2e keer mijn band moest vervangen; tsss, die Durano's kunnen ook niks hebben !)

En de 3e keer zal Roermond worden.

Gek eigenlijk, nu ik het zo over na denk, valt het mij op dat ik meestal richting het Noorden ga.

Alleen de vergaderingen van de Rotterdamse Oliebollentocht brachten mij naar het wat zuidelijker gelegen Barendrecht.

Maar ach, goed beschouwd is dat een voorstad van Rotterdam, dus dat telt eigenlijk niet ;-)

Wat is dat toch, lijkt wel heimwee naar het Noorden. Nu liggen mijn roots wel noordelijk, ik ben een geboren en getogen jutter. 

Halverwege de basisschool met het gezin verhuisd naar Zoetermeer, nog even in Zweden gezeten en een stapje naar het oosten richting Maarssen en uiteindelijk in Rotjeknor beland.

De heen- en natuurlijk ook de terugreis

En nu naar het verre, Zuidelijke Roermond. Gelukkig kunnen wij aansluiten bij Bram die de route al tot in de puntjes heeft uitgeschreven. Overnachten kan in het gebouw van de scouting, alleen nog een slaapmatje en/of luchtbed en slaapzak zien te regelen. 

Nieuwe binnenbanden 2x 20" en 1x 26" heb ik al klaar staan, heb zelfs al aan nieuwe schoenplaatjes gedacht !

En toch weet dat gele mannetje mij steeds weer aan het schrikken te maken.

Ach, over een week of 3 zitten we weer thuis met sterke verhalen en mooie herinneringen.

Zal dat mannetje weer wat anders moeten gaan verzinnen.

 More and more people around me fell victim to a fever.

Even I.

But for me it's not like a regular flu, but it's the 'Oliebollen Tocht' fever.

'Oliebollen Tocht' is the name of an annual ride in the Netherlands at the end of the year. A gathering of more than 100 Velonauts (!) and each year in a different city. 

Sometimes my temperature rises and I get enthousiastic, sometimes my temperature plummits and I get scared by negative ideas, fed by a small voice somewhere in the back of my head.

A nasty, negative voice like this little monster which also teased Paul van Roekel. 

Like a virus it can mutate and now it's bothering me.

Not pushing me into buying a racehood like he did with Paul van Roekel, but to warn and scare me.

'This was a really long hot summer, so it will be a very cold winter !' 

I imagine myself fiddeling with cold hands trying to repair a flat tire in the middle of a snowstorm or standing in the Middle of Nowhere with a broken chain.

And how do I ever get home ? 

Sure, he certainly knows how and where to hit me.

Magnificent weather riding to the OBT 2016

How did this little monster got into my head ? I've got no idea.

It will be my 3th OBT , so it can't be the tension of 'the first time'.

For my first OBT I rode to Dronten, 2016. Roef had arranged our sleeping quarters in Dronten and I could ride with a group of other Velonauts who started from a neighboring hamlet. (and I'll not mention the fact they couldn't start only after they rescued me when I got lost in this hamlet )

The way to Dronten was fine, the OBT itself was very misty and the way back was cold.

But I survived !  ;-)

My 2nd OBT was in my own backyard, Rotterdam. I rode with Hans and Tim. 

Also nice weather to ride. (and I won't mention the fact I drove my Quest on a ground plate just 100 meters from the coffee stop, got a flat tire and half an hour later I had a flat again because this ground plate had also ripped the outer tire; tsss, these brand new Durano's are so fragile !)

The 3th OBT shall be in Roermond.

Strange, now I mention it, it looks like all my rides are oriented to  the North.

Only the meetings for the OBT 2017 forced me to go to the city of Barendrecht, located south of Rotterdam.

Oh well, one can call this a suburb of Rotterdam so this won't count ;-)

The more I think of this, the more it looks like homesickness to the North. My roots are in the North, I was born and raised in Den Helder.

Halfway during primary school the family moved south to Zoetermeer, I've been in Sweden for a while and a small sidestap to the East in Maarssen and eventually got stuck in Rotterdam.

From Rotterdam to Roermond and back

And now on our way to the far South, the far Roermond. 

Fortunately we can ride with Bram who knows the route by heart.

We can stay at the Scouting, I only have to get me a sleeping bag. I've got myself a spare set of inner tires, 2x 20" and 1x 26", I even got me some new cleats !

And still every now and then this little monster knows how to scare me.

Oh well, in about three weeks we all will be back at home again with all our heroic stories and nice memories.

Time for the little monster to go and hide and figure out something else to tease me.